God wil geen egoïstische kinderen

Zij die tot geloof in Christus gekomen zijn, zijn „uit God geboren" (Joh. 1:13). Ze waren eerst geboren uit mensen, „uit de wil des mans", maar ze ondergingen opnieuw een geboorte, een geboorte die bewerkt werd door de Heilige Geest van God. Daardoor werden ze kinderen van God.

Beseft u dat goed? Lezer(es), indien u in Christus gelooft, dan bent u geboren uit de eeuwige God, die hemel en aarde geschapen heeft en alles regeert en instandhoudt. Daardoor bent u „de goddelijke natuur deelachtig" (2 Petr. 1:4) geworden en stroomt er eeuwig, goddelijk leven door u heen. „ Wie in Mij gelooft, heeft het eeuwige leven" (Joh. 6:47).

Maar mét dat goddelijke leven heeft God ook bepaalde grondtrekken van Hemzelf in u uitgegoten. „De liefde Gods is in on2e harten uitgestort door de Geest, die ons is gegeven" (Rom. 5 : 5).

Wat zijn die grondtrekken van God. We noemen er twee: de rechtvaardigheid en de liefde. Maar de meeste van deze twee is de liefde. Nergens staat in de Bijbel: „God is rechtvaardigheid", maar wèl: „God is liefde" (1 Joh. 5 : 16) en Johannes voegt er dan aan toe: „en die in de liefde blijft, blijft in God en God in hem". Als u dus die grondtrek van de liefde niet in u bespeurt, bent u geen kind van God.

Gods bewogenheid met de wereld

God heeft ons dus niet willen verlossen met de bedoeling dat wij daarna een zelfzuchtig leventje zouden leiden. Een kind van God mag niet opgaan in de verlustiging om eigen eeuwige heil. Hij mag niet zelfvoldaan genotteren van de zekerheid dat hij eenmaal in de hemel zal komen: „Gelukkig! mij kan niets meer overkomen. De ga straks lekker voor altijd binnen in het eeuwige lustoord".

Een kind van God is bewogen met deze wereld zoals zijn Vader in de hemel, die de wereld zozeer liefhad dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gaf om de verlorenen uit de duisternis en de dood te trekken naar Zijn wonderbare licht, naar Zijn goddelijk, eeuwig leven.

De Heilige Geest wil ons omvormen naar het beeld van Christus. Maar ook Christus was één en al liefde. „Hem (Christus) die ons heeft lief gehad en ons van onze zonden gewassen heeft in Zijn bloed…" (Openb. 1 : 5).

Thans is Jezus in de hemel. Als mens zal Hij pas terugkomen bij de voleinding der eeuwen. Tot zolang wil Hij hier op aarde werken door Zijn lichaam, de gemeente. Hij wil de mensheid liefhebben door ons. En liefhebben betekent in deze geschonden wereld altijd lijden. In die zin schrijft ook Paulus dat hij aanvult wat ontbreekt aan de verdrukkingen van Christus (Kol. 1 : 24). Het verzoenende werk van Christus is eens en voorgoed afgesloten. Dat benadrukt de brief aan de Hebreeën, maar ook Paulus.

Maar bij het uitdelen van de vruchten van dat verzoeningswerk stoot Christus, en stoten dus ook Zijn volgelingen, de christenen, op de haat van de wereld (Joh. 15 :18-27) en op de macht der duisternis, die wel als vorst van de wereld onttroond is door Christus, maar die toch nog zijn rebellie voortzet in voortdurende guerilla's en achterhoedegevechten. En deze botsingen betekenen lijden, véél lijden voor de waarachtige christenen.

Maar Christus lijdt in hen voort. Christus stelde aan Paulus die de christenen zo fel vervolgde, de vraag: „Wat vervolgt gij Mij?" (Hand. 9 : 4).

Christus heeft lief en lijdt door ons

Theresia van Avila heeft deze bijbelse gedachte treffend aldus weergegeven: „Christus heeft geen handen meer om uit te strekken naar hen die lijden, behalve de onze; geen ogen meer om Zijn liefde deelachtig te doen worden dan de onze; geen voeten meer die Hem dragen naar hen die in duisternis terneer liggen dan de onze; geen hart meer dat breken kan bij het zien van een stervend kind, behalve het onze".

Natuurlijk kan Christus, als Hij dat wil, ieder moment ook lichamelijk op de aarde terugkomen. Maar het is de beschikking van Zijn Vader wiens wil Hij altijd volbrengen wil, dat Hij lichamelijk blijft zitten aan Gods rechterhand, totdat de Vader Hem opnieuw als mens naar deze aarde zendt.

Intussen vereenzelvigt Jezus Zich zozeer met hen die verdrukt worden, honger en dorst lijden, ziek zijn en in de gevangenis zitten, dat Hij bij het laatste oordeel (Matth. 25) zegt tot de uitverkorenen: Wat gij aan deze minsten van Mijn broeders gedaan hebt, dat hebt gij aan Mij gedaan.

En u?

Een heel praktische vraag

We leven in een tijd dat we bezuinigen moeten. Maar laten we heel voorzichtig zijn met de bezuiniging in onze gaven der liefde. Voordat we een goed werk dat we toe nog toe financieel steunden, gaan afschrijven, moeten we ons wel dubbel bedenken.

Is het werkelijk niet mogelijk die nodige bezuiniging in ons persoonlijke leven verder door te zetten? Moeten beslist de (geestelijk) armen met wie we tot nog toe bewogen waren, daaronder lijden? Kunnen we dat comfort, dat pleizier, niet eerder opgeven dan de armen in de wereld?

Een goede bijbelse norm voor onze gaven is het geven van de tiende van ons nettoinkomen. Het mag natuurlijk ook méér. De gelovigen van het O.T. waren verplicht hun tienden te geven. Zouden wij die de liefde Gods veel dieper hebben leren kennen na de zending van de Zoon, dan minder willen geven met een zogenaamd beroep op de vrijheid der kinderen Gods?

Nogmaals: niet verlost DOOR goede werken, maar wél TOT goede werken!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen