Elke dag sterven 15.000 kinderen van de HONGER

In L'Oss. Rom. las ik dat volgens de statistieken van de UNICEF elke dag 15.000 kinderen sterven door honger of ondervoeding. Ontzettend! Stel u dat voor: elke dag een groot dorp van 15.000 kinderen; elke 10 dagen een stad van 150.000; elke 100 dagen 1.500.000; elke 1000 dagen (dus 3 jaar) 15 miljoen kinderen, die sterven van de honger.

Ik ben erg blij dat Woord en Daad, een stichting waarvan ik mede-oprichter mocht zijn, jaarlijks 12.000 kinderen in de Derde Wereld onderhoudt door financiële adoptie. Ik ben blij met wat EO-Metterdaad waarvan ik eveneens vanaf het begin comitélid mocht zijn, op dit gebied doet. En met andere stichtingen en verenigingen zoals „Redt een kind", Tear Fund enz.

Maar wat is 12.000 geadopteerde kinderen per jaar, terwijl er jaarlijks ruim 5 miljoen sterven van de honger!

Ik word er bijna onpasselijk van, wanneer ik dergelijke berichten lees. Zulke cijfers leg ik dan schreiend voor het aangezicht van de Heere neer. Dan moet ik de hand op mijn mond leggen en zwijgen als Job. Dan verberg ik mij in Zijn ondoorgrondelijke rechtvaardigheid, liefde en wijsheid en kan slechts mijzelf mede aanklagen: O God, hoe diep is ons mensdom dat naar Uw beeld werd geschapen, dan niet gevallen! En dan begrijp ik iets meer van het geheimenis van Golgotha, waar Gods Zoon al die schuld van ons op Zich heeft genomen.

„IK KON HET GEWOON NIET"

Hoe mgr. Lescrauwaet klaar komt met het probleem van God en het kwaad, van God en het lijden, schetst hij in een persoonlijke ervaring. Hij was het eerste kind in het gezin waar hij uit komt, en zijn moeder stond na zijn geboorte niet meer van bed op, ze raakte langzamerhand verlamd. „Ik denk dat ik het probleem dat u noemt, dus al heel vroeg gevoeld heb." zegt hij. „Ik weet de plaats nog in onze woning waar ik grote mensen tegen elkaar hoorde zeggen: Waarom moet zij zo lijden?" Of mgr. Lescrauwaet daar in de loop van zijn theologenleven een antwoord op gevonden heeft?

„Ik heb er geen antwoord op. Maar ik vind in de persoon van Jezus genoeg ruggesteun om het te wagen. Dat betekent evenwel niet dat ik geen momenten zou kennen van het absoluut niet zien. Ik herinner me nog goed dat ik in 1967 bij het sterfbed stond van iemand op wiens dood ik geheel niet bedacht was. Die man kón eenvoudig niet dood, want hij moest nog een hele taak op zich nemen. En toen heb ik ook een dag of twee mijn brevier niet gebeden. Ik kon het gewoon niet. Pas bij zijn uitvaart kwam ik tot rust. Met andere woorden: je kunt de vraag naar God en het lijden wel heel diep beleven zonder dat je er een antwoord op hebt. En ik ben steeds meer geneigd te zeggen: het mysterie van het kwaad is en blijft een mysterie."

(Uit een interview van Rex Brico in Elsevier)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen