Zelfportret en schuldbelijdenis

"Toen ik tien jaar was….

Ik woonde in een klein dorpje. Veel meer dan duizend mensen woonden er niet. We kenden ze allen bij naam en toenaam. Cor van rooie Sien…. Wim van Gerte… Kokkie van de hoek…. Maar ze waren allemaal wel protestants…gereformeerd of hervormd.

Roomsen hadden wij niet. Die woonden een paar dorpen verderop. Daar gingen wij niet mee om.

Tot…ja, er kwam verandering; in ons dorp kwam een rooms gezin. Het woord katholiek kenden wij niet. Dat paste niet in ons woordenboek. En die mensen pasten niet in ons dorp, punt uit! Als ze er dan toch kwamen wonen, dan moesten ze de gevolgen daar maar van dragen. We zouden ze krijgen! En we hebben ze ook gekregen. Misschien kunt u het ai een beetje vermoeden wat er nu verder komt. Misschien hebt u wel net zo gedaan als ik….

Het begon met de kinderen op school. In mijn klas zat een jongen. Lang en mager. Vreemd zag hij er eigenlijk uit… En zachtjes fluisterden wij tegen elkaar: "Zou dat komen omdat ze daar rooms zijn?" Reken maar dat we met hem uit de voeten konden op school! In de klas van mijn broertje zat een meisje. Leuk, gezellig typetje van 9 jaar. Daar zat pit in. Die durfde. Wat dacht ze wel. Hier zeker een beetje de baas spelen. Weet ze niet dat ze hier niet hoort? Wat heeft het kind geleden in de gymzaal en op het schoolplein! Wat heeft ze zich geschaamd als ze volkomen voor gek gezet werd door grotere jongens die zo hard kunnen zijn als een steen, als graniet.

Thuis werden ze inmiddels ook verrast met steeds meer "aardigheidjes". Ik heb er zelf nog ruitje-getikt en heel wat keren belletje getrokken. Dat ging heerlijk. Je hoorde die bel klingelen door dat deftige huis. En als er dan iemand kwam was je toch allang weer weg. Naar vrije, veilige oorden.

Het heeft niet veel meer dan een jaar geduurd voor ze weer vertrokken waren. Prachtig, wat zochten ze hier? Wat moesten ze toch doen in ons goede dorp? Laten ze in Limburg gaan wonen of in Brabant, daar zit het vol met rooms-katholieken. Wat een vreugde toen ze eindelijk uitweken naar beter oorden, weg uit ons goede dorp....."

"Maar weet u", zo vertrouwde mijn verteller me toe "weet u, later kwam ik altijd weer met rooms-katholieken in aanraking op school, in militaire dienst… Overal liep ik tegen hen aan en leerde hen waarderen. Ze hadden vaak nog meer normen dan wij die zo streng opgevoed waren en die ons zo goed voelden tegenover een ander.

En nog later, toen de Heere mij tot Hem bekeerde, gaf Hij me ook een verlangen om het Evangelie door te geven. En ik kreeg een plaatsje van de Koning van de kerk. Weet u waar? Onder de rooms-katholieken in België! Wat een wondere zaak. Hen die ik vroeger mee ons dorp uitjoeg, mocht ik gaan vertellen van de Heiland".

Hervormingsdag 1995

Juist nu geef ik graag het bovenstaande verhaal door. Het echte levensverhaal van iemand die weet wat het is om vijandschap te hebben tegenover mensen met een ander geloof, maar die door de Heere werd ingezet om anderen te winnen voor het ware geloof.

Hervormingsdag heeft met ons persoonlijk leven te maken. Heeft persoonlijke vragen voor ieder van ons, of we protestant zijn of katholiek.

Hebben we 'hervormingsdrang' om onze naaste naar onze hand te zetten omdat wij toch beter zijn of omdat we zo graag zien dat onze kerk groeit? Of hebben we een 'doorgeefdrang', om het Woord van God door te geven; dag na dag tot onze laatste snik is weggegleden? Want weet u, daar gaat het om in het evangelisatiewerk. Daar gaat het om bij de Hervormingsherdenking.

Ons gebed mag in deze tijd wel zijn: "O God, gord ons aan met kracht en wijsheid van U. Gord ons aan o Heere, opdat wij moediger worden om Uw Evangelie door te geven. Gord ons aan, opdat we ons begeven zullen op de wereldzee. De grote zee van de miljoenen, om te getuigen van Uw trouw, Uw liefde, Uw genade en ontferming".

Dan krijgt de ander een plaats in ons dorp en in ons hart. Dan mag hij bij ons wonen. Dan mag hij met ons praten, dan mag hij in onze kerk zitten. Dan mag hij of zij in onze Bijbel lezen en van onze Heiland horen. Ondanks anders zijn, ondanks andere kleding, ondanks andere gewoonten.

Wat zou het een heerlijk wonder zijn als we deze vrucht overhielden van de Hervormingsherdenking 1995.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen