Kardinaal Alfrink: De verplichting om de grote zonden te belijden aan een r.k. priester blijft

In een brief van 7 dec. 1967 aan de priesters in het aartsbisdom heeft kard. Alfrink opnieuw herinnerd aan de verplichting om de grote zonden aan een r.k. priester persoonlijk te biechten en met de meeste ernst de hier en daar opkomende gewoonte van een algemene vrijspraak verboden. (Zulk een vrijspraak heeft veel gelijkenis met de in veel protestantse kerken voorkomende schuldbelijdenis en genadeverkondiging.) Hij verwijst naar het „Herderlijk Schrijven van de Ned. Bisschoppen" van 16 maart 1965, dat handelde over boete en vergeving, en verklaart dat dit schrijven onverkort gehandhaafd blijft. Daarin stond o.a. te lezen: „Voorts wijzen wij erop dat in de Kerk van oudsher de verplichting bestaat om zware zonden uitdrukkelijk te belijden in de biecht. Het is goed dat ieder zichzelf onderzoekt om te zien of hij deze werkelijke verplichtingen ontduikt" (Kath. Arch., 16 april 1965, kol. 476). Kard. Alfrink schrijft dan zelf: „U kunt weten dat ik graag de vrijheid laat waar dat mogelijk is. In dit geval kan dat naar mijn geweten niet. Ook al kan de Kerk (bedoeld is: alleen de r.k. kerk. H.J.H.) de bediening van de zondevergeving die aan haar is toevertrouwd, anders regelen dan thans geschiedt, deze mogelijkheid behoort niet tot de competentie van de individuele priester of bisschop, ook niet aan een groep priesters of een groep bisschoppen. Ik meen te mogen aannemen dat u bereid zult zijn in deze zeer ernstige zaak loyaal te staan tegenover uw bisschop" (Kath. Arch. 12 jan. 1968, kol. 48).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen