Geloof en Zielkunde

De grote vijand van het christelijke geloof is in onze tijd niet meer de vrijzinnige schriftkritiek, maar de zielkunde. Alles wordt psychologisch verklaard. Niet God schiep ons, maar wij scheppen (onze) God.

De mens wordt vergeleken met een filmapparaat. De projector is ons diepste innerlijk waarin allerlei oerverlangens schreeuwen om bevrediging. Wanneer die bevrediging niet rechtstreeks verwezenlijkt kan worden, moet dat maar langs een omweg. Dan projecteert die projector op het witte doek van onze fantasie -dat tegelijk doorweven is van verstandelijke overwegingeneen hoger, meer geestelijk beeld dat toch nog enige gelijkenis vertoont met het oorspronkelijke, door de natuur gegeven voorwerp. Men noemt dat de sublimatie. Laat ik meteen een concreet voorbeeld geven. In elk mens is er een oerverlangen naar de moeder. Dat blijft heel ons leven in ons aanwezig.

Natuurlijk zal een volwassene op eigen benen moeten staan, maar met zijn gevoel kan hij zich nooit helemaal losmaken van het verlangen naar de koestering door een moeder. In de Rooms-Katholieke Kerk heeft men dat verlangen ingeschakeld door het te projecteren op Maria en vooral via haar op de Rooms-Katholieke Kerk als Moederkerk, de Sancta Mater Ecclesia. Dat beeld is weer gecreëerd door het oerverlangen (dat bij ons allen aanwezig is) van de rooms-katholieke kerkvorsten naar macht, om de mensen afhankelijk te maken van hun leiding.

Maar, zo kun je jezelf dan gaan afvragen, is het hele beeld dat ik van God heb niet een dergelijke projectief Is de God in Wie ik geloof niet het product van mijn oerverlangens zoals de behoefte aan een sterke figuur die mij tegelijk opvangt in Zijn warme Vaderarmen?

Zelf heb ik soms ook last van die aanvechtingen. Aan de ene kant mag ik een heel diepe eenheid met God beleven. Mijn omgang met Hem is zo innig en zo existentieel dat ik me onmogelijk kan voorstellen dat die God die ik innerlijk door het geloof in Christus mag aanschouwen, alleen maar een fictie, een wensdroom is. Ik wijd mij elke morgen aan Hem toe en draag aan Hem de komende dag op. Ik zie Hem en ik weet dat Hij ook mij ziet. Er is een levende verstandhouding tussen Hem en mij. Mijn ogen hechten zich aan Hem en ik zie dat Hij genadig naar mij glimlacht en Zijn barmhartigheid in de vergeving naar mij toe straalt. Dan weet ik het: dit is echt, dit is geen gezichtsbedrog. Dit is wat Paulus zegt: "Die Geest getuigt met onze geest dat wij kinderen Gods zijn" (Rom. 8:16).

Maar als ik dan hoor of lees hoe anderen hun godsdienst beleven -ik denk bijvoorbeeld weer aan de Mariavereringdan denk ik: Die mensen menen het ook oprecht en wie ben ik dat ik durf beweren dat mijn Godsbeleving waarachtig is en de hunne niefcr Bestaat God wel onafhankelijk van onze eigen psychische roerselen?

Toch reikt de Bijbel ons de helpende hand, ook in die vragen. De Schrift neemt ons bij de hand en wijst naar de schepping, zie onder andere Psalm 8 en 19. Ook wijst de Heere Job op de wonderen van de natuur. Paulus zegt dat Gods eeuwige kracht uit de schepselen doorzien wordt (Rom. 1:20). Ik kan niet door redeneringen tot God opklimmen, want tegenover het ene argument kan weer een ander gesteld worden. Maar wanneer wij met onze geest over de schepping strijken, zién we daarin de almachtige Maker van dit alles. Dat is het steunpunt buiten ons, de Rots waarop wij mogen staan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen