Eenheid als gave en opgave

Jezus tot de gemeente van Laodicea: „Ik weet uw werken dat gij noch koud zijt noch heet; och, of gij koud waart of heet! Zo dan, omdat gij lauw zijt en noch koud zijt noch heet, Ik zal u uit Mijn mond spuwen" (Openb. 3:15 - 16). En ik wist het met stelligheid: De Here zal veel christenen van onze tijd uit Zijn mond spuwen, omdat ze zo afschuwelijk lauw zijn geworden, vlees noch vis. De oude gloed is bij hen weggezonken. Ze pappen maar aan met de wereld en met wie dan ook. Waarom? Omdat ze in de anderen de Here herkennen? Beslist niet. En zo komen we aan de uiterlijke eenheid als opgave.

Eenheid als opdracht

Heeft de Here ook een uiterlijke eenheid als geschenk aan de Zijnen willen meegeven? Neen, want dan had Hij een uitgebalanceerde kerkorde moeten achterlaten. Althans had Hij dan de hiërarchische struktuur van Zijn kerk scherp moeten omschrijven. Wij zouden van Hem dan ontvangen hebben nauwkeurig geformuleerde statuten met heldere afbakening van de verschillende volmachten in Zijn kerk.

Het is echter duidelijk dat de Here dat niet heeft gewild. Hij heeft de uiterlijke eenheid niet als een gave aan ons geschonken, maar als een opdracht achtergelaten.

En helaas, wanneer wij, mensen, een opdracht krijgen, dan voeren we die nooit goed uit. Het resultaat is altijd gebrekkig en zondig.

Ik meen dat het goed is om dat voor ogen te houden. Dat behoedt ons voor allerlei teleurstellingen. Zeker, de christenen zullen tot aan de wederkomst van de Here moeten proberen om de opdracht tot uiterlijke eenheid zo goed mogelijk uit te voeren, maar wij weten van te voren, dat het ideaal nooit zal bereikt worden. Altijd zal er verdeeldheid in de gemeenten van Christus zijn.

Karikatuur van eenheid

De innerlijke eenheid is dus een geschenk van Christus. Zij is een van de vele genadegaven, die Hij voor ons verworven heeft. De waarachtige gelovigen ervaren hun eenheid in de heerlijkheid die ze van Christus ontvangen hebben en die van hen uitstraalt en die bewerkt wordt door de Geest van Christus. En de uiterlijke eenheid mag dan ook alleen maar een weerspiegeling zijn van die heerlijke innerlijke eenheid.

Maar de boze geest is helaas ook altijd werkzaam en hij probeert het werk van de Heilige Geest die de eenheid der gemeente bevorderen wil, te verstoren. En hoe doet de duivel dat? Door de mensen karikaturen van de door Christus bedoelde eenheid voor te spiegelen. Een eerste karikatuur daarvan is de eenheid door geestelijke dwang. We vinden die bij Rome, waar men de eenheid meent te moeten verwezenlijken door aan één man, aan de paus, een absoluut gezag toe te schrijven, waaraan allen zich op straffe van de eeuwige dood in de hel zouden moeten onderwerpen.

De andere karikatuur is de eenheid door een grootste gemene deler van ieders overtuiging; een eenheid doordat men de kracht van het Evangelie wegneemt, doordat men het tweesnijdende zwaard van het Woord Gods stileert tot een zilveren tafelmes, doordat men de aanstootgevende kern van de bijbelse boodschap achterwege laat en niet meer oproept tot waarachtige bekering. Of nog erger: doordat men de leugen inschakelt of althans het „geestelijk voorbehoud". Dat bestaat daarin, dat men samen met andere kerken of genootschappen beweert één Heer te belijden, terwijl men heel goed weet, dat sommige van die andere kerken of genootschappen helemaal niet dezelfde Heer belijden. Men praat dat dan goed met de opmerking: Dat die kerken daar iets anders onder verstaan, is voor hitn rekening. Maar als ik heel goed weet, dat die kerken niet dezelfde Here belijden als ik, als dat zelfs in hun statuten is vastgelegd zoals bij De Protestantenbond, dan lieg ik of misdoe althans door het onwaarachtige „geestelijke voorbehoud", wanneer ik dan toch aan de wereld verkondig dat ik dezelfde Here met hen belijd. Hoe kunnen we dan denken, dat deze poging tot eenheid onder de „christenen" door Christus kan gezegend worden? Christus heeft onze leugens of draaierijen toch niet nodig om het Koninkrijk Gods uit te breiden. Neen, ik kan het niet anders zien: in dat geval staan wij niet onder de inspiratie van de Heilige Geest, maar hebben wij ons in dienst gesteld van de boze geest, de „vader der leugen" (Joh. 8:44). Dan bevorderen wij niet de eenheid, die Christus ons heeft opgedragen, maar zijn juist oorzaak van verwarring en verstrooiing.

Broeders, weest één

Maar, broeders en zusters, met de veroordeling van de valse eenheidszoekers zijn wij er niet. Het blijft een ernstige opdracht van Christus aan ons om ook uiterlijk te tonen, wat wij innerlijk zijn: één in Hem en door Hem in de Vader in de gemeenschap van de Heilige Geest. Wij zijn door onze verdeeldheid mede schuldig aan de pogingen van anderen om een valse eenheid te bewerken. Wanneer wij voortdurend met elkaar overhoop liggen en elkaar om allerlei ondergeschikte punten verketteren en verbijten, dan is het toch te begrijpen dat velen zich van ons afwenden en zeggen: Daar kan Christus niet zijn, want zij schenden voortdurend Zijn gebod van de eenheid en de liefde. Wij zingen zo vaak:

„Waar liefde woont, gebiedt de Heer de zegen; daar woont Hij Zelf, daar wordt Zijn heil verkregen, en 't leven tot in eeuwigheid".

Beseffen wij dan wel wat wij zingen?

Moge de Here ons ervan doordringen, dat we Zijn heerlijkheid lasteren, wanneer wij aan de wereld een kerk presenteren, die gonst van de onderlinge verdachtmaking, van de ruzies, van de haat misschien. Jezus bad: „..opdat zij één zijn gelijk Wij één zijn; Ik in hen en Gij in Mij . . opdat de wereld erkenne dat Gij Mij gezonden hebt".

Mij gezonden hebt".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen