De roemrijke terugkeer

Enige malen voeren de bootjes heen en weer om het Waldenzenlegertje over te zetten.

Niet ver van het stadje Ivoire wierpen de soldaten in allerijl een bolwerk op. Daarachter verdeelde Henri Arnaud de troep in compagniën, terwijl een van zijn medepredikanten, Chion, op verkenning uittoog. Deze keerde niet terug…. Maar uit de richting waarin hij verdwenen was, naderde spoorslags een ruiter te paard, die met een paar pistolen de landende manschappen in bedwang dacht te kunnen houden. Al spoedig moest hij het veld ruimen, amper ontkomend aan een schot in de rug….

Kort daarop schoot een felle vlam langs de stadsmuur van Ivoire omhoog. Een waarschuwingssein!…. Arnaud begreep dat de komst der Waldenzen daar al gemeld was.

Onmiddelijk trok hij met de troep die hem ten dienste stond naar de poort op. Hij overrompelde de verschrikte bewoners van het stadje door zijn vastberaden houding en verplichtte de burgemeester en enkele edelen om als gidsen vooruit te lopen. Zo marcheerden de mannen door het glooiende heuvelland naar het Mont-Blanc massief. Toen zij meenden ver genoeg te zijn werden de gijzelaars weer huiswaarts gezonden.

Met dagmarsen van ruim dertig kilometer ging het leger verder het gebergte in. Onderweg boden de eerste Savooise dorpen weinig of geen tegenstand. Bovendien waren de Waldenzen, door de goede zorgen van onze landgenoten, voorzien van leeftocht en geldmiddelen. Want deze, in het geloof ondernomen, veldtocht mocht in gÉÉn geval het stempel dragen van een krijgsgebeuren dat moord en plundering met zich bracht. Overal werd dus behoorlijk onderhandeld en betaald om geen overlast te geven.

Een ordelijk Waldenzenleger vroeg, na drie jaar ballingschap, doortocht naar Italië! Maar toch bleek dat het zo vijandige Savoie, vanuit Genève op de hoogte gebracht, alles zou doen om de tocht te verhinderen. Beter dan wie ook bracht de Franse resident in die stad, d'Iberville, zijn indruk onder woorden: 'Dat deze dol op hun bergen verliefde Waldenzen, hoewel zij onoverkomelijke moeilijkheden voorzagen, toch met zoveel vuur bezield zijn, dat ze alleen hun doel voor ogen hebben, zonder er aan te denken met welke middelen dit bereikt moet worden. Dit einddoel zien zij als het einde van al hun ellende en als uitgangspunt van louter gelukzaligheid.'

Geen wonder, dat deze in wezen door de vijand onbegrepen geesteshouding overal argwaan, wrevel en schrik wekte. Geen Savoyaard begreep dat het om een geloofsdaad ging. De ene schermutseling volgde op de andere…. Om vriend en vijand te sparen trok Arnaud steeds hoger de bergen in. Daar sneeuwde het in dat jaar al heel vroeg….

Wie zijn dagboek leest volgt deze onverzettelijke mannen ademloos op hun tocht over hogepassen als de Col du Bonhomme, langs dreigende vestingen en door diepe ravijnen. Telkens valt op hoe God over hen waakt. Hun voetsporen worden door de sneeuwjacht uitgewist en hun weg gebaand doordat boer noch reiziger zich in dit weer op velden of wegen waagt. In verlaten herdershutten vinden de hongerige soldaten kaas….

Even grote gevaren als er om hen heen dreigen doen zich voor in het legertje zelf. Onderweg hebben zich in nacht en nevel ongure elementen tussen de rangen gevoegd. Om deze slappe meelopers kwijt te raken past Arnaud een afdoend middel toe. Plotseling doet hij de hele legerschaar de steile Mont Iseran opzwenken! Alle mannen die niet werkelijk hart voor de zaak hebben vallen bij de krachtproef uit. Hij houdt alleen een betrouwbare en sterke kern van louter Waldenzen over.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen