DE ZEVENDEDAGADVENTISTEN

Een zoekende rooms-katholiek stuurde mij een boekje van Veritas (Adventisten van de zevende dag): „Een dag om nooit te vergeten" door G. E. Vandeman.

Vandeman belijdt in dat boekje Christus als de Zaligmaker net als de dwaalleraars van de brief aan de Galaten. Maar … dat is niet genoeg volgens hem. Je moet ook Gods geboden onderhouden, anders ga je toch nog verloren . .. precies zoals de dwaalleraars, waar Paulus zich zo fel tegen keerde.

En onder die vele geboden nemen ze (= de zevendedagadventisten) er één uit. Je zou mogen verwachten: het gebod van de liefde, want de liefde is de samenvatting van alle geboden.

Nee, het gebod om de rustdag te vieren op de zevende dag, dus op de zaterdag. Dat gebod geldt voor hen nog steeds, terwijl ze andere geboden van het O.T. zoals de besnijdenis niet meer aanvaarden.

Paulus schrijft: „De een acht wel de (ene) dag boven de (andere) dag; maar de ander acht al de dagen (gelijk). Een ieder zij in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd" (Rom. 14:5).

Nee, zegt de heer Vandeman, geen sprake van! Jullie móeten de zevende dag onderhouden en anders: naar de hel ermee!

Hij drijft dat zelfs zo ver dat hij beweert dat de zondag het merkteken van het beest zal worden aan het einde der tijden:

„ Wanneer die dag komt, wanneer de muziek begint, wanneer u het hypnotiserende gedreun van de populaire drums hoort, wanneer de meerderheid erop aandringt om Gods eigen rustdag te vervangen door een rustdag die de mensen ingesteld hebben, zult u zich dan neerbuigen? Ofzult u luisteren naar de maat van een andere Trommelslager die roffelt: De zevende dag is de sabbat?".

Die andere trommelslager is niet God, maar dhr. Vandeman, die meent het beter te weten dan Paulus. We moeten voor hem (én de Adventisten) buigen, hén verheerlijken vanwege hun stipte wetsvervulling (volgens eigen interpretatie van Gods wet). We moeten ons aansluiten bij hun kerk: „Neem eens contact op met de dichtsbijzijnde Adventkerk. Of schrijf mij via het adres van de uitgever van dit boek" (p. 60).

Weerzinkwekkend zulk een zelfvoldaanheid, zulk een roemen in eigen gerechtigheid.

Van een gewezen rooms-katholieke ontving ik twee boeken van de zevendedagadventisten.

Ik schreef haar:

Behoort u tot de zevendedagadventisten? Dat kan ik mij van iemand die r.-k. is geweest, heel moeilijk voorstellen. Immers dan ruilt u het ene stelsel van door mensen gemaakte wetten in voor het andere.

Het pauselijk stelsel legt allerlei wetten aan de mensen op zoals de celibaatswet, die totaal niet in de Bijbel zijn terug te vinden. Ze verplichten de christenen onder de bedreiging van doodzonde en hel om allerlei uitspraken van de paus als waar aan te nemen, ook al zijn die duidelijk in strijd met de Bijbel.

Maar wat doen de zevendedagadventisten? Terwijl Paulus schrijft: „Deze stelt de ene dag boven de andere, gene stelt ze allen gelijk; ieder zij voor zijn eigen besef ten volle overtuigd" (Rom. 14:5).

…zeggen de zevendedagadventisten: „Welnee, men mag niet voor zijn eigen besef overtuigd zijn, maar ieder moet óns dekreet aanvaarden nl. dat voor de christenen de ene dag wél boven de andere staat. En wij dekreteren tegelijk dat dit de zaterdag is".

(U weet waarschijnlijk wel dat uit alles blijkt dat Paulus alle dagen gelijk acht. Hij beschouwt elke dag als een dag des Heeren. Om eenzelfde reden is Paulus van oordeel dat de christenen uit de heidenen geen gewijd kerkgebouw, geen tempel, nodig hebben, omdat hun lichamen, en daarom ook de hele gemeente, een tempel zijn van de Heilige Geest).

Misschien vraagt u dan: Maar waarom houdt u dan toch de zondag? Mijn antwoord: Dat doe ik uit volle vrijheid, omdat ik de zondagse rust en de heiliging van die dag een groot goed vind.

Hoe kunt u de pausen van Rome vaarwel zeggen vanwege hun zelf gemaakte wetten om u te voegen onder de adventisten-paus(en), die met hun zelf gemaakte wetten evenzeer tegen de Schrift (Paulus) ingaan? Dat begrijp ik niet?

ANTWOORD

Een eerste antwoord van haar bestond daarin dat ze mij een uitnodiging stuurde om aan een weekend-conferentie van de zevendedagadventisten déél te nemen. Ik had daar echter totaal geen tijd voor. En vervolgens had ik ook geen zin om mij door zulk een stelletje doordrammers als dhr. Vandeman te laten bewerken. Ik kan mijn tijd beter besteden. Bovendien moest ik een week college's geven aan de Theologische Academie van Basel en had daarna een week bijbelstudie te geven in Saron. Ziehier wat zij schreef:

„Jammer dat uw hart zo verhard is dat u zelfs de uitnodiging hebt genegeerd". „ U en de protestanten zijn ingeslapen onder het juk van een dictatoriale kerkgemeenschap". „Maar de onwetende en als robot levende sterveling moet in kennis worden gebracht van onze leer". „ U verdedigt een vooroordeel en in het interview bent u niet helemaal eerlijk Daarom kan ik daar niet met een bijbels verweer op antwoorden".

KOMMENTAAR:

Dit is de sectarische mens ten voeten uit. Wanneer hij geen antwoord meer heeft op de argumenten, die een ander vanuit de Bijbel naar voren brengt, gaat hij ander, vaak grof, geschut in stelling brengen.

Iets dergelijks heb ik ook meegemaakt met een pinksterzuster. Zij bracht de Doop ter sprake. Ik trachtte haar aan te tonen dat de Bijbel een Doop op grond van Gods verbondsbelofte kent; althans dat die Doop ten grondslag ligt aan allerlei uitspraken van Paulus. Zij raakte klem (maar zifwas over dat onderwerp begonnen, want zelf vind ik het jammer dat wij, christenen, onze tijd verdoen met dergelijke onderlinge diskussies, terwijl er een wereld in ontzaggelijke nood verkeert, een wereld die Christus niet kent). Haar slotopmerking: „U hebt een leerduivel. U moet die laten uitdrijven, anders kunt u de dingen nooit zuiver zien.

Hetzelfde beleefde ik met mej. E. Nannen. Toen ik tegenover haar de gaven van de Geest ook voor deze tijd verdedigde vanuit de Bijbel en zij tenslotte geen weerwoord meer had, was haar slotopmerking: „U bent okkult besmet vanwege de omgang die u hebt gehad met pinkstermensen. Daarom kunt u niet helder denken over wat de Bijbel zegt".

Het blijkt een bijzonder prettige job te zijn om paus of pausin te spelen en over de gewetens van anderen te heersen.

De eerste christenen

De eerste christenen waren blijkbaar zo overweldigd door dat machtige heilsfeic „Christus is opgestaan en heeft voor ons de macht van de dood gebroken, zodat een eeuwig leven in Hem juichend voor ons staat", (zie 1 Kor. 15), dat zij meenden de eeerste dag der week tot een bijzonder geheiligde dag des Heeren te mogen vieren. Deze vrijheid die zij namen op grond van Rom. 14:5, wordt hen eeuwen later betwist door mensen, die blijkbaar zichzelf uitnemender achten dan die anderen (Fil. 2:3), die eerste christenen die voortdurend vervolgd werden en hun geloof in de opstanding bezegelden met hun martelaarsbloed.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen