ONTMOETINGEN 60

Geboeid las ik uw boek "Mijn weg naar het licht". Wat mij daarin opviel was het volgende:

Hetzelfde geestelijke proces dat u moest doormaken vóór uw verlaten van het klooster, speelt zich in het zieleleven van elke christen af, zij het in enigszins andere vorm.

Ik meen iets te herkennen van de worstelingen, depressies en angsten, waar u doorheen moest in verband met de eeuwige staat van uw ziel.

Immers, wie zich in meerdere of mindere mate bewust mag worden van zijn verloren toestand en van de gerechtvaardigde toorn Gods (wat kèn ik er eigenlijk van?!) over onze zonde, zal zich inspannen om alles weer goed te maken met God, opdat Hij niet of althans minder over je zal toornen.

Een jaar of tien geleden bad ik soms 's nachts op de koude badkamervloer in de hoop dat God mij daardoor genadig zou zijn. Soms werd ik innerlijk bijna gedwongen om iets te doen wat boven mijn krachten lag, bijv. iemand terecht wijzen die had gevloekt. Dat móest gewoon en dat gebeurde dan ook.

Ik meende daardoor enigszins aan de eisende God tegemoet te zijn gekomen en dat stelde me dan een beetje gerust. Maar als de tijd verstreek, groeide de onrust weer aan en werd het weer tijd voor een 'goed werk'.

Dat was zonder meer een afmattend leven. Het waren geestelijke acrobatentoeren, die ik uithaalde.

Ik zou het nu niet meer kunnen, al is dat werk-principe nog volop in mij aanwezig. En dat, ofschoon ik nú weten mag dat ik aan geen enkel gebod der wet kan voldoen. Daarom is het offer van Christus voor mij van zulk een oneindige waarde geworden. Althans dat geloof en belijd ik, maar ik put er zelden troost uit.

Dat komt, omdat ik alles door elkaar blijf haspelen. Ik hen een doenerig iemand, die graag alles perfect doet. Ik heb mezelf nooit de in en door Christus beloofde vrijheid van de kinderen Gods kunnen toestaan. Ik vrees dat ik nog eens zal sterven zoals ik toch eigenlijk leef, namelijk als iemand die nooit kan ophouden om te proberen behagelijk in Gods ogen te worden door het volbrengen van de geboden.

Juist daarom lees ik graag de commentaar van Luther op de Galatenbrief (al begrijp ik er niet alles van). Vooral die passages waarin hij beschrijft de strijd onder de wet en de vrijheid onder de genade, boeien mij altijd weer opnieuw. Het is voor mij onbegrijpelijk dat iemand die zich zo tot het uiterste heeft afgesloofd om aan de eis van Gods wet te voldoen, tot zo'n ruimte in het Evangelie gekomen is.

ANTWOORD

U beschrijft op heldere wijze de strijd die we allen tot het einde toe moeten voeren: de strijd om te leven louter uit geloof.

Ons geweten houdt ons altijd voor: Dat kan niet! Alleen maar genade? Nee, je zult er toch iets, al is het maar een ietsepietsje, een probeerseltje, voor moeten doen. De Heilige God kan toch niet altijd blijven vergeven. Hij moet toch minstens zien datje je tot het uiterste inspant. Er moet toch ooit aan Zijn geduld een einde komen, wanneer Hij altijd maar weer hetzelfde moet vergeven.

Ik heb echter uit de Bijbel geleerd dat God juist geprezen wil worden om Zijn volstrekte genade, dus door het geloof in Christus alleen. En daarom probeer ik dat steeds weer opnieuw. Hoewel mijn geweten mij voorhoudt - de duivel gooit daar nog een schepje boven op - dat dit eigenlijk niet kan, probeer ik toch, soms bevend, te zeggen: Maar Heere God, ook al hebt U alle recht om mij ook nu nog voor altijd van U weg te werpen in de uiterste duisternis, wanneer U mij wilt oordelen op grond van mijn werken, toch GELOOF ik in Uw liefde, Uw vergeving in Jezus Christus. En ook al voel ik dan niets, toch weet en geloof ik dat ik juist door dit blinde vertrouwen - tegen de aanklacht van mijn geweten in - U verheerlijk.

Dit pure geloofsweten geeft mij een rust, die uitrijst boven het onrustige woelen van mijn geweten. Het besef dat ik juist door dit vertrouwen in de barmhartige God, tegen de aanklacht van de wet in. Hem grootmaak in Zijn Zoon Jezus Christus, geeft mij zo goed als altijd een kracht, waardoor de vrede steeds weer in mij neerdaalt.

Juist mensen zoals u - en zoals ik al schreef: elke gelovige beleeft dat enigszins - die in het licht van de heilige God van de liefde hun eigen falen, hun tekort aan liefde telkens weer moeten vaststellen, zijn daardoor in staat om God de hoogste eer toe te brengen door het onvoorwaardelijk geloven in Zijn belofte.

N.B. Het boek "Mijn weg naar het licht" van ds. Hegger is uitsluitend bij IRS in Velp of bij onze depóts te verkrijgen: 226 blz. ƒ 19,50 plus porti.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen