DE STEM VAN TACHTIGDUIZEND GEHUWDE PRIESTERS

Dat is de titel van een artikel in De Bazuin (r.-k.) van 16 sept. '83. Het is een verslag van een soort synode van gehuwde priesters en hun echtgenoten, die begin september in de buurt van Rome gehouden werd.

Deze synode heeft een tiental argumenten bij elkaar gebracht tegen het r.-k. verplichte celibaat.

Men erkent het celibaat als een mogelijke, vrije gave van God.

„Maar hoe kan een kerk met menselijke wetten zo'n charisma a.h.w. determineren, door te eisen dat voor het priesterschap dit charisma noodzakelijk is? Dat zou betekenen dat de kerk God zelf verplicht om alleen diegenen tot het priesterschap te roepen aan wie hij tegelijk het celibaatscharisma verleent… Van een vrije Godsgave blijft op deze manier weinig over. De kerk maakt God zelf tot slachtoffer van de celibaatswet. Het is dan ook de vraag of de celibaatswet niet alleen ingaat tegen de normale rechten van de mens, maar zelfs tegen het goddelijk recht".

Aldus L. van Gelder, de schrijver van het artikel.

Onze vragen:

1. Aan deze r.-k. ex-priesters: Maar dat is toch immers de grondhouding van heel uw kerk. Zij meent God op allerlei wijze te kunnen verplichten b.v.: Wanneer de priester de woorden van de mis uitspreekt, zou Christus ieder moment weer verplicht zijn om met godheid en mensheid op het altaar te verschijnen. Wanneer de priester de absolutie in de biechtstoel uitspreekt of weigert uit te spreken, zou God verplicht zijn de biechteling ofwel opnieuw toe te laten in de hemel ofwel te verwijzen naar de hel. Waarom protesteert u dan alleen tegen de schending van Gods recht in de celibaatswet en niet tegen die andere schendingen van Gods soevereine rechten?

2. Aan de oecumenische protestanten: U protesteert terecht tegen de schending van mensenrechten in allerlei landen. Waarom protesteert u dan niet tegen deze schending van de mensenrechten door deze paus? Waarom deze selectieve verontwaardiging? Waarom betitelt u hen, die wél de moed van het protest opbrengen, als „felle antipapisten"? Waarom vindt men het normaal dat door deze paus aan de ongeveer 350.000 priesters een van de meest elementaire rechten van de mens, nl. het recht op het huwelijk, onthouden wordt? Waar haalt deze paus het recht vandaan om het huwelijk van naar schatting 80.000, dus bijna een vierde van het totale aantal, priesters die zich niet stoorden aan zijn verordening, te brandmerken als een ontuchtig samenleven, hoewel hun huwelijk door de burgerlijke wetgever als geldig is erkend?

„VERRAADT GIJ DE ZOON DES MENSEN MET EEN KUS?"

(Lukas 22 : 48)

Wij moesten de eed op de geloofsbelijdenis van Trente afleggen met de hand op r,e plaats van het opengeslagen misboek, waar een stuk van een van de vier Evangeliën was afgedrukt. We spraken dan uit: „Zo waar helpe mij God en deze heilige Evangeliën van God". Daarna moesten we die plaats kussen.

Toen besefte ik dat natuurlijk niet, maar nü weet ik dat ik het ware Evangelie destijds heb verraden met een kus. Onder ede heb ik toen beloofd dat ik het roomse evangelie van de verdienstelijkheid van de goede werken (canon 32 van de zesde zitting van Trente) zou verkondigen en dat is lijnrecht in strijd met het Evangelie van Jezus Christus. Onder ede verklaarde ik dat het vertrouwen in Gods barmhartige liefde, die ons uit loutere genade - zonder de werken - de gerechtigheid van Christus wil toerekenen langs de weg van het geloof, niet voldoende is. Ik heb daarbij onder ede Christus verloochend als de enige en volkomen Zaligmaker, net als Petrus. Gelukkig mag ik mét Paulus zeggen dat ik het uit onwetendheid gedaan heb (1 Tim. 1:13).

Maar de pausen die zich de opvolgers van Petrus noemen (in feite zijn ze dan de opvolgers van de Petrus die zijn Meester onder ede verloochenende), blijven in dit nieuwe r.-k. wetboek eisen dat de belangrijke ambtsdragers in hun kerk onder ede Christus verloochenen als enige en volkomen Zaligmaker.

„BUITEN DEZE LEER GEEN ZALIGHEID"

De bisschoppen en pastoors, ook van Nederland, moeten onder ede verklaren dat er buiten de leer van Trente, o.a. van de verdienstelijkheid van de goede werken, geen zaligheid is. Onder ede verplichten zij zich de mensen de weg te wijzen naar de rampzaligheid, want wij worden volgens de Schrift alleen door geloof behouden en niet door werken. (Zie p. 20-22).

VERVLOEKTE ÈN BROEDER IN CHRISTUS?

Kard. Willebrands heeft op 11 november in Leibzig Luther een „broeder in Christus" genoemd. Maar deze zelfde kard. Willebrands heeft bij zijn aanvaarding van het bisschopsambt en later nog eens van het kardinalaat onder ede uitgesproken dat iemand die de leer van Luther verkondigt (zie het artikel op p 20-22), dus allereerst Luther zelf, vervloekt is. En op grond van die vervloeking heeft de R.-K. Kerk tienduizenden volgelingen van Luther gemarteld en gedood.

Heeft de wereld dan niet alle recht om zich met verontwaardiging van het christendom af te keren, wanneer het woord daar geen enkele waarde meer blijkt te bezitten en men daar blijkt te huldigen: „Een man geen man, een woord geen woord"?

Is déze godsdienst van woordverdraaiing, woorduitholling, diplomatiek gekonkel en geveinsde vriendelijkheid het produkt van Hem die gezegd heeft: „De waarheid zal u vrijmaken" (Joh. 8 : 32); „Ik ben de waarheid" (Joh. 14 : 6)?

Welke waarde heeft dan een onder ede afgelegde verklaring (Luther is vervloekt), wanneer je even daarna, wanneer dat in je kerkpolitieke kraam te pas komt, kunt beweren: Luther is mijn broeder in Christus?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen