TROUWELOZE WOORDBREUK?

In aansluiting op de publikatie van mijn getuigenis in het november-nummer, laat ik thans een reactie horen, welke mijn mondelinge getuigenis in de Christelijk Gereformeerde Kerk te Haarlem heeft uitgelokt bij een hoorder. Er werd mij een epistel van vier kantjes overhandigd na afloop, dat tijdens de dienst geschreven was. De brief is te lang om haar geheel af te drukken, doch het voornaamste ervan geven wij toch weer.

Moge deze brief EN het antwoord helpen om deze aantijging te weerleggen!

DE BRIEF:

Dhr. J. S. schreef mij onder meer het volgende:

Wilt U ons eens Uw oordeel geven over het volgende geval?

Een man heeft een grote liefde opgevat voor een zeker meisje, welke liefde beantwoord wordt en op de duur leidt tot een huwelijk.

Voor het echter zover is hebben zij een jarenlange verkering, waarin de man in een dagelijkse vertrouwelijke omgang met het meisje haar tot in de grond leert kennen, waarbij niets verborgen blijft over haar kwaliteiten en haar tekortkomingen, waardoor hij zich volledig bewust wordt, wat hij van het huwelijk mag en moet verwachten.

Na rijp beraad blijkt, dat zijn muurvaste overtuiging om met haar gelukkig te worden onveranderd is gebleven en vrijwillig en in het bezit van zijn volle en volwassen verstand trouwt hij met haar, waarbij hij met God als getuige een heilige eed aflegt om haar alleen lief te hebben en trouw te blijven tot in de dood, om haar te beschermen en bij te staan, met haar te delen lief en leed, voorspoed en tegenslag, overvloed en kommer, better and worse.

Ondanks de geschetste voorbereiding deelt deze man zijn vrouw na enige tijd mede, dat hij zich z.g. „vergist" heeft, breekt vlot zijn heilige eden en laat zijn vrouw, die alles gedaan heeft om hem te behouden in de steek niet alleen, maar in een zielige poging om zijn echt- en woordbreuk te rechtvaardigen, trapt hij haar blijvend achterna door haar van alles de schuld te geven, zwart te maken en te bekladden.

Wilt U ons Uw persoonlijke oordeel over deze man in een kort karakteristiek geven? Ziet U een duidelijke overeenkomst tussen Uzelf en de hypothetische echtgenoot van mijn vorige vraag.

Dhr. S. maakt dan verder uitvoerig de toepassing van bovenstaande vergelijking op mijn eigen leven: na jarenlange voorbereiding heb ik vrijwillig mijn keuze bepaald enz. enz. Kortom: trouweloze woordbreuk heb ik mij te verwijten....

HET ANTWOORD:

Het is een vergelijking. Die dingen hebben heel dikwijls de eigenschap, dat ze erg mank lopen. Ook de Uwe!

1) Een meisje is in de regel in een afwachtende houding. Zij zoekt hoogstens door een verzorgde en vlotte kleding te behagen.

Mooi en verzorgd IS de Roomse Kerk en zich mooi voordoen kan ze ook!

Hoevele aesthetici heeft zij al geboeid met haar mooie liturgie en met al de pompa, waarmede zij haar plechtigheden pleegt op te luisteren!

Maagdelijk bescheiden kan ik haar daarentegen toch echt niet noemen!

Hoe opdringerig prijst zij zichzelf aan!

Wat een pretenties heeft zij niet over zichzelf!

Hoeveel invloed wordt er op jonge, edelmoedige en idealistische zielen uitgeoefend door deze Kerk, opdat zij zullen kiezen voor het priesterschap of kloosterleven.

Welk een verlokking oefent zij uit op argeloze kinderen, waarvan de biechtvader de „roepi ng" „ontdekt" waarna hun hoofden op hol gebracht worden door talloze prachtige voorspiegelingen.

Hoe tendentieus is heel de opleiding tot het priesterschap!

Wat is alles daarbij erop gericht om de „verliefde" jongen steeds mÉÉr verliefd te maken!

2) De verkering is een tijd, waarin de jongen en meisje elkaar grondig leren kennen. Hoeveel maatregelen zijn er door Rome echter getroffen, die de „verliefde" kandidaten in de praktische onmogelijkheid brengen om achter de waarheid omtrent hun „geliefde" te komen!

Wat is er niet allemaal onder doodzonde verboden in dit verband!

Heel „moederlijk" worden zij zoveel mogelijk afgezonderd en afgescheiden gehouden. De brieven, die zij ontvangen en ook die welke zij zelf schrijven worden gekontroleerf. Hun lektuur en hun studieboeken worden voorgeschreven.

Zelfs de meeste priesters, die al jaren lang in aktieve dienst zijn, weten veelal weinig of niets van hetgeen er BUITEN de Roomse Kerk gaande is, laat staan dus de priesterkandidaten. Het enige, dat zij gewoonlijk weten is datgene, wat de „geoorloofde" (-gecensureerde) boeken erover vertellen.

Op alle mogelijke manieren wordt een totale openbaring van alle verborgen gedachten aan Overste of biechtvader gestimuleerd en aangeraden, opdat twijfelingen aangaande de „geliefde" tijdig opgevangen worden.

Mij dunkt, dat die arme verliefde jongens toch wel heel erg eenzijdig hun geliefd bruidje leren kennen!

Het gevaar van een schromelijke vergissing in de keuze is hier dus nog niet zo heel erg denkbeeldig, ondanks jarenlange voorbereiding. En wie zou daar de schuld van zijn?

3) Vrijwillig en in het bezit van zijn volle en volwassen verstand behoort een man zich onverbrekelijk aan zijn bruid te verbinden.

Hoeveel „vrijheid" kent de publieke opinie echter nog toe aan iemand, die een hersenspoeling heeft ondergaan?

Welnu, heel de opleiding van kloosterling en priester is erop gericht, dat de „verliefde" kandidaat gaat voelen en denken als de geliefde bruid zo zelfs, dat, als hij de goede „sensus catholicus" heeft, hij kritiekloos alles aanvaardt, wat de geliefde bruid Rome hem krachtens heilige gehoorzaamheid voorschrijft. Alles, wat hij mag bestuderen, is reeds onderzocht geworden door mannen, die geleerder waren dan zij. Ze hebben de conclusies van „hun auteurs" slechts blindelings aan te nemen. Hun geleerde gevolgtrekkingen moeten zij tot hun eigendom maken.

Zegt bruid-lief, dat zij de schoonste is, dan knikt de „goede" kloosterling prompt, JA".

Zegt zijn uitverkoren brui d, dat zij de enig-ware is en dat al de anderen ketters zijn (in de ban met hen!), dan knikken zij „vrijwillig'" J A!

Als bruid-lief dan zegt, dat ze niet beters kunnen doen dan hun hele leven aan haar te geven, dan knikken ze ook al weer (oh zo vrijwillig!) J A!

Als ze eenmaal daarop definitief JA hebben gezegd, zijn ze gebonden en dan is het trouweloze woordbreuk als men. tot ander inzicht gekomen en ontdekt dat men bedrogen is, de bedriegster de rug toe keert.

Geen enkel systeem werkt zo effektief als het Roomse om iemand het volle bezit van zijn verstand te ontnemen. Immers, zoals Ds. Hegger zo heel juist aantoont in zijn boek „ MOEDER. IK KLAAG U AAN": de diktatuur van Rome strekt zirh niet alleen uit over het doen en laten van de mens maar zelfs over zijn DENKEN.

Onder dreiging met de eeuwige hel verbiedt zij zelfs het TWIJFELEN aan de waarheid van hetgeen ZIJ zegt!

4) Een algemeen aanvaarde (zelfs door de R.K.-wetgeving) reden tol nietig-verklaring van de gedane trouwbelofte is: als men nadat men eenmaal getrouwd is tot de ontdekking komt, dat men bedrogen is, dat het lieve bruidje een valse naam heeft opgegeven en dat ze bovendien onvruchtbaar is tegen al haar vroegere beweringen in. Mutatis mutandis geldt dit even goed voor de kloosterling-priester, die merkt, dal zijn brui dje, die zich voor Christus Zelf heeft uit gegeven (Kerk identificeert zich met Christus) heel iets anders blijkt te zijn dan Jezus, de ware Bruidegom der zielen. Het bedilzuchtige, jaloerse, achterdochtige, heerszuchtige brui dj e wordt dan vanzelfsprekend zonder meer opzij geschoven voor de CHRI STUS DER SCHRI FTEN, de ware Heiland, de Verlosser en Zaligmaker.

Men ziet zich opeens gebonden aan iets, dat een onoverkomelijke hinderpaal is om tot Hem te komen, buiten Wi en er geen behoudenis is.

Neen, waarlijk, er is dan helemaal geen reden om zich bezorgd te maken over een woordbreuk!

5) Natuurlijk is het heel ongepast voor twee getrouwde mensen om „uit het bed te praten", zoals dat heet.

Natuurlijk is het dan ook heel erg onjuist als een voormalig kloosterling of priester de „chronique scandaleuse" van zijn vroegere omgeving bekend zou maken. Och, die klein-menselijke dingen komen immers overal voor en die zijn ook geen motief om het bruidje de rug toe te keren.

Maar iets anders is het, als men ziet, dat bruidje-lief ook anderen tracht te bedriegen, ook anderen er in wil laten lopen. Dan is het toch een kwestie van algemeen belang, dat men zijn eigen ervaring als leerschool voor anderen laat dienen.

6) Ten slotte wijs ik er en passant even op, dat men dan vice versa ook nooit als Rooms-Katholiek goed zou mogen keuren, dat iemand van het protestantisme overgaat tot het Rooms Katholicisme. Die mensen hebben immers toch ook trouw bel oof d....

Moge dit volstaan als antwoord nu.

Spijtig, dat U zo aan het schrijven bent geweest, terwijl ik sprak over de heerlijkheid van de Bruidegom der zielen, die ik ontdekt heb. Ik wens U van ganser harte toe dat U Hem ook nog eens zult ontdekken!

Met vriendelijke groet, geheel de Uwe in Jezus' dienst,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen