Christus leeft in mij.

Als je de brieven van Paulus leest, dan is het alsof je door een oerwoud loopt. Eeuwenoude bomen met slingerende lianen verbonden laten tussen de takken de diep-blauwe hemel zien. Zo zijn de gedachten van Paulus: zwaar, stevig massief, en toch licht-doordrongen en gedrenkt van licht. En telkens is het alsof Paulus je even aan de rand van deze doorstrengeling van gedachten brengt en je door een zuiver panorama laat zien van Gods heerlijkheid.

Ik meen, dat dit ook zo is met de tekst van Gal. 2:20. „Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik, [dat is], niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij".

Paulus bedoelt daarmee, dat hij zijn eigen „ik" met Christus aan het kruis heeft geslagen. Christus nam dat oude „ik" van Paulus en met zijn doorboorde handen trok Hij het naar Zich toe om het mede op te laten gaan in de vlammen van Golgotha. Nu zoekt Paulus niet meer zichzelf. Ook al in het diepste van zichzelf, daar waar Paulus van Tarsis Paulus van Tarsis is, daar heeft hij zichzelf prijsgegeven en de plaats geruimd voor Christus. Daarover juist hij. Niet alleen hier, maar ook elders in zijn brieven. Hè, hè, ik ben gelukkig van mezelf verlost, de doem van de zelfzucht ligt niet meer over mezelf. Ik ben geen slaaf meer van mijn eigen begeerten. Ik ben niet meer gedwongen om altijd weer mezelf te aanbidden. Ik ben bevrijd van de walgelijke zelfroem, want ik mag nu roemen in de genade van Christus aleen. En al voel ik dan telkens nog wel iets van het oude zelfbehagen in mij opkomen, toch ben ik niet meer verkocht onder die zonde, want Christus heeft mij vrijgemaakt. En dan ben ik waarlijk vrij. Want Christus is de verzoening voor zijn zonden. De wet heeft geen macht meer over Paulus. Als hij haar overtreedt vanuit zijn zwakheid, dan slaat die wet hem niet neer in moedeloosheid, dan is daar niet meer de vloek van de onmacht en de vernedering van het eigen falen, maar in Christus is en blijft hij meer dan overwinnaar.

Lezer, hebt u deze kruisiging van uw eigen „ik" ook zo ervaren? Kunt u ook juichen over deze diepste bevrijding van uzelf. Kunt u zingen, omdat u van dat vervelende „ik" van u los bent gekomen door Jezus Christus?

Dit negatieve, deze bevrijding van je zelf, deze kruisiging van uw eigen „ik" is reeds een wondere ervaring. Het is dan alsof je dan meedrinkt aan de kelk van het lijden van Christus, maar zonder de bitterheid te proeven, of beter: de bitterheid is tot heerlijkheid geworden. Je proeft dan de vrucht van het lijden en sterven van Christus en daarom peil je, al etende, iets van de diepten van het lijden van Christus, waaruit deze vrucht gegroeid is.

Maar veel verder gaat de ervaring van de in ons levende Christus. „Niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij".

Hier laat Paulus weer iets van zijn persoonlijke gemeenschap met Christus zien. Hier wordt hij erg „bevindelijk", zouden sommigen (misschien afkeurend) zeggen.

Nu Paulus zichzelf kwijt is, nu hij zich onverbiddelijk aan Jezus gegeven heeft en aan zijn zaak, nu gaat Christus ook in hem leven. En dan is het inderdaad, alsof je zelf niet meer leeft. Dan neemt Christus zulk een plaats in je zieleleven in, dat je inderdaad kunt zeggen: Eigenlijk leef ik niet meer. Het is eigenlijk Christus alleen die leeft. Je treedt dan zozeer buiten jezelf, dat je leeft, denkt en voelt vanuit Christus. Het is dan alsof Hij alleen bestaat. Je eigen bestaan wordt dan als schim en schijn. De klanken rondom je verstillen, de geluiden doven terug. In deze zin heeft er dan een extase, een uittocht uit jezelf plaats. Maar dat is iets anders dan de trance. Dit is geen dwepen, geen zelfopzweperij. Het is een rustig genieten van Hem, een rusten in Hem, een leven uit zijn leven, een denken naast en uit denken.

Maar omdat ik toch nog leef, daarom leeft Christus ook in mij. Ik verdwijn niet in Hem. Mijn bestaan lost zich niet in Hem op. Daarom is er een uittreden van mij in Jezus Christus, maar ook een intreden van Jezus in mij: „Indien iemand Mij liefheeft, zal hij mijn woord bewaren en mijn Vader zal hem liefhebben en Wij zullen tot hem komen en bij hem wonen" (Joh. 14:23).

Zo wordt Christus in mij verheerlijkt. Zo vul ik ook aan in mijn vlees, „wat ontbreekt aan de verdrukkingen van Christus, ten behoeve van zijn lichaam, dat is de gemeente" (Col. 1:24). Niet , dat het lijden van Jezus Christus op één of andere mani er ongenoegzaam zou zijn. „Ik moge er voor bewaard blijven te roemen anders dan in het kruis van onzen Here Jezus Christus" (Gal. 6:1 4 ). Maar Christus zet zijn lijden voort in de gemeente, die vervolgd wordt. En iedere keer, als ik smaadheid moet dragen om Zijnentwil, dan ervaar ik, dat Hij leeft in mij. Hij zet zijn heilswerk in de geschiedenis door, ook in en door mij. Wat een troostende gedachte is dat, als je weet, dat Christus in je voortleeft, als je smaadheid moet dragen om zijn naam.

Maar bovenal mag ik zijn overwinning uitstralen in dit leven. Het leven van de opgestane Heiland moet gestalte in mij krijgen. Aan ieder van ons moet men het kunnen zien, dat Jezus waarlijk opgestaan is van de doden. Wij moeten altijd met ons mee dragen iets van de warmte en het licht van de paasmorgen. Ja, Christus leeft in mij ! Halleluja! Amen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen