„IK HEB 100 VIETNAMEZEN GEMARTELD"

Het is jaren geleden. Daarom kan ik het nu onderhand wel vertellen.

In de trein tussen Parijs en Lyon. Tegenover mij zit een Franse officier van de strijdkrachten in Indochina. Droefheid en zorg staan op zijn gelaat te lezen. Mijn priestertoog boezemt hem blijkbaar vertrouwen in. Hij neemt mij in vertrouwen. Ja, zo is vaak de godsdienst bij de rooms-katholieken, althans van Frankrijk, de oudste dochter van Rome. Met allerlei gewetensvragen wenden ze zich tot de priester, terwijl ze slechts van verre en zeer oppervlakkig kontakt hebben met God. Hier volgt dan deze ontlading van zijn gekwelde ziel:

Mijn gemartelden martelen nu mijzelf

„Ik was officier van de inlichtingendienst in Indochina en ik heb ruim honderd Vietnamezen gemarteld. Een tiental is onder mijn handen de dood ingegaan.

Ik heb het al lang beleden in de biechtstoel. Ik heb er de absolutie (vrijspraak) voor gekregen. Maar ik heb er geen vrede door gevonden. Nu ben ik het die voortdurend gemarteld word. Elke nacht heb ik verschrikkelijke dromen. Dan verschijnen mijn slachtoffers aan mij. Ze beschuldigen mij. Ze schreeuwen mij hun haat toe. Ze bedriegen mij. Ze bijten mij toe: Wij zullen jou dezelfde folteringen doen ondergaan die jij ons hebt aangedaan.

Dat is op zichzelf al een ontzettende straf. Maar daar is nog iets anders. Ik ben wanhopig. I'k kan niet geloven dat God mij vergeven heeft. Mijn misdaden zijn te groot. Ik ben bang voor eeuwig verdoemd te worden. "Wat moet ik doen om i.n de hemel te komen? De biecht geeft mij geen rust."

Christus alleen geeft de vrede

Wat moest ik aan die man zeggen? Ik was op grond van mijn praktijk als biechtvader tot de overtuiging gekomen, dat de biecht van de zware zonden, die diep ingrijpen in het gemoedsleven van de mens, toch geen zekerheid van de vergeving schenkt. En de reden? Allereerst deze: de echte berouwvolle misdadigers leggen zichzelf, om de rust van hun geweten te vinden, dikwijls boetedoeningen op voor de rest van hun leven; anderen sluiten zich op in een streng klooster zoals bv. van de trappisten. Vervolgens: zij kennen niet de enige weg om tot vergeving der zonden te komen, nl. de weg van geloof in Jezus Christus.

Toen kende ik die weg ook nog niet. Ik had dus geen boodschap voor die man. Nu de absolutie in de biecht hem niet hielp, wat zou hem dan kunnen helpen?

Later heb ook ik dat mogen begrijpen. En thans kan ik tot elke rooms-katholiek zeggen: Ga tot Jezus! Wanneer u zich in berouw en geloof aan Hem overgeeft, dan zult u in Hem de vergeving van uw zonden kunnen zien. Dan zult u Hem als gekruisigde aanschouwen.

Ja, het is volkomen begrijpelijk, dat die officier geen rust kon vinden.

Diep in zijn hart moet hij aangevoeld hebben, dat die ceremonie van het kruisteken en die simpele woorden: „Ik ontsla u van uw zonden....." zijn misdaden niet kunnen uitwissen. Zeker, de r.k. kerk leert ook dat de mens slechts vergeving krijgt op grond van het kruis van Christus, maar via de biecht vestigt zij veel te veel de aandacht op de menselijke middelaar, de priester, en zijn ceremonies. Zij kan daardoor een belemmering worden voor het zicht op Christus, voor de persoonlijke gelovige overgave in vertrouwen aan Hem alleen. Ze kan oorzaak worden dat de mens direkt op een ceremonie gaat steunen en slechts vanuit de verte of misschien helemaal niet op de levende Christus. En diep in de ziel voelt een zondaar dan wel dat hij zo gemakkelijk niet klaar komt met de vertoornde eeuwige God. Christus alleen geeft de vrede. Ga tot Hem, tot Hem alleen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen