Hoe sterven we aan onszelf?

We hebben al benadrukt dat we dat niet kunnen uit onszelf, maar slechts in de kracht van Gods Geest en in het tweegesprek van Christus met ons door Zijn Woord. Christus trekt er ons door heen. Hij heeft Zijn goddelijk-menselijke ervaring op dit gebied. Hij is onze „overste Leidsman en voleinder des geloofs". Hij heeft „voor de vreugde die Hem voorgesteld was, het kruis verdragen en schande veracht, en is gezeten aan de rechterhand van Gods troon" (Hebr. 1 2 : 2 ) . Zo spreekt Jezus ook tot ons en stelt ons de vreugde van de overwinning in het vooruitzicht. Zo oefent Hij ons in het geloof en spoort ons aan „opdat gij niet verflauwt en bezwijkt in uw zielen" (Hebr. 12:3). Hij is in al die strijd bij ons. Hij beschermt ons tegen de aanvallen van de Boze. Tegenover zijn ontmoedigende influisteringen staat Jezus met Zijn klare Woord, het Woord der belofte, dat Hij zichtbaar maakt in de overwinning van Zijn eigen leven. Hij spreekt tot ons vanaf de troon des Vaders, aan Wiens rechterhand Hij nu gezeten is. Hij toont ons, hoe het sterven aan ons zelf eeuwige vrucht draagt. Hij is ver weg van ons in de heerlijkheid des Vaders, en tegelijk heel innig ons nabij door de vertroostende inwoning van Zijn Heilige Geest.

Dat sterven aan onszelf voltrekt zich tegelijk met het opstaan in Christus tot het nieuwe leven. Christus begint met ons te spreken, heel intens. Hij kijkt ons diep in de ogen en vestigt dan onze aandacht op ons egocentrische en zelfzuchtige leven. Hij gaat een afschuw in ons wekken tegen de zonde, tegen alle laagheid, gemeenheid, halfheid, slapheid, compromis. Hij laat ons zien, hoe zinloos het is, wanneer je heel je leven laat opgaan in een dienen van jezelf, in het slaaf zijn van eigen begeerten, eigen lusten, eigen gemakken, slaaf van je eigen, eigen, eigen zelf, zelf, zelf, ik, ik, ik. Terwijl rondom je een wereld in nood is, zit je alleen jezelf te aaien; terwijl de Bijbel je de machtige contouren tekent van Gods Koninkrijk, zit je je in te spinnen in jezelf als een poes in haar mandje; terwijl de Naam van de Heilige God, die je je Vader durft te noemen, overal gelasterd wordt, is dat het laatste, waarover je je druk maakt; maar als iemand aan jouw goede naam komt, dan spring je op en ben je in staat om er als een razende op los te slaan.

Jezus laat je zien ,hoe zo je leven voorbijgaat in dit inhoudloze en dwaze koesteren van jezelf. Hij rukt ook het masker van schijnheiligheid van je weg. Hij laat je zien, dat achter je mooie en vrome woorden geen werkelijkheid staat, dat je je prachtige belijdenis niet wáár maakt en dat de wereld zich daarom terecht ergert aan je schijnvrome leven, met zijn dure woorden en goedkope daden.

Zo dringt hij steeds verder in je door, onthullend, ondekkend, zodat je oog in oog komt te staan met jezelf en je door al je mooie en voze praatjes heenkijkt. Maar daar kan geen mens op den duur tegen. Je eigen aldus ontdekte „zelf" wordt een onuitstaanbaar gezelschap voor je. Dan komt langzamerhand een beslissing naderbij. Ofwel je wordt razend en trekt weer je masker voor je gezicht, en wilt niet meer te maken hebben met die radikale prediking van de bekering en je leeft voort in je schijnvroomheid en je zucht maar verder: „Wij zijn zondige mensen; we kunnen onszelf toch niet veranderen; we zijn nu eenmaal zo; maar we roemen des temeer in de genade; onze zonden worden immers toch altijd weer vergeven. Daarvoor is Christus immers gestorven".

Ofwel je vlucht met heel je schuld naar het kruis, je schuld die je dan misschien voor het eerst in al zijn diepte en omvang hebt beseft. Maar dat niet alleen; je wilt dat akelige gezelschap van jezelf kwijt. Je wilt eraan sterven. Je wilt een totaal andere zin aan je leven geven. En zo kom je bij Jeus. Zo zie je gelovig naar Zijn sterven en „houdt het daarvoor, dat gij wel der zonde dood zijt, maar Gode levend zijt in Christus Jezus, onze Heere" (Rom. 6:11). Je weet nu dat jouw sterven is inbegrepen in Zijn sterven. En nu ga je vanuit die belofte leven. Je geeft je geheel aan Christus. Je neemt slechts Gods Koninkrijk tot doel. Je verzaakt aan al dat zoeken van je eigen belang. „De ijver voor Gods huis gaat je verteren", zoals dat met Christus het geval was.

Dat leeg worden van jezelf gebeurt dus tesamen met het vervuld worden door Christus. Naarmate Hij in je binnenkomt, wordt je meer leeg van jezelf, en naarmate je leeg wordt van jezelf in het tweegesprek met Hem, gaat Hij steeds meer Heere worden over heel je zieleleven. Naarmate je je eigenwilligheid opgeeft, wordt je een gewillig instrument in Zijn hand, tot Zijn dienst bereid. Naarmate je sterft aan jezelf, gaat Christus in je leven. Met het toenemen van de droefheid om je zonde groeit ook de vreugde om het heil. Hoe meer je een afkeer krijgt van je zelfuchtige „ik", des te meer ben je dankbaar, wanneer Jezus Christus je vrijmaakt van jezelf en met Zijn heerlijkheid en liefde in je komt wonen.

En naar de mate dat Christus in je leeft en je gevuld bent met Zijn rijke aanwezigheid, naar die mate verliest ook de zonde haar aantrekkingskracht. Het deert je dan steeds minder, wat anderen van je zeggen. Je zorg wordt dan steeds meer, wat ze van Hém, van je Heere, zeggen. En zo ervaar je steeds meer wat Petrus zegt: „In Hem verheugt gij u met een onuitsprekelijke en heerlijke vreugde" (1 Petr. 1:8).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen