Bedevaart

De rooms-katholieke traditie wordt van oudsher gekenmerkt door het fenomeen “bedevaart”. Zo zijn er vele oorden waar de rechtgeaarde rooms-katholiek toch wel één keer in zijn leven als “pelgrim” geweest moet zijn.

Er zijn bedevaartsplaatsen dichtbij, zoals het Limburgse Kevelaar of het Belgische Beauraing, maar ook verder weg, zoals het Zuid-Franse Lourdes en het Portugese Fatima. Allemaal plaatsen waar rooms-katholieken heentrokken (en -trekken) met de verwachting dat zij daar door het bidden tot Maria of een andere heilige genezing van ziekten of kwalen konden verkrijgen.

Ik weet nog goed dat ik als kleine jongen en lid van een kna penkoor mee mocht reizen met een bedevaartsreis naar Beauraing om daar met onze heldere jongensstemmen Marialiederen ten gehore te brengen en daarmee de diverse plechtigheden op te luisteren. Maar nog beter herinner ik me de bedevaartsreizen die mijn zieke vader maakte naar het Zuid-Franse Lourdes. Bij zijn thuiskomst was hij altijd blijer dan bij zijn vertrek en dat was niet zozeer omdat hij genezen was van zijn ziekte of minder pijn had dan voorheen, maar omdat hij tijdens deze reizen ontdekte dat er mensen waren die nog ernstiger ziek waren dan hij. En daar putte hij, op de een of andere manier, moed uit.

Als rechtgeaarde calvinistische christenen veroordelen wij deze “bijgeloofreizen” natuurlijk. Toch moeten wij niet te vlug zijn met ons oordeel en past het ons om ons eigen gedrag kritisch te beschouwen.

De afgelopen jaren word ik met grote regelmaat geconfronteerd met aanbiedingen voor reizen naar oorden waar belangwekkende figuren zoals Luther, Calvijn, Bunyan, Spurgeon en nog wel meer bekende personen geleefd, gewoond en gewerkt hebben. En soms bekruipt mij het gevoel dat deze reizen soms wel wat “roomse” trekjes hebben en erg op bedevaart reizen beginnen te lijken.

Mijn voorkeur heeft het om de boeken van deze grootheden ter hand te nemen en me bezig te houden met een andere reis. Een reis, zoals een van die boeken zegt, op weg naar de eeuwigheid. Een reis naar een heel andere bestemming dan Wittenberg of Genève. Naar een bestemming waar geoordeeld zal worden of we, door genade, binnen mogen gaan in de “Lichtstad met de paarlen poorten”. Of we inwoner mogen worden van het nieuwe Jeruzalem. Om daar voor eeuwig te mogen wonen in de schuilplaats van de Allerhoogste. Dan zijn we geen pelgrims meer, dan hoeven we niet meer te reizen, dan zijn we op onze eeuwige bestemming.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen