De spreekbeurten in januari

De eerste spreekbeurt betekende een bittere teleurstelling. Het was in het westen van het land, een reis van 240 km. Een jeugdvereniging. We kwamen aan om tien voor acht. Iemand leidde ons naar een zaal waar aan één stuk door de beat-muziek door de luidsprekers schetterde. Enkele jongens en meisjes hingen rond de tapkast.

Waarom ik deze spreekbeurt had aangenomen? Omdat zij mij vertelden dat een priester enige tijd geleden hen voorlichting had gegeven omtrent het roomskathoJicisme. Ik dacht: het is dan wel goed, dat ze dan ook eens wat andere aspekten van Rome te zien krijgen.

Ik had een Spaanse ex-priester meegenomen. Het leek mij namelijk goed, dat ze eens heel konkreet zouden horen welke moeilijkheden de ex-priesters in Spanje en Italië (hij studeert in Rome) ondervinden krachtens de bepalingen van de verdragen van de pausen met de Spaanse en Italiaanse regeringen.

Het was kwart over acht; de afgesproken tijd om te beginnen.

Ik vroeg naar de voorzitter. Die werd geroepen; hij was nog bezig met kaartjes te verkopen; waarvoor werd mij niet verteld.

Ik kreeg tien minuten om te spreken en diezelfde spreektijd werd ook aan onze Spanjaard, br. Fanlo, gegeven.

Er werd niet gezongen, niet uit de Bijbel gelezen, niet gebeden. Na een welkomswoord kon ik van wal steken. Daarna diskussie. Vanzelfsprekend was het allemaal oecumene wat de klok sloeg: Je moet die dingen allemaal niet zo nauw nemen, enz.

De avond eindigde, weer zonder gebed of iets wat er op lijkt. Ik merkte wel dat br. Fanlo teleurgesteld was. In de auto vroeg hij: Wat doen die jongelui in hun vrije tijd: Bijbels verkopen, kolporteren met evangelisatielektuur, huis-aan-huisevangelisatie, bezoek aan arme mensen?

Ik heb maar eerlijk verteld over de droevige toestand in sommige protestantse kerken van Nederland, waar het Evangelie steeds meer wordt uitgehold.

Wat verwacht men toch van zulke samenkomsten? Wil men buitenkerkelijken trekken? Veronderstel dat dit lukt, wat voor zin heeft het, als men ze in een volkomen a-christelijke sfeer brengt? Ik begrijp best dat in zulk een sfeer geen Schriftlezing en gebed past en zeker geen oproep: Bekeer u! Lcicit u met God

verzoenen! Maar dan zijn zulke samenkomsten toch verspilling van tijd en geld. Dat is het grote gevaar van onze tijd. Men wil tot de wereld gaan om de wereld voor Christus te winnen, zegt men. Maar men maakt zich zozeer één met de wereld, dat men Christus verliest. Want de wereld haat Christus, omdat immers de duivel de overste van deze wereld is. Men moet kiezen. Kiest men vóór de wereld, dan kiest men tegelijk tegen Christus. En iemand die vóór Christus heeft gekozen, kan onmogelijk zich eenmaken met de wereld.

Aantal abonnees: 61!!

Bij spreekbeurten val je van de ene verbazing in de andere. De avond in de hervormde kerk van Krimpen aan de IJssel, die georganiseerd was door de herv. mannenvereniging aldaar, bracht..... 58 nieuwe abonnees op. Drie druppelden er nog na, zodoende werd het totaal 61! Dan ga je dankbaar naar huis, want dan heb je weer eens beseft: er zijn er toch nog heel wat die hun knie niet buigen voor het afgodsbeeld van de valse oecumene. Dit enorme resultaat was zeker ook te danken aan de bezielende woorden van de plaatselijke predikant, ds J. H. Vlijm. In Zwolle, in de chr. geref. kerk, ruim 500 mensen. Dat is geweldig, zo maar op een door-de-weekse avond in onze tijd, nu de tevee zoveel mensen opslokt. Resultaat: 28 nieuwe abonnees op die avond, met nog twee nadruppeltjes, samen 30. Daar deed zich het merkwaardige geval voor, dat we buiten de kollekte overladen werden met giften: 1 van ƒ 300,—, 2 van ƒ 100,— en een gift van ƒ 5,—, dus een totaal van ƒ 505,— aan giften. Ook hier was er een predikant die met zijn hart achter onze arbeid staat nl. ds A. Hilbers. Deze avond was georganiseerd door het comité I.R.S. van Zwolle.

Het aantal nieuwe abonnees op de andere avonden: Bodegraven 6, Hilversum 5, Valkenburg 4 en De Lier 0.

Waakhonden

In Valkenburg sprak de gereformeerde predikant, ds A. Langeler, een bijna pikant slotwoord. Hij zei: Ik zou sommige dingen waarschijnlijk wel wat anders gezegd hebben als ds Hegger. Maar toen ik luisterde, dacht ik aan het interview in De Spiegel, waarin gesproken werd over een bepaald soort hond. Ik geloof inderdaad dat ds Hegger een hond is, maar van een uitgesproken type: de waakhond. Die hebben we ook nodig in ons kerkelijke leven. Vroeger hadden we er veel te veel van dat soort. Toen lag er bij elke kerk een waakhond, en bovendien stond er nog een bordje bij: Pas op de hond! We hebben in onze gereformeerde kerken de grote narigheid ondervonden van dat waakhondensysteem: droevige konflikten, pijnlijke scheuringen. En we zijn daar zo van geschrokken, dat velen niets meer van een waakhond willen weten. Dat is onjuist. We kunnen de waakhonden niet missen. Die waakhonden hebben dan weer hun eigenaardigheden. Ze blaffen naar iedereen die op het erf wil komen, soms ook wel naar goed volk.

Ik vond dat een goed populair beeld. De Bijbel zegt het wat plechtiger: „wachters op de muren Sions", maar het beeld van de waakhond spreekt ons meer aan. Wij, mensen van In De Rechte Straat, weten ons geroepen om te waarschuwen. Wij zien duidelijk de gevaren die ons kerkelijk erf bedreigen. Maar laat men niet vergeten: een waakhond kan vaak toch ook een goeie lobbes zijn, waar de kinderen van het huis mee kunnen sollen en spelen zoveel ze willen. Hij is dan bijna een lid van de familie geworden. Het is juist die liefde voor huis en erf en voor hen die er wonen, die een waakhoud zo doet grommen, blaffen en desnoods bijten. Laat men het mij dan ook niet kwalijk nemen, als ook ik wel eens grom tegen goed volk dat op het erf komt. Ik betreur zulk een vergissing zeer, maar heus, ik meen toch beslist dat ik het erfdeel des Heren oprecht liefheb. Ik heb in de reformatie zulke diepten van licht en vrede gevonden in de gemeenschap met hen die in'Jezus Christus geloven als in hun enige en volkomen Zaligmaker, dat ik daar altijd dankbaar voor zal blijven. De reformatie betekende voor mij een sfeer van vrijheid der kinderen Gods, van broederschap met Jezus Christus, van heiliging in de Geest. Ik moet wel blaffen, als ik meen dat dit uitverkoren erf des Heren bedreigd wordt. Ieder heeft zijn eigen roeping. Er zijn sierlijke, snelle hazewinden en er zijn trouwe waakhonden. Een ieder vervulle biddend de roeping die hij van de Here ontvangen heeft.

De stillen in den lande

Zoals u wel bemerkt, slagen de spreekbeurten niet overal even goed. Vergeet echter niet: Het gaat niet om het uiterlijk succes. De zegen van een avond wordt niet afgemeten naar het aantal nieuwe abonnees. Soms is een spreekbeurt uitstekend voorbereid, en toch werd het niet wat men er van had verwacht. Misschien heeft echter de Here Zijn oogst binnengehaald, juist op zo'n avond. De Here is soeverein. Hem alleen zij alle eer!

Ik wil ook nog hulde brengen aan „de stillen in den lande", aan hen die rustig en trouw blijven strijden voor Gods Koninkrijk, die zich niet laten ontmoedigen door teleurstellingen en wanbegrip, die altijd maar weer getuigen van hun Here en Heiland. Ik wil hulde brengen aan de genade Gods die hen deze kracht schenkt, waardoor zij „alles kunnen in Hem die hen versterkt". Wij weten dat er een leger van bidders op de bres staat, ook voor de arbeid van onze stichting.

Dankbaar zijn wij voor dat alles, dankbaar voor hen die met ons meebidden, meewerken, meeofferen. Gods naam zij in dit alles geprezen!

Gereformeerden waarheen ?

„De Weg" naar „De Protestant"

In „De Protestant" van 16 jan. 1965 werd aangekondigd, dat de vrijzinnige ds J. v. Rossum uit de redaktie was getreden. Tevens werd eraan toegevoegd: „Naar een opvolger van ds van Rossum zijn we nog op zoek. Het „vrijzinnig" element móet (het accent op de „o" is van De Protestant. H.J.H.) beslist aanwezig zijn".

Men heeft inderdaad een opvolgster gevonden, nl. de vrijzinnige mevr. H. van Holk-Meyer. Ook haar man, de bekende prof. van Holk, die op het tweede vatikaanse concilie waarnemer was namens de „Internationale Bond van Vrijzinnig Christendom" schrijft meerdere malen in dit blad.

Bovendien verscheen in „De Protestant" van 12 juli 1967 een artikel van prof. Smits (de beruchte die met zijn „portie aan fikkie" destijds zich zo spottend heeft uitgelaten over het verzoenende bloed van Christus), waarin deze pleit voor meer kontakt tussen de vrijzinnige vleugels in de rooms-katholieke en in de protestantse kerken. Hij stelt daarin de r.k. theologen ten voorbeeld en prijst hen omdat zij veel verder gevorderd zijn in hun Bijbelkritiek dan de hervormde en gereformeerde kerken. En...... dat terwijl de gereformeerde predikant, ds J. Spoelstra, eindredakteur is van „De Protestant".

Tot mijn verwondering hebben Deputaten Reformatie-Rome van de gereformeerde kerken een gecombineerd nummer van hun blad „De Weg" uitgegeven samen met „De Protestant" ter herdenking van het 450-jarig bestaan van de reformatie. Ik waag het te betwijfelen of de meerderheid van de gereformeerde kerkleden instemt met deze koers van de deputaten. De gereformeerde kerken zijn toch immers ontstaan vanuit een strijd tegen de vrijzinnigheid. Zijn ze niet de nazaten van Afscheiding en Doleantie?

Onbegrijpelijke wansmaak van ge reform eerde vaderen?

Het bovenstaande was reeds lang gezet. Wij hebben echter met publikatie gewacht, omdat wij in een brief onze bezwaren hadden kenbaar gemaakt. Deputaten Reformatie-Rome hebben echter blijkbaar gemeend dat het niet nodig was om hierover met ons een gesprek te hebben. Want u hebt intussen in de pers kunnen lezen dat „De "Weg" en „De Protestant" nu definitief in één band gaan verschijnen, zij het voorlopig nog met afzonderlijke redakties.

Wij spreken hiermede onze ernstige verontrusting uit over de gang van zaken. Hoe kan men toch menen eenzelfde Evangelie te kunnen verkondigen aan roomskatholieken, samen met mensen die spotten met het verzoenende bloed van Christus of in elk geval er helemaal niet in geloven?

In „De Protestant" van 8 febr. 1968 schrijft ds Spoelstra over de Verontruste Rooms-Katholieken (de z.g.n. Confrontatiegroep) die een advertentie van ƒ 4.800,— hebben besteed in De Volkskrant om te protesteren tegen de snel om zich heen grijpende vrijzinnigheid, vooral via de Nieuwe Katechismus. Hij noemt dat „een onbegrijpelijke wansmaak". Maar, ds Spoelstra, hoe moet u dan wel uw afkeuring uitspreken over uw gereformeerde vaderen? Die zijn in hun strijd tegen de vrijzinnigheid veel verder gegaan. Ze hebben gemeend er een breuk met de vaderlandse kerk aan te moeten wagen. En ze hebben er veel meer voor over gehad dan ƒ 4.800,—. Lees maar de geschiedenis van Afscheiding en Doleantie.

Ik ben het ook in vele dingen niet eens met de Confrontatiegroep, maar in hun strijd tegen de vrijzinnigheid moesten de gereformeerden toch naast hen staan." Nogmaals: hoe is het mogelijk dat een officieel deputaatschap van onze kerken er aldus aan mee werkt om de vrijzinnige ideeën van prof. Smits, van prof. van Holk en van mevr. van Holk-Meyer te doen doordringen in onze gereformeerde gezinnen? Gereformeerden waarheen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen