Romeinse herinneringen

De avondschemering overviel Rome. Enkele lantaarnpalen sprongen aan, anderen bleven verdacht stil. We waren in Monti, een van de hipste wijken in Rome. We liepen door een smal steegje en kwamen uit bij het Colosseum. De triomf van Rome, gehavend maar onverwoestbaar. Een vleugje eeuwigheidsgevoel. “Is dit je wel eens opgevallen”, vroeg hij, wijzend naar een groot beeld, nabij de ingang. “Het beeld van de Kanaänitische god Moloch!” Hij spuugde de woorden haast uit. Meteen kwamen de verhalen bij mij naar boven van de kinderen die als godenoffers in het zinderende beeld verdwenen. “Hoe is dit mogelijk op zo’n heilige plaats waar martelarenbloed heeft gestroomd?” vroeg hij zich geïrriteerd af. Hij draaide zich om en keek mij vragend aan.

We namen de bus naar Piazza Venezia. Vol zoals gewoonlijk. Het viel me op dat hij vreemd werd aangekeken. Een priester blijft toch een aparte verschijning: de eeuwen komen tot leven. “Heb je gehoord dat beeldjes van Pachamama in de Tiber zijn gegooid?” vroeg hij toen de bus in beweging kwam. Hij onderdrukte een glimlach. Hij had het verhaal al eerder verteld. De vrouwelijke vruchtbaarheidsgodin, die moeder aarde voorstelt, was via Paus Franciscus de moederkerk binnen gekomen. Replica’s in Chiesa Santa Maria in Traspontina waren door kwaadwillenden ontvreemd en live van een Romeinse brug in het water geschoven. Juist die beeldjes hielden hem bezig. Want voor hem stond deze gebeurtenis niet op zichzelf: de moederkerk was eeuwenlang te verwelkomend geweest richting het ‘heidendom’.

Zijn leven en studie in Rome hielp hem om zijn eigen roomse wereld anders te bekijken. Hij vertelde me over de clerici ‘zonder een spatje geloof ’ die een dikke vinger in de kerkelijke pap hadden. De sterke competitie om de pracht en praal van de romeinse kerken riep bij hem vervreemding op.

Ik merkte dat de oecumene hem het meest in de greep hield: het was als een ongrijpbare dreiging waarmee hij worstelde. “Hoe zit het met de mensen die nog nooit van het Evangelie gehoord hebben?” zo vervolgde hij het gesprek. We waren een halte eerder uitgestapt. “Hoort iedereen bij het gezin van God?” Zijn we Tutti fratelli [allen broeders], zoals Franciscus beweert? Hij dacht stellig van niet. Ik merkte dat het mij wat in verwarring bracht. Hoe zit dat dan met Vaticaan II, [1] deze uitspraken zijn toch bindend? Blijkbaar kan ieder toch zijn eigen draai er aan geven. Hij was katholieker-dan-de-paus, daar kwam ik al snel achter.

We liepen voorbij de ruïnes van Foro Traiano. Hij hield me tegen bij een gebouw, weggestopt naast de Chiesa del Santissimo Nome di Maria. “Op deze plaats heeft een Romeinse keizer een wet uitgevaardigd om kruisiging toe te staan. Pontius Pilatus heeft Jezus kunnen kruisigen met behulp van deze wet”. Mijn ogen zochten naar een bordje op de gevel. Niets. Je zult het maar weten. Het duizelde me even: alsof het heden samensmolt met de voorbije eeuwen. Wat een voorrecht om in een stad te wonen waar ‘de vinger Gods’ de tijd binnenkwam.

Rome. Met de eeuwige stad had hij een haat-liefde verhouding, evenals ik. De schoonheid en de chaos. Helderblauwe luchten en smog. De verstilde basilica en de knetterende scooters. Christendom en paganisme. Het gaat hier blijkbaar allemaal samen.

Bron: www.robvanderdussen.com

De auteur heeft meegewerkt aan kerkplantingsprojecten in Italië en coördineert het werk van IRS in Italië.

[1] Vaticaan II staat voor het Tweede Vaticaans Concilie dat gekenmerkt wordt door inclusiviteit: ieder mens is op een bepaald manier in de katholieke eenheid verbonden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen