ONTMOETINGEN 69

Hoe raak ik mijn oververmoeidheid kwijt?

(Om de briefschrijver volstrekt onherkenbaar te maken heb ik verschillende details gewijzigd. Maar ik vond het probleem dat hij naar voren bracht zo algemeen menselijk dat ik van mening ben dat de weergave van de kern van onze briefwisseling voor veel lezers belangrijk kan zijn; misschien niet voor henzelf, maar wel om anderen die met zulke problemen zitten, beter te kunnen begrijpen en misschien enigszins te kunnen helpen; al zou die hulp misschien alleen daarin bestaan dat u hen verwijst naar een deskundige).

Ik ben 35. Lang ben ik overspannen geweest: een loden, telkens terugkerende oververmoeidheid, die mij verlamde en serieus werk onmogelijk maakte.

Sinds een jaar ben ik tot levend geloof in Christus gekomen. Ik heb mijn zonden voor God uitgeschreid en heb Zijn oneindig barmhartige liefde gezien in Christus. Ik kon en wilde toen niets anders dan mij in algeheel vertrouwen aan Christus overgeven. Want Hij is de liefde van God, verschenen in het vlees.

Ik kon toen ook echt mijn vader vergeven. Dat had ik tot dan toe niet gekund. Hij had mij namelijk niet toe willen laten tot mijn moeder, toen die op sterven lag. Hij beweerde dat mijn moeder dat zelf niet wilde.

Wij zijn met drie kinderen, drie jongens. Ik ben de oudste. De andere twee broers mochten wel bij moeder. Ik heb mijn moeder pas opnieuw gezien, toen zij al gestorven was.

Er is toen een intense haat tegen mijn vader ontstaan, een haat die mijn leven vergalde. Ik stond er mee op en ging ermee naar bed.

Nu kan ik mijn vader wel vergeven. Heel vaak heb ik het in mijn gebed voor God uitgesproken: ik wil mijn vader niet meer haten: ik wil hem vergeven; ik wil proberen hem echt lief te hebben.

Toen ik uw artikel op p. 2 en 3 van IRS-maart las, kon ik ook volledig beamen wat u schreef over de dankbare blijdschap die in je ontstaat, wanneer je merkt dat je de zonde echt niet meer wilt, omdat je het eigendom van Christus bent geworden.

Maar … nu zit ik met het probleem dat mijn oververmoeidheid nog steeds niet is geweken. Ik heb vaak de Heere gesmeekt: neem toch die last van mij weg, zodat ik weer heerlijk werken kan. Het moet toch een kleinigheid voor U zijn om zo'n wonder te verrichten. Maar de Heere heeft mijn gebed nog steeds niet verhoord. Nu heb ik kennissen, die lid zijn geworden van een Pinkstergemeente. Zij beweren dat ik gebonden ben en dat eerst allerlei demonen die volgens hen in mij rondspoken, moeten worden uitgedreven. Als dat niet gebeurt, zal ik volgens hen mijn oververmoeidheid nooit kwijt raken.

Soms heb ik de neiging om met hen mee te gaan naar een dienst, waarin duiveluitdrijving plaats heeft. Maar ik schrik er nog steeds voor terug. Wal denkt u daarvan?

Beste Gerard,

Ik proefde in je brief inderdaad diezelfde vreugde, die verwondering dat God in ons, zondige mensen, in wie (dat is: in ons vlees) niets goeds woont (Rom. 7:18), Zijn liefde heeft uitgestort door de Geest, Die Hij ons heeft gegeven (Rom. 5:5). Ja, wat kun je de Heere daar intens om danken, wanneer je merkt dat je niet meer gebonden bent aan je ik-drift, niet meer slaaf bent van je eigen egoïsme.

Want je weet dan heel goed dat dit nieuwe wat je in jezelf ontdekt, nadat de Heilige Geest je door de wedergeboorte heeft veranderd, slechts van Hem komt, die gezegd heeft: 'indien iemand in Christus is, die is een nieuw schepsel; het oude is voorbijgegaan; ziet, het is alles nieuw geworden" (2 Kor. 5:17).

Voor alle zekerheid wil ik er aan toevoegen, dat diezelfde Paulus die zo kon juichen over het nieuwe dat God in hem tot stand had gebracht, ook kon zuchten over de oude mens in hem, die blijkbaar nog steeds in hem zat te wroeten en te vechten om het verloren terrein weer terug te veroveren; zie Rom. 7.

Je zult dat zelf ook wel weten, maar het is goed om elkaar daar steeds weer aan te herinneren. Anders zouden we straks pijnlijk verrast zijn, wanneer dat oude smerige kereltje ineens uit het moeras van ons onderbewustzijn zich naar boven wringt en ons gemeen-uitdagend staat te bespotten: hier ben ik; je bent een kei van een vent als je mij hier vandaan krijgt.

Maar in geloof kun je ook dan uitroepen: "Maar in dit alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem, Die ons heeft liefgehad" (Rom. 8:37). "En dit is de overwinning die de wereld overwint, (namelijk) ons geloof' (1 Joh. 5:4).

Wat nu je oververmoeidheid betreft, het is duidelijk dat die een psychische oorzaak heeft. Dat is ook niet te verwonderen. Die weigering van je vader om je tot je stervende moeder toe te laten, is een trauma (een psychische verwonding) voor je geworden.

En daar moet natuurlijk nog veel meer achter zitten. Waarschijnlijk heb je de warmte van de liefde in je jeugd gemist.

En toch heeft een kind die warmte nodig; even goed als een bloem warmte en licht nodig heeft. Kinderen die zich niet opgenomen weten in een sfeer van liefde, worden onzeker. Ze voelen zich bedreigd en hebben de neiging om alles en iedereen aan te vallen of om voortdurend op de vlucht te slaan.

Ze willen ergens heen vluchten. Maar waarheen? Je kunt bijv. ook vluchten in de oververmoeidheid.

Of jouw oververmoeidheid een vlucht is, weet ik niet. Maar daarom raad ik je dringend aan om hulp te zoeken bij een christen psychiater of psycholoog.

Juist omdat die oververmoeidheid duidelijk psychisch van aard is, kun je die niet met geestelijke middelen totaal uitbannen.

En volkomen onjuist is het van die extreme Pinkstergemeente, wanneer ze beweren dat alles het gevolg is van demonische binding en dat eerst allerlei duivelen uit jou moeten worden gedreven.

Zelf heb ik ook vele jaren last gehad van oververmoeidheid. En net als jij heb ook ik vaak gebeden: Heere, verlos mij daarvan door een wonder!

Maar de Heere heeft ook mijn gebed nooit verhoord. Ik heb mezelf daarvan moeten bevrijden door een psychisch middel, namelijk de zelfontleding. Ik heb dat beschreven in mijn boek: "Oog in oog met jezelf - De geschiedenis van 47 jaar zelfontleding" (verkrijgbaar in de boekhandel, uitg. Boekencentrum - Den Haag).

Het zou dwaas geweest zijn om duivelbezwering op mij te laten toepassen om van mijn oververmoeidheid te worden genezen. Want, zeker achteraf, is duidelijk gebleken dat dit niets met demonen te maken had. De duivel gaat niet opzij voor een psychisch middel zoals de zelfontleding.

Daarom raad ik je zeer dringend af om naar zo'n duivel-uitdrijverij-opvoering te gaan. Je zou er alleen maar een psychisch complex bij krijgen.

En tot slot: in al die jaren dat ik te kampen had met mijn oververmoeidheid, was Christus mijn troost. Bij Hem kon ik mijn verdriet altijd weer uitschreien. En dat mag jij ook. Hij zal je steeds opnieuw troosten en versterken met Zijn Woord en Zijn Heilige Geest.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen