Twee arme, eenzame Mensen....

In de 'Rotterdamse Kerkbode' van 14 april 1962 werd een beschouwing overgenomen van de bekende drie-ster 'In de Waagschaal'.

Daarin vertelt de schrijver over de eenzaamheid van Paus Johannes XXIII. Hij moest altijd alleen eten. Daarom had hij de tuinman bij zich te eten gevraagd. Maar dat werd spoedig verboden vanwege het protocol.

De Ter Zijde-schrijver houdt rekening met de mogelijkheid dat dit verhaal misschien niet waar is. Maar hij eindigt zijn beschouwing aldus:

'Eens was ik in het Vaticaan en de Paus zou ons ontvangen, maar toen ons verteld werd, wat het protocol van ons vroeg, werd het mij te machtig.... ik heb de Paus niet gezien.... ik ging weg, samen met nog een, die Prof. Z. Sneller uit Rotterdam bleek te zijn.... maar, als ik nog eens in Rome kom en Paus Johannes ontvangt ons, dan wil ik hem zien en zal ik mij houden aan het protocol: een kleine kniebuiging.... en ik zal de ring van de stedehouder van Christus.... nee, niet de stedehouder van Christus.... maar van de mens Joannes kussen en in mijn gedachten zal ik hem zien, heel dicht bij zijn tuinman.... en heel dicht bij Simon Petrus'.

Hoe is het mogelijk! Hier is een 'protestant' aan het woord, die nog altijd spijt heeft, omdat hij destijds toch maar niet een kniebuiging voor de Paus gemaakt heeft en zijn ring gekust. Wel is waar niet in zijn hoedanigheid van stedehouder van Christus, maar van de mens Joannes.

Waar iemand toch al geen spijt van kan hebben! 'Die arme eenzame paus! 's Morgens, 's middags en 's avonds alleen eten. Denkt u zich dat eens in!' Nu als de schrijver nog eens zo'n unieke kans geboden wordt, die hij naar zijn zeggen zeker benutten zal, laat hem zich dan a.u.b. niet „dicht bij Petrus wanen", want Petrus had niets gemeen met deze paus, noch met z'n voorgangers.

Petrus heeft stellig het gebod van Jezus: Weidt Mijn lammeren, weidt Mijn schapen" anders opgevat. Hij ging op bevel van de Heer, evenals de andere discipelen, op weg om het Evangelie van Verlossing, van Zaligheid te prediken, en daarvoor had hij niet van node om in purper en satijn op een troon te zitten, want de Heer had hem zeer nadrukkelijk gezegd dat ze geen reiszak behoefden mee te nemen met extra schoenen en kleren en dat ze ook niet bezorgd behoefden te zijn voor hun eten, want DAT DE ARBEIDER ZIJN LOON WAARD WAS.

O, heerlijke nuchtere bijbeltaal die ons nergens in het ongewissel aat wat wij in werkelijkheid zijn: zondaren die de heerlijkheid Gods derven, zondaren die door het geloof in de Here Jezus om niet gerechtvaardigd worden. Daar komt voor ons geen troon bij te pas, noch ijdele pronkerij, geen ringen-gekus en in 't geheel geen mensvergoding.

Laten wij het Job maar liever nazeggen: Zie ik ben te gering, wat zou ik u antwoorden? Ik leg mijn hand op mijn mond.

Als de schrijver zo verschrikkelijk te doen heeft met die arme eenzame Paus Joannes kan ik hem misschien een suggestie aan de hand doen. Ik denk nu aan die andere eenzame die in een Spaanse gevangenis zucht, de jonge soldaat Genero Redrero uit Manresa die tot 2,5 jaar dwangarbeid veroordeeld is omdat hij wei gerde tijdens een militaire misbediening in aanbidding te knielen. Men durft er zich niet in te verdiepen in welke grote eenzaamheid déze zich daar wel zal bevinden! De Zendi ngsbode schreef hierover:

Over zulk een straf moet u niet min denken. Hij is niet de eerste aan wie zoiets overkomt. Een aantal jaren geleden werd José Morada om dezelfde reden gevangen gezet. Die is niet levend teruggekomen. Dat hij in de ge vangenis doodgeslagen is, mogen we niet zeggen, maar wel dat hij na zware mishandeling overleden is.

Als nu de grote dag voor de schrijver van 'Paus Joannes' nog eens aanbreekt en hij een kniebuiging voor de paus mag maken en diens ring kussen, kan hij de paus misschien voorstellen deze andere eenzame aan de lunch te nodigen.

Hij zal hem ongetwijfeld interessanter dingen kunnen vertellen dan de bewuste tuinman en misschien wordt de vrijheid van de protestanten in die landen waar de Roomse kerk, waarvan deze 'beminnelijke en beminnenswaardige 'Joannes' het hoofd is, het voor het zeggen heeft, wel een punt van discussie op het a.s. concilie. Er kunnen minder belangrijke zaken besproken worden.

EERSTE STEEN GELEGD

In de nacht van 5 op 6 juli werd de eerste steen door de ruiten van onze 'Wartburg' gegooid. We maken iedereen er op attent: wanneer u ons wilt spreken, trek dan liever aan de bel. En als u een steentje bij wilt dragen, doe het dan a.u.b. liever op een andere manier. Hartelijk dank bij voorbaat.

DOE MET ONS MEE !! WERF OOK EEN ABONNEE!!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen