IEMAND

Telkens, wanneer wij zondigen, weten we instinktief, dat iemand daar voor zal moeten betalen. Dat hoeft ons niet geleerd te worden: het maakt deel uit van onze hele struktuur. Als ik zondig zal ik er zelf voor moeten betalen, of anders er een ander voor laten boeten (gewoonlijk hen die mij het dierbaarst zijn), óf ik zie op Jezus als Hem, die er reeds voor betaald heeft.

Op dit gebied heb ik in de jaren, nadat ik gelovig was geworden, heel wat ervaringen meegemaakt alls raadgever. Ik herinner mij een mooie jonge vrouw, wier man een lange buitenlandse reis moest maken. Terwijl hij weg was, beging zij overspel. Dit was zonde, daar valt niet aan te twijfelen.

Nadat het gebeurd was, besefte zij, gezondigd te hebben en beleed dit tegenover God. Maar zij geloofde niet, wat Hij had gezegd: dat het al vergeven was. Zij dacht dat de waarheid van die vergiffenis voor haar niet opging. Zij verkeerde in een veel slechtere toestand dan ze besefte, want ongedelgde schuld is een van de meest destruktieve krachten ter wereld.

Haar man keerde terug. In de geest van de vrouw bleef de zonde en de niet gedelgde schuld ervan diep in geprent — niet omdat God haar voor schuldig hield, maar omdat ze Zijn Woord niet geloofde en zichzelf dus niet kon vergeven.

Enkele jaren na de terugkeer van haar man kregen zij hun eerste kind. Satan begon zijn hand in haar onderbewustzijn te steken en die schuld te grijpen. Al heel spoedig kreeg ze ernstige mentale moeilijkheden. Ze vertelde haar man wat er was gebeurd, menend dat haar geweten hierdoor ontlast zou worden. Hij vergaf haar, maar nog steeds kon zij zichzelf niet vergeven.

Weet u, waar zij tenslotte toe kwam? Op een dag kwam haar man binnen, terwijl zij probeerde haar kind te wurgen. Waarom? Omdat ze van dat kind meer hield, dan van wat ook in de wereld. Het te doden betekende een manier om zichzelf de allerhoogste straf op te leggen wegens haar schuldgevoel. Wat een onnodige tragedie!

Zij begreep dit alles niet tot het uiteen werd gezet, toen ze om raad kwam. Diep binnenin haar lag die ongedelgde schuld. Inplaats dat ze die aan de voet van Jezus' kruis had gelegd met de woorden: „Ik dank U, omdat Gij me vergeven hebt", had ze geprobeerd zichzelf te straffen voor haar daad. Instinktief wist ze dat iemand er voor moest betalen en nu liet ze zichzelf dat doen. (Lindsey, pagina 177)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen