BEDELARIJ IN SPANJE

In Spanje is de bedelarij wat afgenomen in de toeristische centra. Maar daarbuiten neemt het nog steeds onrustbarende vormen aan. Dr. G. J. Geers wijdt er in zijn boek „Spanje" een heel hoofdstuk aan (p. 49— 61). Hij schrijft o.a.:

Misvormden worden gehuurd

„Die bedelarij ontaardt vaak in de gruwelijkste exploitatie en mishandeling, waarvan ik een voorbeeld wil citeren dat ik vond in Sanz Escartin (El individuo y la reforma social, p. 201).

Een ziekelijk kind is niet voldoende om het medelijden van goedgeefse zielen op te wekken: een invalide, een misvormd kind is nodig. Hoe dit te vinden? "Wel, het huren. Als er in een van deze gezinnen een monsterkind wordt geboren, is dat een hoogste lot uit de loterij, het geluk, de bestaanszekerheid, de levenslange vetpot. Brave zielen worden ontroerd bij het zien van het arme schepsel en helpen het met talrijke aalmoezen.

Maar aangezien er niet genoeg misvormde wezens worden geboren, om aan de vraag te beantwoorden, vervormen de bedelaarsfamilies hun kinderen. Er worden misvormingen verwekt! Dit is afschuwelijk, uw hart krimpt ervan ineen, maar het is een volkomen bewezen feit.

Monsterachtige ouders

Inderdaad, het is bewezen, dat er onnatuurlijke ouders zijn die zelf hun kinderen misvormen, hun ledematen afbinden en doen verschrompelen door zwachtels die geleidelijk aan meer worden toegehaald, waardoor ze een mooi kindje veranderen in een ongelukkige verlamde. Het merendeel van de bedelaars die min of meer buitengewone abnormaliteiten vertonen, zijn blijkbaar kunstmatige monsters, individuen die van heel jong af zijn voorbereid tot het beroep van bedelaar.

Fabrieken van lammen

In de Franse departementen aan de Spaanse grens wordt het hoofdcentrum van de exploitatie van misvormingen gevonden; speciaal in de Haute-Garonne vindt men fabrieken van lammen. Het procédé dat toegepast wordt, is het volgende: Men neemt een kind van beneden de tien jaar, vouwt zijn benen en bindt die tegen zijn dijen met een riem, aanvankelijk niet te stijf ter voorkoming van koudvuur. Langzamerhand verschrompelen die ledematen en trekt alle leven zich samen in de romp. Daarna zet men de lamme in een kistje, waar hij zelfs om te slapen niet uitkomt, en kruist zijn benen, zodat ze nooit meer hun krachten kunnen terugkrijgen."

Religieuze achtergrond

Vanzelfsprekend komt bij ons de vraag op: Hoe is het mogelijk dat die bedelarij, ook in deze weerzinwekkende vorm, zo kan bloeien in Spanje. In ons land zou zo iets eenvoudig ondenkbaar zijn.

De religieuze achtergrond waardoor zo iets mogelijk is 'bij het Spaanse volk, vinden we duidelijk weergegeven door Bartolome de Albornoz, die schreef:

„Aalmoes is een Grieks woord dat wil zeggen barmhartigheid en het is een schenkingskontrakt tussen de mens die de schenker en God die de begunstigde is, in Wiens naam de arme aan wie gegeven wordt, het in ontvangst neemt, en daarom moet men bij de aalmoes niet letten op wie hem ontvangt, maar alleen op God terwille van Wie men geeft" („Spanje", p. 52).

Het is te begrijpen, dat met zulk een theorie de bedriegers alle kansen krijgen. Nagaan of de bedelaar inderdaad behoeftig is, zou dan gelijk staan met het kontroleren van God zelf. Bovendien waarom zou de gever die moeite doen? Hij krijgt immers toch de verdienste van zijn goede werk, daar hij immers om Christus' wil gegeven heeft. Met het innen van de verdienste voor zijn goede werk is voor hem de zaak afgelopen.

Goede werken uit dankbaarheid

Wij, christenen uit de reformatie, menen echter dat wij door onze goede werken niets verdienen kunnen bij God. Wanneer wij goede werken doen om daar iets mee te verdienen, zijn we in de grond der zaak zelfzuchtig. Denk u eens in, hoe krenkend dat moet zijn voor een behoeftige, wanneer hem een aalmoes in de hand wordt gestopt puur in de hoop om daardoor een trapje dichter bij Gods troon te kunnen zitten in de hemel. De „hemelse" blik in de ogen van deze „vrome, milde" gever zou ik verafschuwen.

De Bijbel echter leert, dat wij door het geloof wedergeboren worden. We worden er totaal andere mensen door. We worden bevrijd van alle angsten. We verliezen de krampachtigheid. We worden in de vrijheid gesteld en doen de goede werken vanuit een innerlijke drang, omdat we nu eenmaal kinderen van de barmhartige Vader zijn. Daarom kunnen we ook waarachtige aandacht voor onze noodlijdende medemens hebben. Hij is dan voor ons niet meer een voorwerp, een middel om wat te verdienen. Hij is dan voor ons een persoon, iemand in wie wij Christus ontmoeten.

Een losgebroken deugd?

Ik kan het dan ook helemaal niet eens zijn met wat dr. L. Egeraat in zijn „Gids voor Spanje" de bedelarij in Spanje noemt: „een losgebroken deugd, nl. het gelegenheid geven tot het beoefenen van de charitas (= liefdadigheid)".

Als mens en als christen horen wij de strijd aan te binden tegen de sociale mistoestanden die de bedelarij nodig zouden maken. Wanneer er een sociaal bestel is, waar men de arbeider niet het loon geeft waarop hij recht heeft om een menswaardig bestaan te kunnen voeren, en de daaruit ontstane armoede dan aanvult met aalmoezen, dan is dat een schreeuwende onrechtvaardigheid en een walgelijke schijnheiligheid. Met dit laatste zijn alle r.k. theologen van Nederland het eens.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen