"Wij moeten God troosten!"

Volgens "Katholieke Stemmen" van okt. 1984 heeft een engel, in de herfst van 1916, tot de drie kinderen van Fatima gezegd, toen hij hen de Eucharistie (= hetdoor wie? - geconsacreerde brood) aanreikte, gezegd: "Ontvangt het Lichaam en drinkt het Bloed van Jezus Christus, die door de ondankbaarheid van de mensen zo vreselijk beledigd wordt; boet hun zonden uit, troost uw God" (zie: Schwester Lucia spricht úber Fatima, door Luis Kondor SVD, Fatima 1975. p. 143).

De schrijver - zijn naam wordt niet genoemd - beschrijft daarna hoe wij God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest kunnen troosten. Over de vertroosting waarmee wij de Heilige Geest moeten troosten:

"Jezus sprak steeds van Zijn Vader, nooit van Zijn Moeder: dit liet Hij over aan de Heilige Geest, die in de Kerk haar grootheid verkondigt en de grote mariale dogma's daarin heeft laten rijpen. Een miskenning van Maria is een miskenning van de Geest. God de Heilige Geest troosten betekent hier Maria eren. Er komt een dag dat wij Maria zullen zien in haar grootheid, 'geducht als een leger in slagorde' (Hoogl. 6:3); dan zal de Geest gerechtigheid voor haar eisen en ontvangen, dan zal men kennismaken met Zijn ijverzucht voor Zijn getrouwe Bruid."

ONS KOMMENTAAR:

Hier wordt alles wat de Bijbel zegt, volkomen omgekeerd. Hier wordt de heilige God voorgesteld als een zielig wezen dat zit te hunkeren naar onze troost. Dit is een vreselijke aantasting van Gods soevereiniteit. Dit is godslasterlijk!

Dit is heidens nl. een vrouw, die wordt voorgesteld als de bruid, de vrouw van God.

Het bevroren hart

Van een abonnee ontving ik een schrijven dat mij bijzonder boeide om de heldere vergelijking die hij daarin gebruikte:

"Wij worden allen ontvangen en geboren met een bevroren, stenen hart. Zó kunnen wij dus onze Schepper nooit ontmoeten. Ieder die de Bijbel een beetje kent, is het erover eens dat de mens eerst een herschepping moet ondergaan. Maar er zijn twee soorten herscheppingen. De eerste soort herschepping vinden we bij mensen zoals Luther, Bunyan en Eva van der Groe. Zij leerden dat het stenen hart, of ook wel overeenkomstig Rom. 7:1-6 de eerste man genoemd, eerst een eerlijke begrafenis moet krijgen. Pas daarna is men vrij van de eerste man, Adam, en daarmee kandidaat voor de tweede Man (Hosea 2:15).

Maar er is ook een ander soort herschepping, die ik de akademische zou willen noemen. De akademische mens laat de Heere een nieuwe schepping bouwen boven op die bevroren stenen grond. Hij is er dan ook zo mee klaar.

Ik heb veel in de Friese gezelschappen vertoefd. Daar leerden wij dergelijke dingen.

De academicus Nicodemus moest dat allemaal nog leren. Hij begreep nog niet wat wedergeboorte is. De Heere maakte het hem duidelijk door de vergelijking met de koperen slang (Joh. 3:14).

Als de wet een dode Jezus ziet, zwijgt zij op staande voet, ondanks de rokende Sinaï. Dat is de rechtvaardiging van de waarachtige evangelische gelovige. En als de Heere Zich in Zijn dood aan de zondaar ontsluit, vindt de gelovige in die dode Jezus ook zijn eigen opstanding uit de dood."

F.J. Postma

REFORMATIE EN REBELLIE,doordr. R H. Bremmer(uitg. Wever-Franeker, 291 blz. f 47,50). Ondertitel: "Willem van Oranje, de calvinisten en het recht van opstand. Tien onstuimige jaren: 1572-1581".

Een zeer boeiend en goed gedokumenteerd boek over een brandend, aktueel probleem. Bremmer maakt onderscheid: "Revolutie beoogt een totale omwenteling van het politiek en maatschappelijk bestel, rebellie betekent opstand tegen gezagsdragers die niet langer te dragen zijn" (p. 7). Volgens hem was de Nederlandse opstand duidelijk rebellie.

In een epiloog wordt een vergelijking gemaakt tussen de rebellie van toen en de hedendaagse "burgerlijke ongehoorzaamheid". Hij schrijft: "Het zal duidelijk zijn dat wij in de Nederlandse opstand van 1572 tot 1581 niet geconfronteerd worden met een historisch voorbeeld van burgerlijke ongehoorzaamheid, maar met een werkelijke opstand" (p. 235).

DE RECHT-GEMATIGDE CHRISTEN, door Jacobus Trigland met een woord vooraf van L.M.P. Scholten (uitg. v.d. Berg Zwijndrecht, 92 blz. f 16,90). Een verhandeling over de vraag of dwaling mag getolereerd worden in de kerk; in het licht van de strijd tegen de remonstranten. Het is verschenen in 1615, dus drie jaar vóór de Dordtse Synode. Het bevat ook een bestrijding van de vijf artikelen, die door de remonstranten waren opgesteld. Uitermate boeiend voor hen die zich willen verdiepen in de gigantische strijd om het erfgoed van de Reformatie, die toen gevoerd is. Daarom ook aktueel in verband met de "Samen op Weg"-beweging.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen