Elementaire menselijke rechten

Sir - Graag zouden we aan Fr. John Flanagan enkele vragen voorleggen naar aanleiding van zijn ingezonden stuk.

1. Slechts in diktatoriaal-geregeerde staten - zoals het vroegere Nazi-Duitsland en thans de landen achter het IJzeren Gordijn - is er geen vrijheid om allerlei kwesties die de absolute macht van de regering in gevaar zouden kunnen brengen, openlijk te bespreken. Is het een eer voor de r.-k. kerk dat zij zulk een opvallende gelijkenis vertoont met die landen, waar de meest elementaire rechten van de vrijheid van de mens geschonden worden? Wat betekent dan nog de vrijheid van de kinderen Gods, die Christus verworven heeft met de prijs van Zijn bloed?

2. De aanvaarding van het celibaat was een persoonlijke beslissing van de priester zelf. Hij verkeerde toen in de veronderstelling dat hij de „gave der onthouding" van God had ontvangen, waardoor hij in staat zou worden gesteld om, zonder grote moeilijkheden en althans zonder schade voor zijn zieleleven, als ongehuwde zich geheel te kunnen inzetten voor Gods Koninkrijk. De priester komt echter pas na zijn wijding in nauw psychisch kontakt met de vrouw via de biechtstoel, de spreekkamer en allerlei werkzaamheden in de parochie. Wanneer hij dan tot de ontdekking komt dat hij zich vergist heeft en dat hij die „gave der onthouding" niet heeft ontvangen, waarom mag hij dan op zijn persoonlijke beslissing niet terugkomen? Waarom probeert de r.-k. kerk dan door een harde en onverbiddelijke wet en door morele en soms zelfs uiterlijke druk (de onmogelijkheid om op een andere manier in zijn levensonderhoud te voorzien of door een konkordaat met de regeringen van r.-k. landen zoals Spanje en Italië) zulk een priester te dwingen tot een levensstaat, waarvan hijzelf weet dat hij daartoe niet de kracht heeft?

3. In alle demokratische landen hebben de burgers het recht om openlijk te discussiëren en via de door hen gekozen parlementsleden ook mede te beslissen over de lasten die hun regering hen meent te moeten opleggen zoals bv. de belastingen. Waarom hebben priesters niet het recht om mee te beslissen over de lasten zoals van het celibaat, die de r.-k. overheid meent hen te moeten opleggen? Waarom wil men hen zelfs het recht onthouden om daarover openlijk van gedachten te wisselen?

HERMAN J. HEGGER (Holland)

ORLANDO MOLINA (Venezuela)

Aan de drank verslaafd

Hoe droevig de gevolgen van de harde celibaatswet kunnen zijn, blijkt uit het volgende bericht.

De Amerikaanse priester John Cunningham heeft op een bijeenkomst van de nationale raad van r.-k. priesters medegedeeld, dat één op de tien priesters verslaafd is aan alcohol. „De oversten, zo werd op de bijeenkomst gesteld, vingen over het algemeen hun aan drank en drugs verslaafde ondergeschikten goed op; naar buiten wordt er niet veel ruchtbaarheid aan gegeven", aldus een bericht in Trouw.

Mij verwondert deze mededeling helemaal niet. Wij kenden heel wat priesters die aan de drank verslaafd waren. Wij hoorden verhalen, hoe de beminde parochianen hun dronken pastoor op de kruiwagen weer terugreden naar de pastorie. Wij wisten ook van verbeteringsinrichtingen voor zulke priesters, die voorzichtigheidshalve werden aangeduid met de latijnse naam: „bibuli".

In Roermond was bijv. zulk een tehuis. Toen ik nog theologisch student was, passeerden wij dat huis wel eens dat op een heuvel lag, verscholen tussen het groen van de bomen. Slechts fluisterend werd daarover gesproken. Het was immers een plek van diepe schande voor de r.-k. kerk. Zo voelden wij het althans. Maar is deze verslaving niet het gevolg van de harde wet van het celibaat? In hun hulpe- en hopeloosheid grijpen ze dan maar naar de fles. Hoe kan Paulus VI in zijn encycliek dan nog het celibaat „het kroonjuweel van de r.-k. kerk" noemen?

Surrogaat voor „die arme stakkers"

In The Universe (een r.-k. weekblad in Engeland) van 17 april stond een artikel over de eenzaamheid van de priesters. „Een enquête die gehouden werd onder 25.000 priesters van Italië, heeft uitgewezen dat de eenzaamheid het grootste probleem is van de priesters".

„De aartsbisschop Gaddi van Bergamo, die de resultaten van de enquête voor de 270 Italiaanse bisschoppen op hun jaarvergadering uiteenzette, zei: Het is dikwijls een reële physieke eenzaamheid die steeds erger dreigt te worden vanwege de schaarste aan meisjes die „pastoormeid" willen worden en vanwege het feit dat de familieleden steeds minder bereid zijn het offer te brengen van de opname van priesters in hun gezinnen".

The Universe stelt dan aan de lezers voor: „Zouden wij dit gevoel van alleenzijn voor de priesters niet voor een gedeelte kunnen opheffen, wanneer wij hen uitnodigen voor een maaltijd of voor een gezellige babbel bij een kopje thee?" ONS KOMMENTAAR: Wordt op deze manier niet het zelfrespekt van de priesters teniet gedaan, wanneer zij worden voorgesteld als meelijwekkende stumpers waarover de „leken" zich moeten ontfermen door hen ook wat kruimeltjes te laten eten die afvallen van de ruim-gedekte tafel van de gezinsgezelligheid?

Vervolgens is dit alleen maar een surrogaat voor de behoefte aan gemeenschap die elk mens heeft. Het lijkt mij dat een priester juist zijn eenzaamheid nog sterker zal beleven, wanneer hij aldus van nabij de warmte kan voelen die uitgaat van een gelukkig huwelijksleven.

En in de derde plaats, het celibaat kan alleen dan zinvol beleefd worden, wanneer daar tegenover staat een diepe eenheid met Jezus Christus. Slechts dan kan zijn existentiële eenzaamheid doorbroken worden. Maar ook dan moet dat samengaan met een gave die slechts door de Heilige Geest aan sommigen wordt geschonken, een gave waarover de r.-k. kerk niet kan beschikken, nl. de gave der onthouding.

Moge de verkondiging van de levende en barmhartige Christus doordringen door de muren van het harde en bittere r.-k. stelsel heen! Laten wij ons allen daarvoor inzetten door ons gebed, ons getuigenis en ons offer.

P.S. Intussen las ik een verslag van deze vergadering in „The Universe" (r.-k.) van 5 juni. Met grote koppen wordt vermeld: „Geen krisisstemming in Wheterby. Krachtige stroming ten gunste van het celibaat".

Er is dus blijkbaar toch gesproken over dit onderwerp op de conferentie. Daar waren 90 priesters aanwezig - van elk bisdom vier. De conferentie heeft zelfs een verdere studie over het celibaat aanbevolen. Er werd unaniem een motie aangenomen, waarin werd uitgesproken dat het celibaat van onschatbare waarde is voor de priester in zijn persoonlijk leven, in de uitoefening van zijn ambt en in zijn zending temidden van de wereld.

Toen ik dat las, dacht ik aan wat drs. Dolan mij zei: Een priester die tegen zulk een motie zou stemmen, zou zichzelf de das om doen; elke verdere promotie zou dan voor hem uitgesloten zijn en velen vinden het paars van de bisschopskleding en de ring om de vingers en de macht waarvan dit alles een symbool is, nog steeds zeer begerenswaardig. Intussen heeft een r.-k. priester in de Daily Telegraph op onze uiteenzetting geantwoord, waarop wij weer opnieuw een artikeltje ter plaatsing naar de Daily Telegraph hebben verzonden. In een volgend nummer hopen we u op de hoogte te brengen van de verdere onwikkeling van deze gedachtenwisseling.

OM DRAAIERIG VAN TE WORDEN

In De Bazuin van 14 juni gaf ds J. Colijn namens de redaktie een antwoord op de vraag van een rooms-katholiek (zie p. 22): „Op de regelrechte vraag: Kunnen we nog rooms-katholiek zijn, is maar één antwoord: ja, van ganser harte, of: ja, ik wil! Ik probeer op precies dezelfde wijze te antwoorden op de vraag: Kunnen wij nog nederlands-hervormd zijn? Ook daarop is het antwoord een duidelijk „ja"." Ons kommentaar: Het haantje van de toren zegt ook tegen alle winden van harte „ja", want het is zijn aard om met alle winden mee te draaien, maar je wordt wel wat draaierig, als je er lang naar kijkt.

„Tenzij men in geweten niet anders kan……"

Veel duidelijker en eerlijker is het antwoord van de hoofdredakteur van De Bazuin, drs. N. Versluis. Hij schrijft: „In hun kritiek kan ik voor een groot gedeelte met hen meegaan, ook in de moeilijkheid die zij ondervinden om met de „Rooms-Katholieke Kerk" solidair te blijven zonder met hun geweten in conflict te komen". Hij zegt echter dat men - „tenzij men in geweten niet anders kan" -, toch lid moet blijven van de r.-k. kerk om twee redenen: 1. anders winnen de behoudgezinde groepen het, want die rekenen er op „dat de ,lastige' mensen het na verloop van tijd wel zullen opgeven en dat dan de gelederen zich weer kunnen sluiten". En 2. de grotere zelfstandigheid van de lokale kerken, die door het Vatikaan niet geheel kan worden teruggedrongen, biedt de kans om toch nog zoveel mogelijk eigen geweten te kunnen volgen.

IN ONS VOLGEND NUMMER o.a.:

Gedachtenwisseling tussen dr. W. Aalders, dr. A. Noteboom en prof. dr. H. R. Rookmaker over: „Bestaat er een christelijke kuituuropdracht?"

Een uitvoerige uiteenzetting van ds T. Dekker, predikant van de geref. kerk (vrijgemaakt) over: „Wat is het adres van de gemeente in een bepaalde plaats?"

De Italiaanse ex-priester, prof. dr. Alimonta betoogt: „Het harde concilie van Trente heeft de reformatie niet klein gekregen; het lijkt erop, dat het zachte, zich in allerlei oecumenische bochten wringende tweede Vatikaanse Concilie daar wel in slaagt".

Het slotartikel van ds Hendriksen in de serie: „Van predikheer tot predikant".

„Een woord van dank" van ex-priester R. di Lorenzo, die klaar is gekomen met zijn theologische studies.

„Is het heerlijk om te biechten?"

Enzovoort.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen