Het zwaartepunt van hun leven ligt bij de Heere en Zijn dienst

helemaal bij Hem schuilen. Alle zorgen en zonden, maar ook alle mooie dingen mogen we bij Hem neerleggen en kwijtraken. We vinden onwankelbaar houvast in Hem.

In onszelf vinden we dan geen houvast meer. Dat hebben we verloren. We zijn zwak in onszelf. Doch tegelijk sterk in de Heere. We zijn wat de tekst zegt: "als de berg Sions die niet wankelt". De berg Sions, daar wordt de berg mee bedoeld waarop de tempel gebouwd was. En in die tempel was de woonplaats van God. Hij woonde daar op het verzoendeksel tussen de twee engelenfiguren (cherubs). En dat maakte die berg nog meer onwankelbaar. In het algemeen gesproken is elke berg toonbeeld van houvast. Bergen weten van geen wijken of wankelen. Zelfs bij aardbevingen blijven ze staan. Alleen op de jongste dag zullen ze omver vallen, want dan zullen de ongelovigen roepen: "Bergen valt op ons en heuvelen bedekt ons".

Bergen zijn dus toonbeeld van onwankelbaar houvast. De berg Sions, waar God woonde in het Oude Testament, is dat echter wel met name.

Die berg is bij wijze van spreken nooit omver te krijgen, ook niet op de jongste dag. Want de Heere is een eeuwige God en Zijn verbondstrouw wankelt nooit. Daarom zijn we ook zo goed af wanneer we op deze God vertrouwen. Deze God wil ons nl. in de genade van de Heere Jezus Christus een Toeverlaat zijn in leven en in sterven.

Het is veelzeggend dat Psalm 125 een pelgrimslied is. Gezongen door de oudtestamentische pelgrims bij hun bedevaarten naar Jeruzalem. Tegelijk mogen we er meer in zien en de lijn doortrekken naar de pelgrims van alle tijden en aan alle plaatsen, de gelovigen die als pelgrims op reis zijn naar het hemelse Jeruzalem. Ze hebben de zonde en deze wereld die voorbij gaat vaarwel gezegd. Daar ligt hun hart niet meer. Het zwaartepunt van hun leven ligt bij de Heere en Zijn dienst. Ze reizen naar de hemelse Godsstad.

Hoe lang die reis zal duren weten ze niet. En wat hen nog allemaal te wachten staat voor ze Boven zijn, is hun ook niet bekend. Doch ze rekenen er wel mee dat de weg nog lang kan zijn en de reis zwaar. Daarom vertrouwen ze voortdurend op de Heere alleen, ze weten nl. dat het met Hem niet fout kan gaan. Temeer niet omdat het vertrouwen op de Heere gepaard gaat met de vreze des Heeren. Dat wil zeggen dat ze zoveel van de Heere houden dat ze steeds bidden of Hij hen ervoor wil bewaren dat ze door te zondigen Hem verdriet doen. Ze willen er zo graag voor bewaard worden dat ze tijdens de pelgrimsreis wankelen en in zonden vallen. Vandaar hun vertrouwen op de Heere alleen. En dat vertrouwen geeft kracht. Wonderlijke steun. Je houdt het nauwelijks voor mogelijk.

En op die manier gaan we ook iets begrijpen van de tekst nl. dat we in de weg van restloos vertrouwen op de Heere niet zullen wankelen. Ons leven is dan net zo vast als de berg Sions, want het is verankerd in Hem Die daar woning heeft gemaakt. We zullen daarom blijven. Het is waar wat de tekst aan het einde zegt nl. "maar (die) blijft in eeuwigheid" dit mag ook vertaald worden door: "(die) woont in eeuwigheid". Van ons aardse leven mag dan gelden dat God ons zeker zal doen wonen (Psalm 4:9). Doch we zullen ook de eeuwige woningen in het Vaderhuis mogen bewonen. Wie echt op de Heere vertrouwt zal op aarde niet wankelen, zal zelfs eeuwig niet wankelen.

Inderdaad: Wie vertrouwt (op God) die blijft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen