ONTMOETINGEN 20

Voorbij de gevoelsbeleving

Graag wil ik uw oordeel vragen over het volgende:

In een droom leek het alsof mijn verlangen om in liefde met de Heere verenigd te worden zozeer uitgroeide tot een hevig begeren, dat het erop leek alsof de vurigheid van deze gevoelens niet meer kon terugzinken naar de normale ontspanning.

Vlak daarna kreeg ik echter de meest weerzinwekkende, zelfs godslasterlijke gedachten.

Hoe moet ik dat alles verklaren? Ik werd er onrustig en verdrietig van, omdat ik de zin van deze ervaring niet kon zien.

ANTWOORD

Uw verhaal is wel erg kort. Het gevaar bestaat dus dat ik daardoor in mijn antwoord ernaast tast. Maar goed, dat hoor ik dan nog wel van u.

Dat niet meer terugzakken van deze spanning naar de Heere kan ik wel navoelen. De psalmist brengt iets dergelijks onder woorden, wanneer hij zucht: "Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God" (ps. 42:2). Blijkbaar is ook zijn ziel zo dorstig naar God, naar de levende God, dat zijn hijgen naar de Heilige niet meer kan ophouden. Zijn ziel rekt zich in uiterste intensiteit naar Omhoog. Ze tracht de toppen van de bergen der heerlijkheid te raken en kan nu niet meer met de voeten op de nuchtere aarde terugkomen.

Toch meen ik dat we deze sterke gevoelsgeladenheid niet als hèt ideaal van de vroomheid moeten najagen.

David murmelt in vrome tevredenheid: "Hij doet mij neerliggen in grazige weiden; Hij voert mij zachtjes aan zeer stille wateren" (ps. 23:2).

Wanneer je ziel geworden is tot zulk een zeer stil water, ben je de grens van de hevige gevoelsbevinding gepasseerd. Dan zijn er vaak geen tranen meer in je ogen, maar blijven slechts de tranen over in je hart; tranen van verbrokenheid om de zondige verscheurdheid van je leven; tranen van verlangen om voorgoed door Christus gereinigd te worden, zodat je in pure liefde voor Gods aanschijn wandelt; tranen inde verzuchting om voor altijd met Hem in innigheid verenigd te zijn, zodat je eindelijkje

God en Zaligmaker mag aanschouwen van aangezicht tot aangezicht.

Dan voltrekt zich wat ook David ervoer: "Immers is mijn ziel stil tot God; van Hem is mijn heil" (ps. 62:2).

Dan weet je dat Gods vriendelijke, vaderlijke glimlach op je rust. Je bevindt je dan in de vrede van het heil en heel je wezen heeft zich dan voor Hem geopend. Zo kan de aarde ook vrede uitademen, wanneer de zon over haar opgaat in een mooi zomerse morgen.

De Eeuwige koestert dan met Zijn stralen mij, de tijdelijke, die voortdurend wordt aangevreten door de vergankelijkheid. De Heilige laat mij dan zozeer de Heiland ervaren, dat het lijkt alsof er nooit zonde in mij is geweest, zozeer vereenzelvigt Hij mij dan met Zijn zuivere Geliefde, Jezus Christus, Wiens gerechtigheid Hij mij toerekent zonder enige reserve.

Ook wat u schrijft over die nare gedachten, die je dan kunnen benauwen, kan ik op mijzelf betrekken.

Terwijl ik eens in wakende toestand was, leek het erop alsof ik in mij een honende stem hoorde: "Het is toch immers je reinste onzin dat God van een ander mens, die dan bovendien nog Zijn eigen Zoon zou zijn, zou verlangen dat Hij jouw vuiligheid op Zich zou nemen en uitboeten ten koste van zulk een vreselijk lijden op Golgotha". Ik kreeg er een wrange smaak van in mijn mond. Ik had een neiging om die gedachte uit te spuwen, als ik dat gekund had.

De dag daarna echter had ik, te midden van de drukte van een verjaardagsreúnie van wel een zeventig mensen, een gesprek met iemand, dat mij erg goed deed. Hij zei: "Ik heb langzamerhand geleerd dat geloven iets diep persoonlijks is. Je kunt niet steunen op mensen en op wat zij beweren. Je kunt zelfs niet eens steunen op de inzichten die je verworven hebt door je overdenking van Gods Woord. Soms denk je: Ja, dit is de lijn van Gods handelen; zo zal Hij zeker doen. Maar het komt dan toch vaak heel anders uit dan je gedacht had. God is een God van verrassingen. Je kunt Hem nooit vangen in je eigen, menselijke schema's. Je kunt je alleen maar in blind geloof aan Hem toevertrouwen".

En weer een dag later, terwijl ik verscheurd werd door verdriet en walging, zei ineens een broeder tijdens een Bijbelstudie waaraan ik leiding moest geven: "De Heere laat hen die Hij heel dicht naar Zich wil toehalen, soms gaan door een diep, louterend lijden". Het leek "lik op stuk", een onmiddellijk antwoord van de Heere op deze aanvechting.

Ja, Hij openbaart Zich vaak aldus als een vertroostende Vader. Zijn Naam zij voor eeuwig geprezen!

JUBILEUM TERDEGE

Terdege startte in oktober 83 met 15.000 abonnees; nu zijn het er 25.000. Onze gelukwensen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen