Een koffiebus in hartje Görlitz

In september vond er een straatevangelisatieactie plaats, georganiseerd door de Brüdergemeinde in Görlitz (zoiets als Vergadering van Gelovigen). Onze gemeente in Zgorzelec (het Poolse deel van onze stad) onderhoudt contacten met deze gemeente, en zodoende hebben we ons bij deze evangelisatie aangesloten.

Tijdens deze evangelisatieactie stond er vijf dagen lang een koffiebus op het drukste plein in de stad, waarbij voorbijgangers uitgenodigd werden voor gratis koffie en een gesprek over geloof en over Jezus.

Er kwamen boven verwachting veel mensen; veel Duitsers en Polen, maar ook Syrische en andere asielzoekers. We hebben veel gesprekken gehad waarbij het verdrietig is te zien hoe mensen in enorme duisternis leven en denken dat er niets aan de hand is. Ik heb met veel verstokte atheïsten gesproken, die hun leven lang atheïst waren. Zij wilden doorgaans gewoon niet over geloof spreken. Zelfs een confronterende vraag: “Weet u waar u bent als u vandaag sterft?” gingen ze uit de weg, of ze lachten me gewoon uit. Een ouder echtpaar probeerde het gesprek telkens weer op een ander thema te brengen, om maar niet persoonlijk over geloof te hoeven spreken. Iemand anders zei dat ze te oud was om nog te geloven. Een jonge Pool wist niet hoe snel hij z’n koffie op moest drinken om weg te komen. Weer een andere man lachte me ronduit uit en kon niet begrijpen dat ik zo naïef kon zijn in om God te geloven.

We hebben ook gesprekken gehad met moslims. Dat was erg moeilijk, vooral geestelijk. Dat is een totaal andere wereld, een duistere wereld van valse religie.

Evangelisatie onder Polen is ook moeilijk. De Poolse cultuur gebiedt dat men hoffelijk is, wat tot gevolg heeft dat men doet alsof men alles mooi vindt en belooft eens te komen, terwijl men dat helemaal niet van plan is. Verder is vrijwel iedereen rooms-katholiek, en dus denkt men met goede werken wel in de hemel te komen. “God moet het me toch aanrekenen dat ik zo m’n best doe?” Weer anderen lopen direct weg, omdat we een gevaarlijke sekte zijn.

Ik heb bijna een uur lang met een Poolse vrouw gesproken. Ze was erg geïnteresseerd en zei dat ze graag eens op de Bijbelstudie wil komen; tot nu toe is ze nog niet gekomen. Een Poolse familie vond het wel interessant wat we deden. Ze vroegen van alles, maar dat bleek meer een soort algemene religieuze interesse te zijn, en aan het eind stelden ze dat ik intolerant en arrogant ben, aangezien ik verkondig dat Jezus Christus de enige weg tot God en tot behoud is.

Dat is ook evangelisatie: we willen zo graag meteen de vruchten zien, maar die zien we meestal niet. We zijn medewerkers van God: we mogen zaaien, maar wij bekeren zelf niemand. De Heilige Geest overtuigt van zonde en brengt mensen tot bekering. In evangelisatie mogen we het in Gods hand leggen. De Heere Jezus heeft ons de opdracht gegeven uit te gaan in de wereld (Matt. 28:18-20), maar het is Zijn werk! Dat geeft ontspanning en behoedt voor (al te veel) frustratie. Het bepaalt ons er ook telkens weer bij dat het niet onze kerk is, maar Zijn Kerk. Daarom kan ik ondanks moeiten met veel vreugde actief zijn in Zijn Koninkrijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen