KERKELIJKE EENHEID IN VLAANDEREN

Wanneer men langs de brede straten in Ant werpen wandelt, of te Brugge langs de rijen (grachten) kuiert, komt men steeds uit bij de gotische katedral en van deze beide steden. En of deze katedraal nu Onze Lieve Vrouwkerk heet zoals te Antwerpen, of Sint Salvator zoals te Brugge, of St. Baafs zoals te Gent, of Sint Goedele zoals te Brussel, een zaak is zeker, men staat in bewondering voor wat deze middeleeuwers, met het voor onze tijd zo gebrekkig materiaal, hebben tot stand gebracht, en men vraagt zich af hoe het komt dat deze bouwers niet gekomen zijn tot de volle waarheid van liet Evangelie.

Maar wanneer men dan thuis op zijn studeerkamer het eerste het beste geschiedenisboekje openslaat, dan ziet men hoe de Zuidelijke Nederlanden het slachtoffer geworden zijn van de Spaanse kroon, en hoe Alva's bloedraad maakte dat de streken van het Zuiden, die het eerst voor de Hervorming gewonnen waren, langzaam maar zeker doodbloedden aan een geestelijk bloedarmoede omdat de grote geestelijke krachten uitweken naar het koninkrijk der zeven vrije provincies. Men ziet hoe Vlaanderen onder Napoleon opnieuw onder de voet werd gelopen en verplicht werd tot het leveren van soldaten en hoe die jongens van die stoere bouwers liever rondzwierven in de omliggende bossen, dan onder Napoleon te dienen. Men staat met bewondering bij het standbeeld te Overmeire (een klein plaatsje in Oost-Vlaanderen) en leest er met ontroering de woorden: „Hier begon de boerenkrijg voor God en Vlaanderland" en verneemt er hoe dit handje vol jongens ten slotte in de pan werd gehakt.

En wanneer men dan weer de straat opgaat en men de gewone man van de straat observeert, dan vraagt men zich af of deze mens nog wel voor het zuivere Evangelie zou te winnen zijn. Wanneer u hem naar zijn godsdienst vraagt, zal hij u verbaasd aankijken, alsof hij zeggen wilde: „natuurlijk ben ik rooms-katholiek". Maar in steden zal hij u onmiddellijk toegeven dat zijn katholiciteit zich beperkt tot „het gedoopt zijn in de roomse kerk, er zijn plechtige communie doen, er trouwen en begraven worden". De besten zullen er nog aan toevoegen „des zondags ga ik er naar de mis en om het jaar houd ik er mijn Pasen". Daarmee heeft hij het dan ook gehad. Dat hij Christus in zijn leven moet trachten te ont moet en, heeft hij nooit gehoord. Het protestantisme kent hij uit zijn geschiedenisboekje, maar dat lijkt hem zo een verward iets, dat de vraag niet bij hem opkomt, of hier het werkelijke godsdienstige leven, waarnaar hij in zijn ziel toch snakt, als hij het maar eerlijk wil bekennen, niet aanwezig zou zijn.

Daarom broeders en zusters, moeten wij in Vlaanderen er naar streven op de eerste plaats als godsdienst tegenwoordig te zijn. Wij moeten een duidelijke acte de présence stellen. Wij moeten een stad op de berg zijn. Daarom moeten we ons niet versnipperen in honderd en één kleine groepjes, die dan elkander nog eens gaan bekritiseren, maar één aaneengesloten blok vormen. Wij moeten laten zien dat iedere protestant aan de hand van de Bijbel opni euw Christus voor zich persoonlijk ontdekt . Wij moeten echter laten zien dat de gelovige overgave aan Jezus Christus ons één maakt en dat we, ofschoon ni et hierarchisch georganiseerd, toch eendrachtig samenwerken voor de uitbreiding van Gods koninkrijk. Daarom is het goed dat wij in ons blad, zoals onze eindredakteur deed, het interkerkelijk karakter van ons werk onderlijnen.

Het paviljoen op de Expo mag geen eindpunt zijn in onze werking naar meer éénheid, maar het moet een spoorslag zijn om juist deze éénheid nog meer te bevorderen. Gods eer en Gods koninkrijk ten bate.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen