IRS cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van IRS te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van IRS.

Bekijk het origineel

TE WEINIG TRANEN?

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

TE WEINIG TRANEN?

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Ik schrijf u om u mee te delen dat ik de Heere Jezus voor altijd heb aangenomen als mijn Zaligmaker. Maar ik vind het heel moeilijk om mijn zonden te belijden en er berouw over te hebben. Wel heb ik soms gehuild als ik iets verkeerds had gedaan. Hartelijk dank voor uw boeken en brochures. Bid voor mij en voor mijn gezin. Valverde de Leganes (Spanje) Victoriano Gomez P.

WAT MOET IK ANTWOORDEN?

Sommige lezers uit bevindelijke kringen zijn misschien meteen klaar met een antwoord: "Dat kan nooit een zaligmakend geloof zijn". Ik zou hen daarin niet willen volgen. Redenen:

Misschien heeft deze lezer van onze Spaanse editie wat wij schreven, geïnterpreteerd vanuit zijn r.-k. achtergrond. Misschien heeft hij gedacht: 'Blijkbaar moet ik berouw hebben over mijn zonden en dat betekent: Ik moet erover wenen. Mijn tranen moeten een soort plengoffer zijn om daarmee Gods toorn te stillen".

Natuurlijk hebben wij dat niet zo bedoeld. De verbrokenheid des harten, het berouw, het verdriet over onze zonde hoeft niet met hevige gevoelsberoeringen gepaard te gaan. Daar zijn geen tranen voor nodig.

Visie

De verbrokenheid des harten is allereerste een visie. Het is vooral een zien van Gods oneindige liefde in Christus en daartegenover mijn totaal gebrek aan liefde, waardoor ik tegen de letter en de geest van al Gods geboden gezondigd heb.

Maar het gaat nog dieper: het is de erkenning van de zware schuld van mijn ongeloof, omdat ik tot dan toe (dus tot aan het moment van mijn bekering) geweigerd heb te geloven in Gods betrouwbaarheid in Zijn belofte.

De Heere heeft immers gezegd dat de Heilige Geest "zal overtuigen van zonde, omdat zij in Mij niet geloven" (Joh. 16:8, 9).

Het heeft mij steeds verbaasd dat ook in bevindelijke kringen zo gemakkelijk wordt gepraat over het gebrek aan geloof in Jezus Christus. Hoe kan dat toch? Het ongeloof is de vreselijkste van alle zonden en het is van die zonde dat de Heilige Geest ons allereerst overtuigen wil.

Erkenning

De verbrokenheid des harten is vervolgens een erkenning. Je kunt wel zien d a t j e een ellendige egoïst bent en heel wat narigheid in de levens van anderen teweeg hebt gebracht. Maar wij hebben allen van onze stamouders een ingebouwd mechanisme meegekregen, waardoor we automatisch onszelf gaan goedpraten. We zijn meesters in het uitdenken van smoesjes en uitvluchten en het ons vrij pleiten op grond van verzachtende omstandigheden.

Verbrokenheid des harten is zonder omwegen en ronduit erkennen: "Ik ben totaal fout geweest. Ik had dat nooit, onder geen enkele voorwaarde, mogen doen. Ik sta zonder meer schuldig aan Gods geboden. De Rechter kan niet anders dan mij veroordelen tot de eeuwige dood".

Verdriet

Maar ook dat kun je nog kil-verstandelijk beamen, omdat je het inziet. De verbrokenheid des harten gaat echter verder. Dan erken je het niet alleen, maar je hebt er ook verdriet van.

En dat verdriet komt voort uit het zien van de heilige God die tegelijk je genadig wil zijn in Jezus Christus. Dan klaag jejezelf aan, omdat je zulk een goede God zó gemeen behandeld hebt. Dan verwijt je het jezelf d a t j e deze geduldige God zo lang hebt laten kloppen aan de deur van je ziel (Openb. 3:20) en Hem maar buiten hebt laten staan. En je weet dat de reden daarvoor was: je vertrouwde deze heilige en genadige God niet. In feite dacht je dat die God maar wat stond te liegen of nog erger: dat die God helemaal niet zou bestaan.

En het zien daarvan doet je dan pijn, een pijn die door merg en been dringt. Je houdt dan ook meteen op met je ongeloof. J e schreeuwt het misschien uit: "Vergeef het mij, Heere, dat ik zo lang aan Uw oprechte bedoelingen heb durven twijfelen! Nu geloof ik in U; kom mijn ongelovigheid te hulp!

Wie zal zeggen dat achter dit korte brielje uit Spanje ook niet zulk een verbrokenheid des harten schuilgaat? Maar hoe het ook zij, de vraag komt op ons af: Hoe is het met mij gesteld? Heb ik reeds mijn geloof in Gods belofte en betrouwbaarheid uitgesproken? Of zit ik nog steeds mijn ongeloof te koesteren?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 februari 1989

In de Rechte Straat | 32 Pagina's

TE WEINIG TRANEN?

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 februari 1989

In de Rechte Straat | 32 Pagina's