Ds. T. Vanhuysse: “De losgemaakt van de Heere heeft mij roomse leer”

De laatste week van juli stond voor ds. Vanhuysse en zijn gemeente in het teken van de jaarlijkse evangelisatieweek.. Leden van zijn gemeente en vrijwilligers uit Nederland gaven leiding aan de vakantiebijbelclub voor kinderen.

Ds. Vanhuysse en anderen hielden zich bezig met aan deur-aan-deurwerk. Momenteel gaat hij voor de tweede keer langs bij contacten die hij toen heeft opgedaan.

“Er is veel gebeden of Heere de harten zou willen neigen”, zegt ds. Vanhuysse, en die gebeden lijken te zijn verhoord. Neem de man die hij bij de supermarkt sprak. “Bij hem was er ontvankelijkheid voor het Evangelie.”

Er was zelfs een gezin dat naar aanleiding van de evangelisatieweek een dienst van zijn gemeente heeft bijgewoond. “Na afloop zeiden ze heel dankbaar te zijn deze dienst bij te mogen wonen, en ze willen zeker terugkomen”, zegt de predikant. “Het gaat om een gezin met veel zorgen, zowel op financieel gebied als in de relationele sfeer. Dat vraagt om extra begeleiding.”

Soms schijnt het Woord ingang te hebben gevonden bij mensen, maar lijkt hier tijdens een tweede gesprek geen sprake van te zijn. “Het is dan alsof de boze bezig is het Woord weg te rukken.” Dat kan ds. Vanhuysse diep raken. “Een man en een vrouw met drie kinderen dachten er serieus over na om zich bij onze gemeente aan te sluiten. Toen ik hen nogmaals bezocht, waren ze niet meer geïnteresseerd.”

De Naam van Jezus

Ds. Vanhuysse kwam, zowel tijdens als na de evangelisatieweek, veel leed tegen.“Er is zo veel nood om ons heen, je kunt het als het ware van de straat oprapen”, zegt hij. Een vrouw vertelde hem dat ze aan kanker lijdt. “Ze heeft een nier weg laten halen en kan haar evenwicht slecht behouden heeft problemen met haar evenwicht. Maar ze was zó dankbaar voor wat ze had. Dat was heel bijzonder.”

Bewogenheid met deze mensen typeert de predikant. “Ik vertel hun altijd over Jezus, dáárbij Hem moeten ze terechtkomen met hun zorgen.” Hij weet niet wat het uitwerkt, maar heeft “dan in ieder geval de Naam van Jezus genoemd.”

Die Naam noemde hij vooral ook als hij bij mensen aanbelde. Hij overhandigde hun daarbij bloemen, waaraan een kaartje was vastgemaakt met daarop de tekst uit Joh. 3:16.

“Veel mensen vroegen: Het gaat zeker over het geloof, hè? Dan zei ik: Ja, het gaat niet over de kerk, maar over Jezus Christus. En zo kwam ik met hen in gesprek”, zegt ds. Vanhuysse.

Klooster

De predikant belde ook aan bij een klooster. De nonnen ontvingen hem hartelijk en lieten hem zelfs het hele klooster zien. Buiten raakte hij aan de praat met een non die de bloemen water aan het geven was. Ze zei tegen hem: “Ik ken u. Ik heb veel van u gehoord. Jij bent Toon. Jij bent óók een van ons geweest!” Ze vroeg hem vervolgens: “Waarom heb je toch onze kerk verlaten?” Ds. Vanhuysse vertelde haar daarop iets over zijn leven als priester; dat hij zijn best deed om vooruit te komen, maar dat het hem niet verder bracht. De non vroeg: “Toon, heb je nu rust?” Daarop was het antwoord van de predikant: “Ja, ik heb een diepe rust in mijn hart.” De vrouw vroeg hem daarna of hij niet terug wilde keren naar de Rooms-Katholieke Kerk. Hij legde haar uit –zonder de roomse leer af te kraken, om haar geen pijn te doen– dat hij van de kerk hield, maar in het systeem van de kerk niet meer kon functioneren. Dat systeem druist immers in tegen het Woord van God.

Priesterstudent

“De ontmoeting met de nonnen was ontroerend, vooral omdat ik zelf ook in een klooster heb gezeten”, zegt ds. Vanhuysse. Hij was zeven jaar priesterstudent en tien jaar priester in de Rooms-Katholieke Kerk. In die tijd miste hij de “zin van Christus.” Toch wekte de Heere toen al het verlangen in zijn hart om in Zijn dienst te werken.

Op 18-jarige leeftijd sloot hij zich daarom als novice aan bij de kloosterorde missionarissen Oblaten van Maria te Leuven.

“Het Woord werd ondergeschikt gemaakt aan de regels van de Rooms-Katholieke Kerk. De kloosterorde was de norm. Als we getrouw deden wat daarin stond, konden we verder gaan als priester.”

Ds. Vanhuysse kreeg steeds meer twijfels bij de rooms-katholieke leer, maar hij was zó met de kerk verweven dat hij er maar moeilijk los van kon komen. “Ik kende de Heere Jezus Christus niet. Ik kende Hem als een bijzondere profeet, maar ik was niet met Hem verbonden door het geloof. Ik had altijd geleerd dat je God en Christus kunt kennen, maar dat het alles in de weg van verdienstelijkheid moest gebeuren. Uiteindelijk moest je het allemaal zelf doen door te leven naar de normen van de kerk, weliswaar met behulp van de genade van Christus.” Zijn twijfels groeiden, vooral met betrekking tot de biecht. “Toen ik mensen hun zonden vergaf, werd ik steeds geconfronteerd met mijn eigen zondigheid. Ik voelde me dan net zo zondig als degene die links of rechts naast mij zat. Wie was ik om hun de zonden te vergeven?”

Een hoogleraar kerkelijk recht met wie hij zijn twijfels deelde, zei tegen hem dat meer jongemannen van zijn leeftijd met die vragen worstelden. Als hij de regels van de kerk zou volgen, zou het volgens hem wel goed komen.

Onbevooroordeeld

Maar de twijfels verdwenen niet, integendeel. Onder meer door een ontmoeting met een hoogleraar van een Bijbelinstituut werd het voor ds. Vanhuysse gaandeweg duidelijker dat de Bijbel de enige waarheid is. Rome kent twee bronnen van openbaring: de Bijbel en de traditie.

“Maar ik kon niet van de traditie loskomen, omdat ik geleerd had dat de traditie immers ook door God geopenbaard is. Totdat ik op een gegeven moment op mijn knieën ging en bad: Heere, moet ik nu alleen maar leunen op Uw Woord, of ook op de traditie? Toen heeft de Heere het wonder in mij gedaan. Van het ene op het andere moment heeft Hij mij losgemaakt van de roomse leer. Ik was vrij om onbevooroordeeld Gods Woord ter hand te nemen.”

Ds. Vanhuysse begon met het lezen van het boek Jesaja. “Toen ik Jesaja 53 las, heeft de Heere mij de Christus laten zien, en mijzelf heb leren kennen als een door en door zondig mens. Toen ben ik op mijn knieën gegaan en heb ik vergeving gevraagd voor al mijn zonden die ik als priester heb begaan. En Hij heeft al mijn zonden willen vergeven. Nu mocht ik leven uit genade, vanuit de verdienste van Jezus Christus.”

Ziekteverlof

Toen ds. Vanhuysse vertrok uit de Rooms- Katholieke Kerk, brak er een moeilijke periode aan. Hij wist niet wat voor werk hij moest doen en ging godsdienstles geven op een rooms-katholieke school. Omdat hij niet achter de roomse leer stond, volgde hij niet het voorgeschreven lesprogramma, maar gaf hij zijn leerlingen les uit de Bijbel. Toen de inspecteur daar achter kwam, gaf die hem het advies om tot het eind van het schooljaar met ziekteverlof te gaan en daarna ander werk te zoeken.

“In mijn parochie had ik een evangelische voorganger eens een zaal ter beschikking gesteld. Ik stuurde hem een brief met de vraag of hij misschien werk voor mij had. Maar ik kreeg geen antwoord. Na enkele weken ontving ik een brief van de directeur van een school met de Bijbel. Daarin liet hij weten dat hij mijn brief had weten te onderscheppen. Hij schreef dat hij niet wilde dat mijn brief in handen kwam van de vrouw van de voorganger. Haar man had zichzelf van het leven beroofd. De directeur gaf me het adres en telefoonnummer van ds. Hegger en schreef dat deze ex-priesters opleidde. Ik belde ds. Hegger meteen op, waarop hij me, samen met mijn vrouw, uitnodigde.”

IRS

Ds. Vanhuysse werkte vervolgens een aantal jaren als tuinman. “Ds. Hegger vroeg me of ik voor In de Rechte Straat wilde werken, maar ik heb hem een keer of twee afgescheept. Ik voelde me niet bekwaam voor dat werk. Toen hij het weer vroeg, heb ik gezegd dat ik het wilde, op voorwaarde dat het bestuur er unaniem mee akkoord ging.” Dat gebeurde en zo kwam ds. Vanhuysse bij IRS terecht.

Hij begon met evangelisatiewerk in het Belgische Essen, vervolgens in Bunde (Limburg) en daarna in Tongeren. Daar begon hij met huis-aan-huisevangelisatie. Vanuit dit werk ontstond er een gemeente. In 1994 werd de eerste dienst gehouden. Vijftien tot twintig mensen kwamen bij elkaar in het huis van een van hen. In 1998 werd de kerk officieel geïnstitueerd. Tegenwoordig bezoeken elke zondag zo’n zestig mensen de kerkdiensten.

Gasten tijdens de evangelisatieweek

Wilma Samyn (lid van de gemeente De Stem van de Goede Herder in Tongeren):

“Een moeder met een heel trieste thuissituatie kwam twee jaar geleden voor het eerst met haar twee zoontjes mee naar de vakantiebijbelclub. Haar kinderen waren nog jong en erg ongeconcentreerd, maar zij genoot van het programma. Sinds die tijd bezoekt ze af en toe de zondagse eredienst. Ze is verstandelijk wat beperkt en het is moeilijk om met haar tot een gesprek te komen. Ook dit jaar was ze weer van de partij en stond ze op de opendeuravond als eerste bij onze materialentafel. “Ik kan niet lezen, maar wil wel meer van God leren.” We hebben haar een kinderbijbel meegegeven en een kinderkalender. Even later stortte ze haar hart uit bij een oudste van de gemeente en sprak ze de mooie woorden: “Ik hou ook van Jezus!” In een van onze eerste tentweken was er een vrouw die haar kleinzoon naar ons programma bracht, nadat een lid van de gemeente haar er bij de schoolpoort op gewezen had. Zij voedt haar kleinzoon op. De vrouw is tot geloof gekomen, samen met haar kleinzoon gedoopt en na al die jaren nog altijd actief lid van de gemeente. Te midden van alle moeilijkheden die er op haar afkomen, heeft zij haar hoop op Jezus gesteld.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen