Het genot van de macht.

Citaat 1: „Macht is heerlijk. Absolute macht is absoluut heerlijk"

Mevr. Ngo Dinh Noe van Zuid-Vietnam.

Citaat 2: „Aan Petrus (en aan zijn opvolgers, de pausen) is het absolute leergezag en de absolute bestuurs- en rechtsmacht toevertrouwd".

Vertaling Nieuwe Testament Katholieke Bijbelstichting, p. 58.

Konklusie 1: De pauselijke macht is dus absoluut heerlijk.

Konklusie 2: Wij kunnen het dus beslist niet eens zijn met meewarige berichten, die de wereld worden ingestuurd, over „de eenzame gevangene van het Vatikaan, die blij is, als hij eens een keer met zijn tuinman mag spreken".

Citaat 3: „Giovanni-Battista kardinaal Montini geldt in vele kringen en ook in het vatikaan zelf als de grootste Italiaanse aspirant op de paustroon. Hij brengt er alle kwaliteiten voor mee. Misschien kan een handicap voor hem zijn, dat hij reeds ettelijke jaren geldt en zichzelf ook ziet als de enig mogelijke en beste opvolger. Naar verluidt heeft hij daarom tijdens het Concilie meer gezwegen dan gesproken. En andere „progressieven" de kastanjes uit het theologisch vuur laten halen". De Post 16 juni 1963, p.29.

Konklusie 3: We kunnen niet achterhalen, of het bericht van De Post juist is, maar het is in elk geval wel zeer menselijk en begrijpelijk. Een oude pater zei eens over hen, die beweerden liever geen overste te willen worden vanwege de daaraan verbonden verantwoordelijkheid enz.: „Laat ze toch ophouden met die schijnnederigheid. Natuurlijk is het heerlijk om overste te zijn, daar immers volgens de kloosterregel de hoogste deugd van de onderdanen er in bestaat om je dan zo volmaakt mogelijk te gehoorzamen".

Een lichtvaardige eed

In de openingsrede van de tweede zitting van Vaticaan II zei Paulus: „God is onze getuige, wanneer wij…. u zeggen, dat in onze geest geen bedoeling bestaat voor menselijk heersen, geen zucht naar exclusieve macht, maar slechts de wens en de wil de Goddelijke Opdracht uit te oefenen, die ons onder u en uit u, broeders, tot Opperherder maakt".

In deze enkele woorden komt reeds heel de diepte van het verschil in geloofsvisie naar voren, die Rome van de Reformatie scheidt.

Immers wij, reformatorische christenen, die uit de Bijbel de zondigheid van de menselijke aard hebben leren kennen, vinden het vreselijk om iemand publiek onder ede te horen beweren, dat hij „slechts wenst en wil wat God hem opdraagt". Wij denken dan meteen aan die man, die vooraan in de tempel ging staan en ten aanhoren van anderen zijn eigen braafheid uitstalde. Waarom zegt Jezus van hem, dat hij toch niet gerechtvaardigd naar huis ging? Niet omdat hij onwaarheid zou hebben gesproken. Neen, het was waar, dat hij twee keer in de week vastte en ieder het zijne gaf. En toch wilde God hem niet als een rechtvaardige beschouwen, omdat deze man zichzelf niet als zondaar voor God wilde erkennen. Terwijl de tollenaar, die inderdaad heel wat slechte daden verricht had, toch „gerechtvaardigd naar huis ging", omdat hij bij God geen enkele aanspraak meer liet gelden op enig goed werk, maar uitsluitend in ootmoed wist te bidden: „O God, wees mij, zondaar, genadig". (Luk. 18:13).

Zo nemen wij ook aan, dat Paulus VI in alle oprechtheid meent slechts te wensen en te willen, wat God hem opdraagt. Maar wij vragen ons af: Hoe kan iemand, die vanuit de Bijbel de verborgen zondige diepten van het menselijk hart kent, en die weet hoezeer vanuit dat zondige hart ook onze bewuste bedoelingen beïnvloed worden, God tot getuige roepen, dat hij „slechts" wenst en wil, wat God hem opdraagt"?

Beschuldiging van anderen onder de schijn van ootmoed

Dat Paulus VI weinig of geen schuldbesef heeft, blijkt ook wel uit 6deze woorden: „Als de Katholieke Kerk schuld heeft aan de scheiding, dan bidden wij deemoedig God om vergiffenis en vragen wij tegelijkertijd de broeders vergeving, als zij zich door ons gekwetst zouden voelen. En wat de Katholieke Kerk aangaat, zij is bereid alle beledigingen te vergeven, die haar getroffen hebben, en al het lijden dat zij leed in de lange tijd van twisten en scheiding".

Ook al laat hij zich in triomf ronddragen bij de opening van het concilie, toch verklaart paus Paulus VI onder ede, dat „hij slechts wenst en wil wat God hem opdraagt".

Wij zouden hem willen vragen: Dacht u werkelijk, dat God u opdraagt om u op deze wijze te laten huldigen? Waarom gaat u niet als de apostelen heel eenvoudig te voet, per pedes apostolorum? Heeft Jezus zijn apostelen niet telkens berispt, als zij onder elkander twistten, wie onder hen de grootste was?

Neen, veel evangelischer was de oproep van de wijbisschop van Rio de Janeiro, die de bisschoppen van de wereld opriep om van al hun eretitels en middeleeuwse versierselen afstand te doen en de eenvoud van Christus na te volgen. Foto: Associated Press).

„Als.… de Katholieke Kerk schuld heeft aan de scheiding….". De paus wil dus zelfs niet de geringste schuld positief erkennen. „Als….". Dat wil dus zeggen dat hij de mogelijkheid open laat, dat de r.k. kerk op geen enkele wijze schuld zou hebben aan de scheuring door de reformatie.

Maar als het gaat over de schuld van de protestanten, dan spreekt de paus niet konditioneel. Dan luidt het niet: „Als….", maar dan is het positief. Dan wordt aan de protestanten verweten, dat zij de r.k. kerk heel wat beledigd hebben en haar heel wat leed veroorzaakt hebben.

Wij kunnen ons alleen maar verontwaardigd afkeren van iets, wat op zichzelf een beschuldiging van anderen is onder de vorm van schijnnederigheid en schijnvroomheid, ook al heeft Paulus VI dat, naar wij aannemen, op geen enkele wijze bewust bedoeld.

„ALS de r.k. kerk schuld heeft……"

Moeten wij Paulus VI dan een paar lessen in kerkgeschiedenis geven? „Als…." Maar heeft de r.k. kerk dan geen schuld aan de scheuring, als Leo X in zijn bul tegen Maarten Luther plechtig uitspreekt, dat het verbranden van protestanten geen zonde is (Denziger, Enchiridion, no. 773)?

Heeft de r.k. kerk dan geen schuld aan de scheuring, als Thomas van Aquine, door paus Leo XIII als grootste theoloog erkend en aanbevolen, leert: „Ketters moeten ter dood gebracht worden. Want het is erger als het geloof vervalst wordt dan wanneer men geld vervalst. Met veel meer recht kan men dus de ketters niet slechts in de ban doen, maar ook ter dood brengen" (Summa Th.) Heeft de r.k. kerk dan geen schuld, als de r.k. vorsten op grond van deze leer duizenden protestanten gemarteld en gedood hebben?

Heeft de r.k. kerk dan geen schuld, omdat Paus Gregorius XIII na de Bartholomeusnacht „een Te Deum liet zingen, persoonlijk aanwezig was bij de plechtige dankzegging in de Franse kerk en een medaille liet slaan met het opschrift „Hugenotarum Strages" " (Kard. De Jong, Kerkgeschiedenis, III, p. 177), terwijl ook volgens kardinaal De Jong er tijdens die nacht en in de dagen daarop volgend duizenden Hugenoten zijn afgeslacht? En indien dit uitbundige feest in Rome op verkeerde inlichtingen zou hebben berust, omdat n.l. de paus in de waan verkeerde, dat in die nacht een samenzwering van de Hugenoten tegen de Franse r.k. regering was neergeslagen (aldus kard. de Jong), waarom heeft hij dan later niet zijn spijt over dat bloedfeest in Rome betuigd? „Als….

Ik wil het hierbij laten.

Het is bedroevend te moeten konstateren, dat Rome — naar wij aannemen: met de beste bedoelingen — de oecumenische gezindheid van onze tijd telkens benut om de eigen morele, propagandistische en juridische posities te verstevigen, ten koste van de reformatie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen