De Gemeente van mijn dromen

Onverwachts vertrekken negen dominees op een zaterdagmiddag uit hun Zeeuwse dorp en gaan op vakantie. De Zeeuwse gemeenschap leeft geestelijk helemaal op. "Niemand ging nog naar zijn eigen kerk. Ze kwamen bij elkaar op de brink, het grote marktplein". Kerkelijke misverstanden worden uitgepraat. Het wordt een groot bruiloftsfeest. De levende Christus is aanwezig. Het is voor allen een ontdekking hoe dicht zij eigenlijk bij elkaar staan. Oud-gereformeerden, pinkstermensen en rooms-katholieken geven elkaar de hand. Maar helaas, onverwachts keren de voorgangers terug en de status-quo wordt hersteld. Iedereen keert weer terug naar zijn eigen schaapskooi.

In zijn boek werkt Hegger zijn droom uit. Het is een boek geworden over het onheil van dogmatische twisten die tot kerkscheuringen hebben geleid. Over kerkelijke en ambtelijke zelfgenoegzaamheid, eenzijdige prediking van de Wet, vertekende beelden van de uitverkiezing en angsten in bevindelijke protestantse kerken. Jongeren en vrouwen komen in de samenkomsten te weinig aan bod. Statenvertaling en niet-ritmisch zingen worden wet, de gaven van de Geest, zoals profetie en handoplegging, worden miskend. De Drie Formulieren van Enigheid te strikt gehandhaafd. Dat sluit rooms-katholieken en voorstanders van de volwassendoop uit van de eenheid in de levende Christus. Hegger benadrukt de noodzaak van de metanoia, een andere manier van denken: meer bijbels, meer geestelijk, meer liefde en minder dogmatisch. Zonder leven uit Christus mist alles zijn doel. Hij spreekt in dit boek ook zijn verdriet uit over de vertekening van andermans opvattingen, ook die van de zijne. Hij lijkt nogal teleurgesteld in het gereformeerde en met name bevindelijke protestantisme. Zijn ideaal om samen met al de heiligen de liefde van Christus te verstaan, is hem niet door iedereen in dank afgenomen. Toch wil hij de moed niet verliezen. Wat bij de mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God.

Tenslotte: mij is niet zo veel ruimte gegeven dat ik diep op dit boek kan ingaan. Een paar opmerkingen:

1. Met Hegger deel ik van harte het verlangen naar eenheid tussen al degenen die Christus liefhebben. Hegger is het waard dat naar hem geluisterd wordt, ook al is zijn analyse van de bevindelijke gereformeerde protestanten m.i. nogal generaliserend. Laat Hegger niet vergeten dat de Geest van Christus ook nu nog werkt in deze kerken. Onder ouderen en jongeren. +t.

2. Heggers concentratie op de levende Christus is bijbels heel legitiem. Maar er is meer te zeggen. Het geloof in de levende Christus betekent ook, dat ik alles voor waarachtig houd, dat ons God in Zijn Woord geopenbaard heeft (antw. 21 H.C.) Daarom lost de bruiloft op het Zeeuwse marktplein niet zomaar alle vragen op.

3. Hegger lijkt een ontwikkeling door te maken. Als ik mij zijn eerste boeken over Rome tenminste nog goed kan herinneren. Anti-papisme is uit den boze. Dat is waar. We moeten goed naar elkaar blijven luisteren en elkaar bevragen. Maar de mildheid die Hegger nu toont tegenover Rome, of moet ik zeggen individuele rooms-katholieke Christgelovigen, staat toch wel in scherp contrast met het beeld van de 'diehards' in de gereformeerde gezindte. Trente staat toch nog altijd recht overeind?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen