Priester veranderde radicaal

Dat er in deze bruisende tijd nog jonge mensen opstaan die zich helemaal beschikbaar willen stellen voor God en Zijn kerk, vind ik heel bijzonder. Een van de priesterstudenten aan het Ariënskonvikt in Utrecht verwoordt het in het hoofdartikel in dit nummer zo: “Ik ben er heilig van overtuigd dat ik als priester iets voor mensen kan betekenen, dienstbaar kan zijn aan de gemeenschap. Daar denk ik zo veel voldoening uit te halen dat ik er helemaal voor ga.” In dat jeugdige en bewogen enthousiasme herkende ik mezelf. Ik zag mezelf terug tijdens mijn priesteropleiding en in de eerste jaren van mijn priesterlijke bediening in de parochie.

Wat heb ik veel gegeven! Wat heb ik veel “goeds” gedaan voor vele mensen, vanuit een “evangelisch” geïnspireerde bewogenheid.

Totdat er een moment in mijn leven kwam dat de Heere God me plaatste voor de spiegel van Zijn Woord. Hij liet me op een zeer overtuigende wijze zien dat ik met al mijn vroomheid en met al mijn “goed doen” voor God niet kon bestaan. Tijdens het lezen van de Romeinenbrief werd ik door Hem aan mijn diepste bedoelingen en mijn zondige aard ontdekt.

In mijn opleiding had ik geleerd dat zonde een “verzwakking” was van onze menselijke natuur en dat we, met de hulp van Gods genade, het konden herstellen.

Maar nu liet de Heere God mij vanuit Zijn Woord zien dat zonde een complete verdorvenheid van onze menselijke natuur aanduidt. Ik heb mezelf leren zien als een door de zonde verdorven mens, “wezenlijk” zondig, uitgesloten van alle hoop op zaligheid en bestemd voor een vreselijk verderf.

Beschamend! Maar datzelfde Woord overtuigde mij van een vaste grond: “uit genade –OM NIET– gerechtvaardigd te mogen worden door het geloof in Jezus Christus’ verlossingswerk!”

Tegenover het fiasco en de onwaardigheid van mijn vrome verdienstelijkheid staat de hemelhoge verdienste van Jezus Christus, de Zoon van God, die meer dan genoegzaam is tot vergeving van zonde. Uit louter genade!

Dit kwam zo helder naar me toe dat ingrijpende consequenties niet meer konden uitblijven.

Ik moest breken met alles wat ten koste ging van het kruis van Christus en de genade van Christus.

Dit had consequenties voor mijn visie op de sacramentenleer, in het bijzonder op het sacrament van de eucharistie, het centrum van onze priesterlijke bediening. Ik werd opgeleid met de leer dat “Christus aan Zijn kerk een zichtbaar offer wilde Dit had consequenties voor mijn visie op de sacramentenleer, in het bijzonder op het sacrament van de eucharistie, het centrum van onze priesterlijke bediening. Ik werd opgeleid met de leer dat “Christus aan Zijn kerk een zichtbaar offer wilde nalaten, waardoor het bloedige offer dat eenmaal aan het kruis moest worden volbracht, tegenwoordig zou worden gesteld (…) en de heilzame kracht ervan zou worden toegepast tot vergeving van die zonden, die door ons dagelijks bedreven worden” (concilie van Trente).

Maar toen ik de Bijbel goed mocht lezen en door Gods Geest mocht verstaan, vond ik nergens een tekst die leert dat het kruisoffer opnieuw tegenwoordig moet worden gesteld ter vergeving van zonden. Wel zegt de Bijbel: “Want dat Hij gestorven is, dat is Hij eenmaal gestorven” (Rom. 6:10), en “Want Christus heeft ook eens voor ons geleden” (1 Petr. 3:18). Dat wil zeggen dat Christus niet meer sterft, ook niet op een onbloedige wijze in de mis!

Eveneens moest ik breken met elke vorm van heiligen- en Mariaverering. Dit was voor mij heel ingrijpend. Vooral omdat ik deel uitmaakte van een kloosterorde die aan Maria was toegewijd!

Rome leert dat “de godsvrucht van de kerk voor de heilige macht een wezenlijk element is van de christelijke eredienst” (Katechismus 971).

Deze gedachte wordt nog versterkt door de vele eretitels die aan Maria worden toegedicht: “In de Kerk wordt de heilige maagd Maria aangeroepen met de titels voorspreekster, helpster, bijstand en middelares” (Katechismus 969). Zij wordt zelfs aangeroepen als “Moeder Gods”, “Moeder in de orde van de genade”!

Mijn lieve mensen, gaan we dan niet in tegen het voorbeeld van Jezus?

Jezus heeft, tijdens Zijn openbare optreden, Maria nooit meer aangesproken met “moeder”, maar enkel met het meer afstandelijke “vrouw”, zelfs toen Hij haar vanaf het kruis aan de zorgen van Johannes toevertrouwde (Joh. 19:26).

Laten we toch zien op Jezus alléén! Hij is de ene, de ware en de volkomen Zaligmaker! Ook Maria is tot deze erkentenis gekomen. Haar eigen lofzang, het Magnifi cat, weerspreekt wat de kerk en de paus over haar beweren.

“De zaligheid is in geen ander, want er is onder de hemel geen andere Naam onder de mensen gegeven, waardoor wij moeten zalig worden.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen