EENZAAMHEID

De eenzaamheid kan vele vormen aannemen. Er zijn mensen die hun eenzaamheid proberen weg te werken. Ze storten zich in allerlei aktiviteiten en zijn zo voortdurend op de vlucht voor zichzelf. Maar je kunt jezelf nooit helemaal ontvluchten. Mens-zijn betekent in gesprek zijn met iemand, althans met jezelf. Daarin zit juist het verschil tussen ons en de dieren. Een dier kan nooit geestelijk zichzelf bezien, kan zich nooit over zijn eigen ik heenbuigen, kan nooit tot de verwonderende uitroep komen: Ik besta!

Er zijn mensen die hun eenzaamheid proberen weg te babbelen. Ze worden onrustig, wanneer de stilte hen overvalt, wanneer het alleen-zijn hen tot nadenken dringt over zichzelf, over de zin van hét, van hun leven, over de dood die straks ook hen zal meenemen; waarheen? Uren verdoen ze hun tijd met leeg geklets, met holle verhalen, met vunzige vertelsels, met roddelpraat.

Er zijn mensen die hun eenzaamheid proberen weg te dringen. Eigenlijk zouden ze ook wel in gesprek met een ander willen komen, zouden ze hun hart met al de nood die erin huist en huilt, eens voor een ander willen uitstorten. Maar ze kunnen het niet. Ze zijn ooit gewond geraakt door een schending van vertrouwen of ze zijn teruggetrokken van aard. Eens zag ik zulk een mens tóch zichzelf onthullen. Ze was tot zulk een uiterste verdriet geraakt, dat ze haar zielepijn uitschreeuwde. Het was alsof ze de golven van het verdriet uitspuwde. Een vreemde macht leek haar daartoe te dringen. Ze kon het niet weerhouden. En toen sloot ze zich weer innerlijk af zoals altijd. Maar ik had even in de eenzaamheid van haar ziel geschouwd en haar toch de troost van de Trooster mogen meegeven.

Temidden van de eenzaamheid van elk mens klinkt een stem: „Ik zal u niet als wezen achterlaten" (Joh. 14:18). Het is de stem van de Zoon van God. Hij sprak die woorden als afscheid op de avond vóór Zijn dood. Hij keek Zijn volgelingen aan, de twaalf apostelen. Hij wist dat Hij sterven ging, maar Hij wilde hen niet alleen achterlaten.

Maar wie zou Zijn plaats op aarde kunnen innemen? Een mens? Nee, dat zou niet mogelijk zijn. Immers mensen zijn zondig, zijn beperkt.

Maar wie dan? Jezus zei: „Dan zal de Vader u op Mijn gebed een andere Helper (Trooster) geven om voor altijd bij u te blijven: de Geest van de waarheid" (Joh. 14:16). Die Andere die de plaats van Christus gaat innemen, is dus de Heilige Geest. En die Geest zal nooit een afscheidsrede houden, zoals Jezus moest doen; die Geest zal altijd bij en in hen blijven.

En die Geest ís gekomen. Hij heeft Zichzelf in een hevige windvlaag en in tongen als van vuur geopenbaard op de pinksterdag. Maar nog altijd gaat Hij voort Zichzelf te openbaren in en door Gods kinderen. Die Geest heft onze diepste eenzaamheid op door in ons te komen wonen en door ons te brengen tot een direkt gesprek met Christus. Wilt u daar meer van weten, schrijf ons; we zullen u graag antwoorden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen