WADDINXVENERS EVANGELISEREN IN HET BELGISCHE TONGEREN

Een aantal leden van de Hervormde Jeugdvereniging Timótheús uit Waddinxveen was in het weekend van 11/13 juni gelogeerd in Lanaken bij Tongeren. Zij bezochten 's zondagsmorgens de kerkdienst waarin ev. T. Vanhuysse voorging en 's avonds hield Vanhuysse met de vereniging een bijbelstudie op de plaats waar zij gelogeerd waren. Hij had op verzoek gemeenteleden meegenomen. De contacten, die gelegd werden, waren onvergetelijk.

Een dag eerder, op zaterdagmiddag, ging Timótheús onder leiding van "Toon" Tongeren in om te evangeliseren. Een gedeelte van de groep heelt op straat gefolderd, terwijl een ander deel langs de huizen ging. Van deze laatste activiteit volgt hier een korte impressie van twee deelnemers.

Naar het front

Als we tegen elkaar aangedrukt in de wagen van Vanhuysse zitten, voelen we ons net alsof we naar het front gebracht worden. Misschien wat overdreven hoor, maar het hart van de soldaten die indertijd de landing op Normandië tegemoet zagen, kan niet sneller geklopt hebben dan dat van ons. Het is toch een wereld van verschil, evangeliseren onder onkerkelijken of roomskatholieken, of praten over Gods Woord met gelijkgezinden, zoals we dat op de vereniging gewend zijn.

Het is de schuld van de kerken

Eindelijk is het zover. Nu zullen we er toch aan moeten geloven. De bel heeft net geklonken. De deur zwaait open en we nemen een hap adem. Voor we ons prevelementje hebben uitgesproken worden we al onderbroken. "Geloven jullie in God?" "Gek zijn jullie!". De vrouw voor ons wijst driftig op haar voorhoofd. "De kerk en God veroorzaken niks dan ellende. Moet je zien wat in Afrika gebeurt. Ik trap er niet meer in". "Mevrouw, kent u de Bijbel een beetje? Heeft Jezus dan ooit iets verkeerd gedaan?"

"Oh dat mislukte voorbeeld voor de kerk" zegt ze geëmotioneerd.

We proberen nog een goed woord van Hem te zeggen. Het dringt niet echt tot haar door. We mogen onze pamfletjes achterlaten. Tenminste nog wat!

Ach, we zijn toch allemaal slechte mensen

Een paar deurbellen verder treffen we een kind aan. "Hallo, is mamma of pappa thuis?". Een eigenlijk veel te oude pappa blijkt opa te zijn. Nee, we zijn geen Jehova-getuigen, dat had hij al snel door. Geloven deed hij en naar de kerk ging hij ook.

"Nou meneer, dan hebben we veel gemeen".

Hij lacht ons vriendelijk toe. We komen snel op de betekenis van de Heere Jezus voor ons persoonlijk leven. Even voelen we dat evangeliseren niet alleen betekent met anderen bezig zijn, maar vooral ook met jezelf. De vraag gaat immers ook onszelf aan. Intussen schrikken we op. Het tuinhekje knarst?

"Zo, proberen jullie mijn man te bekeren", klinkt een duidelijke vrouwenstem. "Onbegonnen werk, hoef je echt niet aan te beginnen!".

"Mevrouw, uw man gaat naar de kerk, u niet?" "Ja hoor, ik ook".

"Moeten we dan u bekeren?"

"Nee, dat is niet nodig".

"O" zeggen we "u bent al bekeerd, want u zegt dat het niet meer nodig is".

Ze is even in verlegenheid. "Ach, we zijn toch allemaal slechte mensen", voegt ze ons nog toe, waarna ze naar de kamer loopt.

We laten haar man met enkele folders achter. We zijn een beetje opgelucht. We waren toch al verder gekomen dan "geen interesse" of "sorry ik ga naar mijn eigen kerk en dat blijft zo". Mensen zijn vaak erg afwijzend. En toch!

Ik bid God om geloof

Wij zijn zelfs bij iemand verder geweest dan de drempel. "Komen jullie even binnen" had een keurige heer gezegd na onze introductie. We treden een deftig ingerichte huiskamer binnen en worden in het pluche gezet. Een heel gesprek komt op gang. Zijn tekort aan goede werken legt hij in het gebed voor God neer.

"Ik ben mild voor een ander, maar ik voel toch dikwijls gebrek aan liefde. Dan bid ik God om liefde. De laatste tijd twijfel ik aan de Kerk. Al die veranderingen. Ik vraag dan God om geloof".

We mogen hem uitleggen dat wij met al ons bidden en werken nooit God recht in de ogen kunnen kijken. We wijzen hem op Christus als de volkomen Zaligmaker.

"Ach" zegt hij "ik probeer mijn naaste lief te hebben. In het dienen van mijn naaste vind ik Jezus".

Hoe moeten we hem nu toch uitleggen dat we van nature onze naaste haten en dat onze redding is gelegen in het feit dat Jezus mensen met Zich wil verzoenen als zij nog zondaars, vijanden zijn. Natuurlijk komen we ook nog even op maatschappelijke onderwerpen. Hij had grote waardering voor koning Boudewijn. Die werd in België op handen gedragen. Wat zou het toch fijn zijn als Belgen die eer toe zouden brengen aan Koning Jezus. Hij is het toch ook waard. We zijn het eens. Hij bedankt ons voor het bezoek en is blij met "De Levensbron" (Nieuwe Testament), want hij heeft alleen een "Jehova-getuigen-Bijbel".

Gods werk

Na een gesprek van 35 minuten gaan we enigszins voldaan op weg naar de caravan, het mobiele boekenwinkeltje met evangelisatie-materiaal. We zijn het er beiden over eens dat we geen mensen kunnen bekeren. De bijna tot cliché geworden uitdrukking "wij kunnen planten en natmaken, maar het is God Die de wasdom geeft" krijgt die middag voor ons opnieuw betekenis.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen