VERVOLG GESPREKKEN MET HEADA 1

13 december 1990

Wat zit een mens toch gecompliceerd in elkaar! De strijd kan moeilijk zijn, maar evenzeer de overwinning.

Hoe leg je nu zo iets snel en duidelijk uit? Ik wil het proberen, want ik heb behoefte aan praktische adviezen.

U weet voldoende over de strijd, die ik jaren lang heb moeten voeren.. Nu, na bijna vijf jaren, is er de stilte, de rust. Maar wat is het moeilijk om vanuit die overwinning en die rust die de Heere mij geschonken heeft, nu ook je gedrag, je handel en wandel, je woorden een gestalte te geven.

Van de ene kant is het ook weer niet moeilijk. Het gaat als vanzelf. Maar juist daarom, omdat er nu zoveel 'vanzelf gaat, sta je weer vreemd en onwennig naar jezelf te kijken, en een ander niet minder.

Nu zal 'men' daar niet zoveel van merken, maar binnenshuis wel. Het is heel moeilijk om nu wat te zeggen bv. tegen mijn man, want hij vergelijkt dan gauw mijn woorden met bv. verleden jaar. Hij wordt dan gemakkelijk prikkelbaar en zegt: 'Dat zei je verleden jaar ook niet'. Alle problemen die ter sprake komen, allerlei vragen waar ik nu een antwoord op geef krijg ik teruggespeeld met: Vergeet niet dat je nog maar kort geleden zelf precies dezelfde vragen en problemen had.

De kernvraag is: Hoe kun je iemand helpen, hoe kun je naast iemand gaan staan, hoe kun je jouw leven naast dat van een ander leggen om hem of haar te helpen met je 'overwonnen strijd', door wat je nu wèl weet, ziet, gelooft en ervaren mag, zonder opschepperig, hoogmoedig, zelfingenomen, gearriveerd of wat ook te lijken?

Nog een voorbeeld. Er zijn heel veel mensen die lang, soms hun hele leven, twijfelen of ze een kind van God zijn. Hoe moet/mag je tegenover hen getuigen van het werk dat God aan je verricht heeft?

Onlangs had ik een gesprek met iemand die nog steeds in de onzekerheid leeft. Ik vertelde haar dat de vraag of ik een kind van God ben, nu helemaal niet meer bij mij speelt. Niet dat ik nu zorgeloos of onverschillig ben geworden, maar langzamerhand is bij mij dit inzicht gegroeid: Ook al zou ik geen kind van God zijn, dan is Hij nog rechtvaardig en goed. Wat God doet is welgedaan. Voor Hem, door Hem, tot Hem, met Hem te zijn in leven en sterven, dat beheerst nu mijn denken, mijn verlangen, mijn ganse bestaan. Daardoor is die angstige vraag of ik wel een kind van God ben, ongemerkt met de twijfel verdwenen, weggezakt in mij.

De reactie was tweezijdig. Van de ene kant was zij wel blij met deze vreugde die ik gevonden had. Van de andere kant heb ik sterk de indruk dat 'men'dit gewaagd, overmoedig vindt. Onuitgesproken verwijt 'men 'mij dat ik 'vroeger'vergeten ben. Ik ben echter overtuigd dat dit niet het geval is. Ik ben het verleden niet vergeten. De herinnering aan mijn ellendige verleden maakt mij juist zo dankbaar.

Maar hoe maak je zo iets duidelijk aan een ander? Hoe kun je je leven voor de Heere leven en legelijkje naaste voor Zijn dienst winnen door je handelen wandel, maar ook door je woorden? Hoe kun je vertellen over wat de Heere aan je gedaan heeft, zonder een ander te kwetsen, maar juist jaloers te maken; zonder er zelf op aangezien te worden of er de hoogte mee in te gaan, maar zo dat ook zij (intenser) naar Hem gaan verlangen en Hem misschien vinden?

BESTE HEADA,

Dat is inderdaad moeilijk, om twee redenen. Het is moeilijk voor de ander, wanneer hij jou hoort getuigen van de rijkdom, die je in Christus hebt ontvangen. Ook al laat je nog zo duidelijk zien dat je die rijkdom totaal niet hebt verdiend en het enkel genade was dat je overladen werd met Gods zegeningen, het gevolg is dan onvermijdelijk dat de ander zich dan (nog meer) pijnlijk van zijn armoede bewust wordt. Hij kan zich daardoor minderwaardig voelen, maar ook schuldig. En dat irriteert.

Het is ook moeilijk voor onszelf. Want, zoals je al schreef, het eigen 'ik' probeert graag een graantje mee te pikken van de roem, die alleen de Heere toekomt. En ook al willen we daar niet bewust aan toegeven, dan is het toch mogelijk dat de ander, vooral als iemand ons heel goed kent, dat glurende 'ik'opmerkt, terwijl hij niet weet (of niet wil weten) van onze strijd tegen dat akelige, ijdele 'ikje'.

Wat moet je dan doen? Toch maar rustig, maar tevens met tact en vol invoeling voor de ander, blijven proberen Gods heerlijkheid en de grootheid van Zijn genade uit te stallen.

En als de ander je dan, bedekt of met even zoveel woorden, geestelijke hoogmoed verwijt, verdraag dat dan. Ga ermee naar de Heere. Zeg tegen Hem: "Heere, de ander heeft wel een beetje gelijk, want ook al vecht ik ertegen, toch is dat oude zelfvoldane mensje in mij nog niet dood en dat heeft hij dan waarschijnlijk bemerkt en dat heeft hem in mij afgestoten. Maar ik weet dat U die dat vervelende kereltje, dat pronkerige kleine meisje, in mij nog veel duidelijker ziet, mij nooit van U zult wegstoten. Ik weet dat U eindeloos geduldig met mij bent en mij altijd weer alles vergeeft en opnieuw met mij wilt beginnen, zelfs al zou ik heel bewust aan de verlangens van mijn eerzuchtige 'ik' hebben toegegeven. God, ik ben U zo dankbaar vanwege Uw vergevende en gevende liefde in Christus".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen