ONTMOETINGEN

Meer dan tien jaar geleden waren we met een jongerenreis in het lieflijke bergland van de Wildschönau in Oostenrijk.

Heel lief was de mevrouw waar we in huis waren. Zorgzaam was de zuster, Maria, en heel geheimzinnig woonde in het benedenhuis broer Johan. Hier sliepen ook de meisjes van onze groep.

Maria, de oude, konden we bijna niet verstaan. Die sprak alleen het dialect van de Wildschönau. Broer Johan bleef op een veilige afstand van die 'vreemden'.

In de anderhalve week dat we er waren groeide er een hechte band, een fijne vriendschap.

Spreken over het geloof was moeilijk. De afstand tussen ons, als reformatorischen en haar, rooms-katholieke, was heel groot.

Toch konden we af en toe een gesprek hebben over het Woord van God.

Een jaar of zes geleden hebben we deze mensen nog eens opgezocht toen we honderd kilometer er vandaan op vakantie waren. Hartelijk en gastvrij en spontaan was de vernieuwde ontmoeting. En weer hebben we zo af en toe met elkaar gesproken over de wezenlijke dingen van het leven.

Wat was het triest om te horen hoe het geloofsleven in wezen niets voorstelde. De Heere, onze God, kwam in het hele geloofsleven van deze mensen niet aan bod. Alleen Maria, en die ook nog maar heel vaag, als een 'godin' op grote afstand.

Spijtig dat we niet meer aan hen kwijt konden, maar aan de andere kant heel dankbaar dat we een gesprek konden hebben, gingen we die keer weer naar huis.

Nu zijn we er weer geweest. Zomaar met ons drietjes. De ontmoeting was verrukkelijk. Zoals je dat eigenlijk alleen meemaakt in oosterse landen. Spontaan, met een hartelijke omarming en een klinkende kus op beide wangen.

Van broer Johan hing er een overlijdensbericht in de kamer. U weet wel, met een speld aan het behang vastgeprikt.

Van Maria, de oude, hing er een heel mooie foto, op een ereplaatsje. Zou zij….?

Toen we later in het gesprek voorzichtig naar de foto wezen: "en Maria…?" "Jao….die es tot…." Hoe zal ik weergeven wat voor klank er in de stem lag. Grote droefheid. Onbegrip. Niet verwerkt verdriet. "Die es tot von Februar….nein, von Dezember". Langzaam kwam het hele verhaal eruit.

Het verhaal van zovelen: "Krebs", kanker aan haar been. Moest naar het ziekenhuis. Rond de tachtig jaar. Durfde niet. Was zeer gespannen. Elke dag weer. En steeds dichter naderde de twaalfde december. Dan moest het gebeuren….

Elf december is zij om boodschappen gegaan…en nooit terug gekomen. Twaalf februari werd ze gevonden in een wak in het ijs van de rivier die door hun dal stroomt. Twee maanden na haar vermissing. Twee maanden na haar radeloze dag.

Het is niet uitgesproken, maar….wat is er gebeurd op die bewuste elfde december? Kon ze het niet meer aan? Gleed ze van de oever in de rivier? Alleen God weet het.

Diep was opnieuw het verdriet van de overgebleven zuster. Ja, we weten het allemaal, 'zo gaat het in het leven'. Maar wat is het wreed als het werkelijkheid wordt in je eigen gezinnetje. Als de band tussen broers en zussen verbroken wordt. Als je elkaar na moet staren en weet dat je elkaar nooit meer zien zult. Dat was hier ook een groot probleem. Elkaar nooit meer zien. "En na de dood dan? Straks als de doden opgewekt worden?"

"Weiss ich nicht. Ich weiss nicht wie es tan ist und was er tan ist".

Warm en diep hebben we mogen spreken over een Heiland Die naar zondaren omziet en Die vandaag ook haar nodigt. Een Redder Die nooit beschaamd doet staan als we Hem zoeken.

Gretig werd geluisterd en aan het eind van het gesprek heb ik een Duitse Bijbel uit onze auto gehaald. Ze heeft me beloofd er in te lezen.

Verschillende papiertjes tussen de bladzijden gaven de plaatsen aan waar heel belangrijke dingen staan over de Heere Jezus.

En dan mag je gaan, na samen gebeden te hebben. Dan mag je gaan naar het verre Holland. Zullen we elkaar ooit nog zien?

Houdt haar mee vast, deze eenzame, lieve vrouw, die christen was van kind af. Maar die nooit wist Wie en hoe God is.

Zo zijn er miljoenen in dit grote land. In dit heerlijke vakantieland. Miljoenen die bij ons horen omdat ze geen heiden zijn en geen moslim of hindostan, maar christen. Maar die niet weten hoe rijk het geloof in Jezus is. Het geloof in een gekruisigde Zaligmaker.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen