DE TOEKOMST VAN HET BELGISCHE PROTESTANTISME

Wil het protestantisme in België toekomst hebben, dan is nodig:

1. Een onvoorwaardelijk vasthouden aan de onfeilbaarheid van de Schrift.

Zodra de Schriftkritiek in de kerken van een land doordringt, is het gedaan met het protestantisme. Schriftcritici luiden de doodsklokken over een ten ondergang gedoemd christendom.

"Het zaad is het Woord Gods" (Lukas 8:11). Wanneer men gaat knoeien met dat zaad, ontstaat er vergroeiing, verschraling, ziekte en afsterving.

We moeten rustig de smaad over ons laten komen dat de zogenaamde waanwijze professionele of amateuristische theologen ons met de nek aankijken en ons betitelen als enghartige, bekrompen 'fundamentalisten'.

Behalve de Schrift is er ook de geschiedenis om te bewijzen dat de Schriftkritiek de ondermijning is van heel het kerkelijke leven. De vrijzinnige kerken lopen volkomen leeg.

En dat is te begrijpen. Immers waarom zouden we gaan luisteren naar een ander mens, die zelf beweert dat hij ons alleen maar de brouwsels, het gespinsel van zijn eigen hersenen voorschotelt? Waarom zou hij meer wijsheid bezitten dan wij? Moet ik daarvoor 's zondags vroeg uit de veren om zijn vermeende diepzinnigheden over me heen te laten komen?

Het vasthouden aan de onfeilbaarheid van de Schrift betekent ook dat wij bereid moeten zijn eigen, langzamerhand misschien vastgeroeste denkpatronen altijd weer te laten corrigeren door het levende en levenwekkende Woord Gods. Doen we dat niet dan vervallen we tot een dode orthodoxie, waar alle groeikracht uit is weggevloeid.

Een voorbeeld daarvan is het, wanneer wij bepaalde uitspraken van de Schrift zoals over de noodzaak van de vervulling van de Heilige Geest en het toegerust worden met Zijn gaven, gaan uithollen door ze als 'tijdgebonden' te verklaren. De belofte van de volheid van de Geest en Zijn gaven zou alleen maar bedoeld zijn voor de eerste 60, 70, 100, 200 of ??? jaar.

Dan zitten we overigens op dezelfde lijn als de vrijzinnigen, die de uitspraken van Paulus over de zondigheid van de homosexuele beleving opzij schuiven, omdat Paulus als kind van zijn tijd 'niet beter wist'.

In Latijns Amerika zijn de kerken die onvoorwaardelijk de ganse Schrift als geldend ook voor nu aanvaardden, enorm snel gegroeid; de andere kerken niet.

2. We moeten Christus als Zaligmaker verkondigen.

Dat betekent de verkondiging dat Hij niet is gekomen om rechtvaardigen te redden of om Zijn vriendjes om Zich heen te verzamelen.

Hij roept alleen maar mensen die door Zijn roepen er zich bewust van worden dat ze niet Gods liefde, maar Gods toorn verdienen en die dat ook in verbrokenheid des harten erkennen.

We mogen de mensen wel lokken met de boodschap van de hemelse vrede die hen wacht, wanneer ze zich in geloof aan Christus overgeven, maar we moeten hen even duidelijk meedelen dat ze er geestelijk helemaal aan moeten, willen ze die vrede deelachtig worden.

Christus nodigt al de Zijnen uit om met Hem op te staan tot het eeuwige leven, maar verbindt daar steeds aan dat ze ook met Hem moeten sterven aan het kruis.

Dat gekruisigd worden met Christus betekent één met Hem worden als de door God Vervloekte vanwege onze zonden, erkennen dat de vloek die Hij onderging, ons verdiende loon was.

Deze erkenning is, wanneer men dat goed begrijpt, een totale afbraak van ons hoogmoedige zelfbesef. Dan blijft er niets, maar dan ook niets, meer over van al onze vermeende vroomheid en braafheid. Dan wordt alles wat we vroeger meenden als een verdienste aan God te kunnen voorleggen, voor ons als 'drek', als vuilnis (Filp. 3:8). We schamen er ons dan diep voor, dat we ooit hebben gedacht de Heere daar blij mee te maken. We werpen dat nu zo ver mogelijk van ons weg en brengen slechts het offer van Christus als enige Gode welbehagelijke pleitgrond naar voren.

Wanneer wij dit wezenlijke aspekt in de prediking of in het persoonlijke evangeliseren verdonkeremanen, zijn we zelf er schuldig aan dat we op deze manier meewerken aan schijnbekeringen.

Over enige tijd zal zich dat zeker wreken. Zulke mensen die niet door dat sterven aan zichzelf heen wilden, worden lastposten in de gemeente. Ze zochten er slechts zichzelf en zullen de gemeente, wanneer die op een of andere manier vervolgd wordt of in moeiten komt te verkeren, meteen de rug toekeren.

En eens zullen we over zulk een 'Evangelie zonder gekruisigd worden met Christus' rekenschap moeten afleggen. In 1 Kor. 1 en 2 benadrukt Paulus dat de mens slechts behouden kan worden door de 'dwaasheid' van het kruis. "Want ik heb mij niet voorgenomen iets te weten onder u dan Jezus Christus en Die gekruisigd" (2:2). En in hoofdstuk 3 wijst hij erop dat zij die op het fundament Christus willen bouwen met "de wijsheid van deze wereld" (vers 19), brandbaar materiaal gebruiken zoals hout, hooi of stro, dat in de dag des Heeren door het oordeelsvuur verteerd zal worden.

Als de prediker van zulk een gemakkelijk Evangelie een gelovige is, zal hij zelf behouden zijn, maar hij zal wel beschaamd staan, wanneer hij ziet dat hij, hoewel met de beste bedoelingen, omdat hij niemand pijn wilde doen, toch de oorzaak is geweest dat zijn hoorders het echte Evangelie nooit begrepen hebben en verloren gaan.

3. We moeten duidelijk in de eerste plaats de Waarheid verkondigen, maar in de tweede plaats even duidelijk de dwaling aanwijzen.

Redenen: In de eerste plaats, omdat de Bijbel dat zelf doet. Wanneer we het in percentages zouden uitdrukken, zouden we moeten vaststellen dat in de Bijbel hoogstens voor 20 % positief de Waarheid wordt verkondigd en dat daarin minstens 80 % wordt ingeruimd om de dwaling aan te wijzen, te ontmaskeren en te weerleggen.

Zij die beweren dat je uitsluitend positief het Evangelie moet verkondigen, willen dus christelijker zijn dan Christus Zelf en bijbelser dan de Bijbel. Maar God weerstaat zulke hoogmoedigen die wijzer denken te zijn dan de Eeuwig Wijze in Zijn Woord, maar de nederigen die eenvoudig, zonder met hun geredeneer tegen te stribbelen, de aanwijzingen van Zijn Woord volgen, schenkt Hij genade (Jak. 4:6 en 1 Petr. 5:5).

En ook dat blijkt uit de geschiedenis. In Latijns Amerika waar men steeds tevens de dwalingen en de afgoderij van het rooms-katholicisme met kracht heeft afgewezen, is het protestantisme enorm gegroeid. In verschillende landen waar honderd jaar geleden nauwelijks een handjevol protestanten woonden, ziet het er naar uit dat daarin vóór het jaar 2000 de meerderheid protestants zal zijn. In Costa Rica en Guatemala is de bevolking nu al voor meer dan 30 % protestant.

En hebben we in België ook niet zulk een voorbeeld gezien, nl. Boechout? Daar is door de radicale acties van K. Sluijs met zijn vlammend Vlaams Kerkblad in enkele jaren een gemeente gegroeid van meer dan 300 leden, een unicum in België. (Helaas is die gemeente, zo vernam ik, later weer ondermijnd en afgebroken door de Schriftkritiek die, na het overlijden van dhr. K. Sluijs, ook daar vanuit Nederland is overgewaaid).

Een protestantisme van 'het kan dooien en het kan vriezen' bezit geen enkele aantrekkingskracht. Een rooms-katholiek zal er niet aan denken om zich daarvoor al de moeiten en het verdriet van het breken met zijn kerk, en als gevolg daarvan met zijn dierbaren en vrienden, te getroosten.

Maar een protestantisme dat weet wat het wil, dat recht door zee gaat en van geen wijken weet, trekt de aandacht, zeker in een tijd, nu veel rooms-katholieken teleurgesteld zijn door hun kerk en daarom afhaken.

4. We moeten de waarheid in liefde verkondigen.

Fanatisme is hartstocht voor, bezetenheid van de zelf gefabriceerde waarheid, echter zonder liefde. De fanaticus maakt van het Evangelie een ideologie, een beeld dat hijzelf heeft gegoten. Daarom dweept hij met dat idee, dat beeld, en knielt er in zijn gedachten voor neer en aanbid dan, zonder zich daarvan bewust te zijn, zichzelf.

In de Bijbel staat de liefde van God die uitwaaiert naar de mensen door het Centrum Jezus Christus, centraal.

Het Evangelie is ten diepste niet een idee, maar een Persoon, Jezus Christus, in Wie al de rijkdom van Gods ontfermende liefde openbaar wordt. Het echte Evangelie verdraagt zich dan ook niet met een christelijke ideologie.

Die liefde die we als een geschenk van de Heilige Geest bij de wedergeboorte ontvangen (Rom. 5:5), moet als een weldadige warmte van ons uitgaan en de ander verkwikken; allereerst vanuit heel onze levenshouding en vervolgens door onze woorden heen.

In de ontmoeting van persoon tot persoon zal die liefde zich intens concentreren op de ander, zijn acties en reacties volgen om hem zo voor Christus te winnen. Dan is die liefde luisterend en creatief, vindingrijk.

Dan bekijken wij de wereld met de ogen van Christus; dan zijn ook wij erop uit om als de goede Herder de mensen op te zoeken in hun schuld en verlorenheid om hen de Weg te wijzen naar de grazige weide van Gods Woord.

Die liefde moet zichtbaar zijn in ons persoonlijk leven, maar ook de samenbindende factor van de gemeente vormen.

Er is zoveel eenzaamheid in de wereld. Velen snakken naar een sprankeitje hartelijkheid en meeleven. Wanneer zij merken dat in onze gemeente alles liefde uitademt, zullen ze graag bereid zijn om ook met hun hart te luisteren naar het Evangelie dat wij hen mogen verkondigen. Dan mogen wij planten met de bede dat de Heere de wasdom zal geven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen