Getuigenis van Mevr. Karine Vanhercke-Dobbelaere

Mijn jeugd stelde niet zoveel voor: uitgaan, t.v. kijken, leugentjes verzinnen om het ouderlijk huis te kunnen ontvluchten, want de problemen thuis kon ik niet aan: mijn vader is alkoholist.

Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik verkering had. Toen ik 18 jaar oud was, is moeder thuis weggegaan, daar ze het leven met vader niet meer aankon. Ik wou zelf ook niet meer bij mijn vader blijven wonen en zes weken later was ik gehuwd.

Nochtans wist ik dat mijn huwelijk niet veel kans had op slagen, want ik hield niet echt van die jongen. Ik gebruikte hem om het huis te ontvluchten.

Een jaar nadien ontmoette ik echter iemand van wie ik echt hield.

Ik liet mijn man zitten en ging samenwonen met Hubert, die mijn huidige man is geworden.

Toen was ik 19½ jaar oud en ik was reeds gescheiden. Eindelijk vond ik liefde bij een man van wie ik zielsveel hield en ik dacht bij mezelf: 'nu wordt alles goed, want ik hou van hem'.

Toen we 4 jaar samenwoonden, was ik in verwachting van ons eerste kindje en ik voelde me zo gelukkig. Maar het mocht toch niet goed gaan, want het kindje stierfin mij toen ik 5 maanden zwanger was.

Toen ik een tijdje later, vol goede moed, een tweede maal zwanger was, ging het opnieuw mis: ik kreeg een miskraam.

Toen sloegen bij mij alle stoppen door. Mijn man Hubert kon niets goeds meer doen en ik sloeg op hol. Ik zou wel op mijn eentje wat geluk en plezier zoeken.

Vanaf die tijd hield ik met niets of niemand nog rekening. Als een echte egoïst trok ik door het leven. Alles had ik stukgemaakt! Ik zat totaal vereenzaamd op een studio, met mijn inmiddels 4 jaar oude zoontje Virgil. Mijn huwelijk was kapot!

Op een avond zat ik in mijn zetel na te denken over mijn leven en over wat er nog van geluk kon overgebleven zijn. Totaal niets!

Ik dacht: 'Ik maak er maar een eind aan; dan is iedereen kontent!'

Maar ik was Iemand vergeten: de Heere God! Hij gaf om mij, alleen toen besefte ik dat niet, want in God geloofde ik nog niet.

En toen ik voor het raam stond, twee verdiepingen hoog, verdoofd door mijn tranquillizers en pillen die de huisdokter me vroeger eens had gegeven, riep mijn zoontje Virgil: "Mama je hebt gezegd dat ik niet te dicht bij het raam mag staan, opdat ik niet naar beneden zou vallen. Pas toch op of je valt!"

Zo sprak Virgil, mijn zoontje van 4 jaar oud. Ik weet zeker dat de Heere God hem op dat ogenblik heeft gebruikt om mij tegen te houden; want zo ik alleen was geweest, dan had de duivel me door dat raam doen springen en was ik verloren voor eeuwig en altijd!

Redding door het Kruis

Toen Virgil me duidelijk had gemaakt hoe gevaarlijk ik deed, werd ik opeens nuchter en zag ik duidelijk in hoe egoïstisch het wel is om te vluchten in de dood, en iedereen die mogelijkerwijs nog van mij hield, achter te laten in verdriet.

Ik was overstuur en belde naar mijn moeder die in een mum van tijd bij me was. Met haar ging ik nog diezelfde dag naar een psychiater en dacht bij hem hulp te kunnen vinden. Hij stelde voor om mij te laten opnemen. Dat gebeurde ook.

In de kliniek werd ik volgepropt met allerlei medicamenten met het gevolg dat ik helemaal verdoofd was en niet meer helder kon denken. Toen ik eens na de bezoekuren zo overstuur was, besloot de dokter dat ik geen bezoek van mijn familie meer mocht ontvangen.

Ik werd erg agressief. En de gedachte speelde in mijn hoofd om, eenmaal ontslagen uit de kliniek, me toch maar van kant te maken. Want zo kon ik niet verder blijven leven!

Maar weer heeft God hulp gestuurd!

De Heere heeft Sam naar mij gestuurd, Sam is de man van mijn zus, en predikant. Sam sprak mij aan met de woorden hem door God ingegeven. Hij gaf mij moed en wat christelijke lektuur. Hij zei: 'Lees dit eens als je wilt, nu en dan een klein stukje'. Ik deed dit ook. Maar toen ik na een tweede opname thuis kwam, gaf ik weer de moed op.

Nochtans ging ik vanaf die tijd op zondagmorgen naar de Bethelkerk om Gods Woord te horen, want ik begon wel in God te geloven, maar ik kon nog niet aanvaarden dat Hij mij persoonlijk liefhad.

Dat kon niet, want daar was ik te slecht voor!

Ik wilde God wel liefhebben maar het ging nog niet. Ik begreep niets van de Bijbel en trouwens ik had God niet nodig, dacht ik.

Na het weekend zat ik weer eens alleen op de studio, met al mijn schuldgevoelens. Ik voelde wel dat ik iets miste, een goede vriend, iemand aan wie ik alles kon vertellen, iemand die me wilde vergeven en me weer moed kon geven om verder te leven.

En die avond is er iets gebeurd! De Heere God heeft Zich persoonlijk tot mij gericht, door mijn blik naar de Bijbel te sturen. Ik opende de Bijbel op een willekeurige bladzijde en daar las ik, zwart op wit, dat Jezus voor mijn zonden gestorven is.

Ik dacht: 'Hij hoefde dit toch niet te doen. Jezus had immers de macht om te beschikken over Zijn leven, maar Hij hield zoveel van mij dat Hij stierf voor mijn zonden.'

Ik las het opnieuw en opnieuw, en eindelijk vond ik mijn volkomen Zaligmaker, mijn liefste en grootste Vriend in Jezus, mijn Heer en mijn God.

Toen, die avond, begreep ik alles. Niemand zei me hoe ik tot bekering moest komen, want die avond wist ik voor het eerst in mijn leven dat God bij me was en ik sprak tegen Hem en zei: "Heere God, wilt U mijn Redder en mijn Vriend zijn. Alleen U houdt van mij zoals ik ben; nu weet ik dat U mij hebt gered uit de klauwen van de duivel. Ik wil mijn leven anders inrichten, naar Uw wil en Uw discipel zijn; dit beloof ik U. Help mij!".

Nieuw leven door vergeving

Mijn man Hubert wou scheiden. Hij wou zijn leven anders inrichten en opnieuw gelukkig worden. Toen ik dit zei aan de mensen van de gemeente in de Bethelkerk, wist ik niet dat zij allen onze nood in hun gebedsleven aan God hadden toevertrouwd. Iedereen bad en vroeg aan God om ons huwelijk te redden.

Ik vroeg deze christenen om raad. Moest ik mijn huwelijk trachten te redden? Maar hoe?

Mijn man Hubert was enorm agressief tegenover mij geworden. Ik zag geen uitweg meer. Er was niets meer aan te herstellen, er was niets meer aan te veranderen. Het was te laat!

Waarom zou ik nog bidden voor mijn huwelijk waaraan zelfs God niets meer kon veranderen?

Wat ik niet besefte was dat zovelen voor ons aan het bidden waren en God hoorde het gebed. Immers op een dag werd ik zo bewogen om eens naar Hubert te telefoneren. Ik deed dit ook. Ik stond te schudden op mijn benen, want ik had zo'n schrik om uitgescholden te worden. Hubert nam de hoorn op en sprak heel kalm en rustig en hij vroeg hoe het met me ging. Ik vertelde hem alles, ook dat ik tot geloof was gekomen.

Toen gebeurde er iets wonderlijks. Hubert vroeg om wat meer uitleg en ook wat bekering inhield. We spraken zo nog wat verder en op het einde maakten we een afspraak om mekaar te ontmoeten.

Ik bad tot God en vroeg Hem om wijsheid voor die avond van onze ontmoeting. Toen Hubert en ik samen wat gingen eten, voelden we allebei dat we nog van mekaar hielden en dat we ons huwelijk toch wilden redden.

Diezelfde avond zei ik ook tegen Hubert dat ik mijn liefde voor de Heere God nooit meer wou opgeven en toen gebeurde dit wonderlijke: Hubert zei: 'Jij bent zo veranderd, Jij vergeeft me zo maar; ik heb je toch zoveel misdaan. Ik wil met je meegaan op zondagmorgen naar de prediking; ik wil weten waarom jij zo gelukkig bent. Dat jij God kent en liefhebt, dit is iets raars, ik begrijp dat niet goed".

Vanaf dan woonden we weer samen en Hubert ging met mij mee op zondagmorgen naar de gemeente in de hoop ook God te leren kennen en liefhebben. Veel christenen hebben met mij gebeden voor Hubert.

Op een zaterdagmiddag is ook Hubert tot geloof gekomen. Ik huilde van geluk. Ik loofde de Heere: "God, nu kennen wij U en hebben U lief, nu kan alles goed gaan. In ons huwelijk bent U het hart. We houden van U. Heere God, alleen U hebt de macht om zo iets te doen. Dank U Heere God voor alles wat U voor ons deed. U hebt ons zo lief, de liefde bent U!"

Mijn gedichtje

Wat hebt U gestreden
voor mijn ziel, o God,

Nooit had ik voordien
gebeden om Uw genade en liefde, God,

Alle goeds heb ik aan U te danken, Heer,
waarom besefte ik dit niet eer?

Iedereen mag het horen
ik voel me als herboren!

Zoek je geluk, rust en vrede in je leven?
De Heere God zal het je geven.

Vouw je handen in elkaar
en bid ied're dag met dit gebaar.

Vertel God jouw geluk en verdriet,
zeer moeilijk is dat toch niet?

Vertel God alles wat je voelt,
Hij weet watje bedoelt.

O God, U bent mijn Heer en Koning,
mijn hart is nu Uw woning.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen