Schijnvertoningen?

Jubeltijd met volle aflaat

De paus heeft een jubeltijd afgekondigd vanaf begin januari tot eind mei l966 Zo lazen we in de Oss. Romano.

Daarin kondigt hij aan, dat iedereen een volle aflaat kan verdienen onder bepaalde omstandigheden en dat de bisschop één keer de pauselijke zegen kan geven, waaraan een volle aflaat is verbonden. Verder geeft hij aan elke biechtvader de volmacht:

Handhaving boekenverbod

1. „om te ontslaan van alle kerkelijke straffen iedereen die wetens en willens openlijk ketterse, schismatieke of atheïstische leerstellingen heeft verkondigd, mits zulk een biechteling, in oprecht berouw, zijn dwalingen voor de biechtvader verwerpt en belooft de ergernis die hij veroorzaakt heeft, te herstellen. De biechtvader moet hem dan een passende en heilzame boetedoening opleggen en hem de raad geven dikwijls tot de sakramenten te naderen;

2. om te ontslaan van de kerkelijke straffen hen die boeken van afvalligen, ketters of schismatieken, waarin propaganda wordt gemaakt voor de geloofsafval, de ketterij of het schisma en van andere door Apostolische Brieven met name verboden boeken, wetens en willens zonder het nodige verlof hebben gelezen of bij zich in huis hebben gehouden".

Uit het feit, dat de paus gedurende die jubeltijd aan elke priester de volmacht geeft om van deze straffen te ontslaan, blijkt dat hij dus wel wil vasthouden aan deze wetten.

Dat betekent, dat can. 23l8 gehandhaafd blijft, waarin staat dat „op straffe van kerkelijke ban op een bijzondere wijze aan de H. Stoel voorbehouden verboden is het opzettelijk lezen of bewaren zonder in het bezit te zijn van het vereiste verlof: boeken van apostaten, ketters en schismatieken, die de apostasie, de ketterij, het schisma verdedigen" (vert. Dr. H. van Groessen O.F.M. Cap. in „Het Kerkelijk Recht").

Boeken van Berkouwer in de ban

Pater Groessen tekent daarbij aan: „Tot de boeken, die de valse leer verdedigen, behoren o.a. zeker protestantse dogmatiekboeken".

Dat betekent dus, dat ook de werken van prof. Berkouwer en van de andere protestantse waarnemers onder dit boekenverbod vallen. Rooms-katholieken dus, die opzettelijk zonder verlof deze protestantse boeken lezen, doen doodzonde en komen in de hel als ze het niet willen biechten en zijn daardoor automatisch in de r.k. kerkelijke ban. Maar vanaf januari tot mei kunnen ze van elke priester in de biechtstoel opheffing van die kerkelijke ban krijgen als ze zulk een boek van b.v. prof. Berkouwer gelezen hebben.

En dan juichen vele protestanten maar mee met de jubeltijd, die door de paus werd ingesteld. In Trouw stond b.v. een heel artikel van dr. H. M. Kuitert met als grote kop: „Rome leert ons de les", waarin staat: „Rome reformeert vandaag sneller en degelijker van zijn zonden dan de Reformatie van de hare".

Inderdaad leest Rome vele protestanten de les, maar op een andere manier dan dr. Kuitert bedoelt.

Een boodschap voor de armen

Dit is de ring, die de paus aan elke concilievader heeft gegeven. De beelden van Christus en van Petrus en Paulus staan erin gegraveerd met daarboven een kruis. Volgens Associated Press kost elke ring 60 dollar, d.i. ruim ƒ 200,—. De ring is geschonken door een juwelier van Milaan. Voor de ruim 2500 concilievaders veregenwoordigt dat dus een bedrag van minstens een half miljoen gulden.

„Bisschop Helder Camara van Brazilië waar de uitbuiting van de armen nog schrillere vormen heeft aangenomen dan in Afrika en Azië... die een houten bisschopskruisje draagt in plaats van het traditionele gouden, — is een van de weinige profetische stemmen in en rondom het concilie. Deze man heeft almaar geprobeerd aan de bisschoppen duidelijk te maken, dat het con cilie een mislukking wordt als het niet komt tot concrete besluiten en initiatieven voor de prediking aan de armen, en voor de afbraak van de uiterlijke rijkdommen van de Kerk" (Pater Drs J. Arts in DNL van 4 dec. 1965).

Alle waarnemers op het concilie hebben een bel gekregen, waar bovenop het Christusmonogram en beneden de vier evangelisten in bronsrelief, een werk van de beeldhouwer Manfrini. (Oss. R.).

Bij de sluiting van het concilie liet Paulus VI boodschappen voorlezen voor de regeringspersonen, de mensen van de wetenschap, de kunstenaars, de vrouwen, de arbeiders, de armen, de zieken en de lijdenden, en de jeugd.

Uit de boodschap aan de armen: „O gij allen, die het gewicht van het kruis zwaarder op u voelt drukken, gij die arm zijt... Gij zijt de bevoorrechten van het Koninkrijk Gods, het Koninkrijk van de hoop, het geluk en het leven; gij zijt de broeders van de lijdende Christus... In Zijn naam groet het Concilie u met liefde, dankt u en geeft u de verzekering van de vriendschap en de bijstand van de Kerk en zegent u" (Oss. Rom. 9 dec. '65).

Vefijnde diplomatie van het Vatikaan

Het Vatikaan stelt als eis, dat haar diplomatieke vertegenwoordiger bij een buitenlandse regering automatisch deken wordt van het corps diplomatique. Weigert zulk een regering dat, dan krijgt de pauselijke vertegenwoordiger niet de titel van „nuntius", maar van „internuntius", wat gelijk staat met een gevolmachtigd minister. Maar zulk een „internuntius" is een diplomatieke vertegenwoordiger van de tweede klasse. Het is echter te begrijpen, dat sommige regeringen deze „straf" die Rome aan zulk een regering oplegt, omdat die regering deze bevoorrechte positie niet aan de pauselijke vertegenwoordiger wil toekennen, minder prettig vinden.

Daarom heeft Rome er nu iets op gevonden. Dergelijke pauselijke vertegenwoordigers krijgen dan de titel „pro-nuntius". Deze „pro-nuntii" zijn diplomatieke vertegenwoordigers van de eerste klasse, maar in het woordje „pro" blijft Rome haar afkeuring uitspreken over het feit, dat zij niet automatisch deken van het corps diplomatique zijn. De eerste „pro-nuntii" zijn aangesteld in Kenia en Zambia.

We lazen dit alles in de Oss. Rom. van 28 okt. 1965, die daarbij nog het volgende aantekent:

„De tegenwoordigheid van de Kerk in de wereld is steeds een boeiend thema geweest zoals ook de tegenwoordigheid van haar stichter. Jezus Christus: een tegenwoordigheid die zich op verschillende providentiële wijzen realiseert: door de genade van de sakramenten, door het onderwijs, door de werken, door de kerkelijke organisatie zelf. Maar de Kerk is ook nog op een bijzondere wijze tegenwoordig: Zij leeft tussen de Staten als een soeverein wezen tussen soevereine wezens, met haar volle internationale persoonlijkheid".

Daarbij wordt verwezen naar het Reglement van Wenen, opgesteld in 1815, en ondertekend door de volgende acht landen: Oostenrijk, Spanje, Frankrijk, Portugal, Engeland, Pruisen, Rusland en Zweden, waarin werd opgenomen de bepaling dat aan de nuntii en gezanten van de paus steeds de eerste plaats wordt toegekend onder de diplomatieke vertegenwoordigers. De Oss. Romano noemt het merkwaardig, dat vier van deze ondertekenende landen niet-r. katholiek waren n.l. Engeland, Rusland, Pruisen en Zweden. Inderdaad merkwaardig!

Rome blijft echter „wensen, dat alle landen (...) ook door de voorrang, die ze aan de pauselijke vertegenwoordiger toekenneyi, hun waardering uitdrukken voor de hoogste idealen die verpersoonlijkt worden door de paus en zijn vertegenwoordiger. Zulk een waardering verheft zich boven elke grens van burgerlijke maatschappij of van een godsdienstige confessie: het is een symbolische daad, die zich richt tot het edelste deel van de gemeenschappelijke menselijke erfenis. Christus en Zijn Plaatsbekleder zijn van geen enkele groep en van geen enkel land; zij behoren tot alle groepen en alle landen".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen