Indirekt geloof in Christus

Wat bedoel ik daarmee? De R.-K. Kerk leert van zichzelf dat zij het Sakrament van Christus is. Men kan slechts tot Christus komen via de R.-K. Kerk. Dat geldt ook voor protestanten, ook al zijn zij zich daar niet van bewust. Ook de protestanten ontvangen de genade slechts, omdat de R.-K. Kerk er is, die o.a. beschikt over het misoffer, waardoor het kruisoffer zijn vruchtbaarheid voor de mensen krijgt. Zonder de r.-k. mis zou het kruisoffer van Christus volkomen werkeloos zijn.

En een sakrament werkt volgens Rome "ex opere operato = krachtens eigen werkzaamheid". Wanneer een sakrament op de juiste, door de paus voorgeschreven manier wordt bediend, werkt het onfeilbaar zeker. Het is dan te vergelijken met een machine, die nooit hapert, een auto die nooit gebrek aan benzine heeft. Daarom is het van wezenlijk belang dat de struktuur van de R.-K. Kerk zuiver wordt gehandhaafd. Die struktuur is een hiërarchie (letterlijk: priesterheerschappij) en een piramidale diktatuur.

Wie van de paus eet…

Er is een wezenlijk onderscheid tussen de leken en alles wat daarboven staat: de priesters, de bisschoppen en de paus. Canon 1008 van het Wetboek van 1983 zegt dat de taak van de priesters is "in de persoon (in persona) van Christus, die het Hoofd is, het volk Gods te weiden".

Alles wat boven de leken staat, heeft een piramidale opbouw in macht met aan de top de paus, die beschikt over het absolute leergezag en de absolute bestuurs- en rechtsmacht.

Die hiërarchie hoort tot het wezen van de Kerk als Sakrament van Christus, zo leert Rome. Daarom mag je aan die hiërarchie op geen enkele wijze tornen, want dan pleeg je heiligschennis. Dan vergrijp je je aan het Sakrament van Christus op aarde.

Zo is ook in de R.-K. Kerk al sinds de tijd van Napoleon een gezegde in omloop gekomen: "Oui mange du Pape, en meurt" (= Wie van de paus eet, sterft eraan). Dus in dezelfde geest als wat Paulus over het Avondmaalsbrood schrijft: "Zo dan, wie op onwaardige wijze dit brood eet of de drinkbeker des Heeren drinkt, die zal schuldig zijn aan het lichaam en bloed des Heeren" (1 Kor. 11:27).

"KERKELIJK geloof"

Daarom prijst kard. Simonis in het interview in K.N. de basisgemeenschappen van Brazilië, want zij "komen voort uit een bezielend kerkelijk geloof' en hekelt hij Nederland: "Wat zich hier in ons land als 'basisgemeente' aandient, staat uitermate kritisch tegenover de officiële Kerk".

Het geloof in de R.-K. Kerk is voldoende. Dan ben je immers sakramenteel verbonden met Christus zelf. Een direkt, persoonlijk kontakt met Christus door geloofsovergave aan Hem is dan niet meer nodig. Wèl zal men (in onze tijd) zulk een persoonlijk kontakt met Christus aanprijzen, mits het onvoorwaardelijke geloof in de R.-K. Kerk daardoor geen gevaar loopt.

Dezelfde gedachte ligt ook ten grondslag aan de Mariaverering. Wie Maria vereert en zich aan haar overgeeft in geloofsvertrouwen, heeft daardoor per se, zij het indirekt, kontakt met Christus. Vandaar uitdrukkingen als: "Door Maria tot Jezus" en "Een kind van Maria gaat nooit verloren", ook al heeft hij nooit door het geloof een direkte gemeenschap met Christus gehad.

Zo is ook de verwoede reaktie van Rome op de Reformatie te verklaren. De leer dat de mens slechts behouden wordt door de persoonlijke geloofsovergave aan Christus, door genade alleen, betekent het einde van de leer dat de R.-K. Kerk het Sakrament van Christus zou zijn.

Rome gebruikt alles voor haar macht

Helaas zien veel protestanten dit niet. Daarom wijzen ze op priesters en bisschoppen, en eventueel op pausen, die heel vroom over Christus schrijven en ze denken dan dat zij aan Christus eenzelfde plaats toekennen als de Bijbel doet. Zij vergeten dat bij Rome alles om de macht draait, want een machtige R.-K. Kerk is de beste verheerlijking van Christus en de veiligste weg naar het eeuwige leven.

Wanneer er in de R.-K. Kerk een beweging van de Heilige Geest ontstaat, zal Rome daar aanvankelijk tegen strijden, maar later, als het enigszins mogelijk is, die beweging inschakelen voor eigen machtsversterking.

Dat is gebeurd bij het ontstaan van de kloosters, die steeds een protest waren tegen een verwereldlijkte kerk. Denk maar aan de armoedebeweging van Franciscus van Assisi.

Dat is ook gebeurd met de charismatische beweging. Ik had daar vroeger grote verwachtingen van, omdat daarin werd aangespoord tot intense Bijbelstudie. Maar Rome heeft ook die beweging dienstbaar gemaakt aan zichzelf. In de charismatische beweging wordt de paus en Maria meer dan ooit vereerd.

Zo kreeg ik naar aanleiding van de pauskrant een brief van een priester, een van de leiders van de charismatische beweging, waarin hij mij opriep om terug te keren naar zijn kerk, want "in de paus komt Christus naar Nederland". Inderdaad, vanuit rooms standpunt is dat konsekwent gedacht.

De armoede in Latijns Amerika vrucht van de R.-K. Kerk

En zo is het blijkbaar nu ook met de armoedebeweging in Latijns Amerika. Ook die is ondergeschikt gemaakt aan het roomse machtsstreven. Vandaar het enthousiasme van kard. Simonis.

In zijn interview is geen enkele kritiek te besluisteren op de R.-K. Kerk. die in het verleden zich volkomen vereenzelv igd heeft met de kapitaalkrachtigen, wat tot gevolg heeft gehad:

"Het ergste van de armoede in Brazilië - in tegenstelling tot bv. Afrika - is de schrijnende tegenstelling tussen de tientallen miljoenen straatarmen en de maar weinigen, buitensporig rijken die er wonen. Nog geen driehonderd families, zegt men, bezitten de helft van het land". Aldus kard. Simonis.

Voor mij was dat dé grote teleurstelling, toen ik naar Brazilië kwam als priester in 1947. Ik mocht verwachten dat ik daar een bloeiend land zou aantreffen met een rijk geestelijk leven, - dit in tegenstelling met Nederland waarde R.-K. Kerk altijd geremd was geweest door het protestantisme en steeds de kille adem van het calvinisme had gevoeld.

Maar ik zag er de vreselijkste sociale misstanden en een verbijsterende geestelijke armoede tesamen met een bijgeloof dat ik bi j de Nederlandse rooms-katholieken beslist nooit had aangetroffen. Toen moest ik wel konkluderen: Aan de vruchten kent men de boom.

Kard. Simonis spreekt verachtelijk over het protestantisme van Brazilië als over 'sekten': "Een ander probleem voor de Braziliaanse Kerk vormen de verschillende sekten. Zij bouwen, meestal met geld van de V.S., overal kerkjes". Of dit laatste waar is, betwijfel ik zeer. Maar hoe het ook zij, zelfben ik zielsdankbaar dat ik door een van die protestantse'sekten' in 1948 Christus heb leren kennen als mijn enige en volkomen en persoonlijke Zaligmaker.

Ik laat nu een vertaling volgen van een artikel van dr. René Padilla. Het lijkt mij goed dat de protestanten van Nederland eens luisteren naar wat een diep gelovig protestant van Latijns Amerika - ik ken hem persoonlijk - zegt.

Zo zou het ook goed zijn, dat wij in Nederland niet slechts luisteren naar wat de R.-K. Kerk over Nicaragua bericht, maar ook wat de CEPAD, waarin de meerderheid van de protestantse kerken zich verenigd hebben, schrijft. Deze kerken hebben zich ineen brief gewend tot de christenen van de gehele wereld. In deze brief wordt de pijnlijke balans opgemaakt van wat de brief noemt: een agressieoorlog die gepland en gefinancierd wordt door de regering van de V.S. Deze strijd kostte Nicaragua al 15.000 doden en meer dan een miljard dollar aan economische schade.

Het artikel van Padilla is verschenen in 'Misión', een buitengewoon interessant blad van protestantse christenen van Latijns Amerika, interessant voor hen die niet eenzijdig willen worden voorgelicht, noch door rechts noch door links, maar die de waarheid zoeken en daarom steeds het beginsel: "Hoor ook de andere partij" willen toepassen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen