KLACHT VAN EEN ZOEKENDE ROOMS-KATHOLIEK

„Ik word zo moe, zo moe van het gewetensvol zoeken naar een gemeente. Moe van de vele diskussies waar Zijn levende Woord ontrafeld, stukgepraat en fijngehakt wordt. Het vechten voor het eigen gelijk van de vele richtingen maakt mij niet warmer, liefdevoller, hoopvoller van binnen.

Ik vraag mij meer en meer af hoe ik mijn individuele beleving van het Evangelie moet zien, wanneer ik tegelijkertijd gemeentes met verschillende evangelies tegenkom, die het klaarspelen om mij aan alles te doen twijfelen.

Ik zie het als een groot gemis dat ik nog steeds niet heb ontdekt welke gemeente trouw is aan Gods Woord, zodat ik daardoor steun, liefde en wijsheid kan ontvangen.

De kerken maken helemaal geen aanstalten om één te worden in de bijbelse zin, één door de genade en liefde in Christus, één door het Woord Gods.

Misschien blijft maar één ding over: het striemende Woord van Hem, de Heere God. Dat Woord van God is immers een tweesnijdend zwaard dat alles in ons, en in de kerken, ook onze geheimste bedoelingen bloot kan leggen. In dat Woord is ook de kracht gelegen om ons te bekeren van onze zondige zelfvoldaanheid van de kerken en geloofsgemeenschappen op grond waarvan zij de verdeeldheid in stand houden.

Hoeveel gemeentes prijzen de geest waarmee ze vervuld zijn, aan als de Heilige Geest, terwijl er misschien een duivelse geest bij hen inwoont?"

ANTWOORD:

Protestanten zijn gewend geraakt aan die verdeeldheid, maar voor ons die uit de machtige eenheidskerk, Rome, komen, is die verdeeldheid een levensgroot probleem, nadat we de Christus der Schriften hebben gevonden. Jarenlang hadden we gezucht onder allerlei menselijke tradities en we hoopten daar eindelijk van bevrijd te worden door de overgang naar de Reformatie, die immers het Sola Scriptura belijdt. Maar daar worden we dan diep in teleurgesteld. Elke protestantse kerk of geloofsgemeenschap heeft weer zijn eigen menselijke tradities.

Van de andere kant moet ik echter ook waarschuwen. We belijden dat we met z'n allen een gemeenschap vormen van verloste zondaars, dus van mensen die wel bevrijd zijn van alle schuld, maar nog niet van alle macht van de zonde.

Dat is een teleurstelling, die iedereen moet doormaken, nadat hij tot levend geloof in Christus is gekomen.

In het begin kan hij overstelpt worden met vreugde, vreugde in Christus, en dan denkt hij: Nu nooit geen zonde meer.

Maar als die blijde wolken van de eenheid met Christus die ons als 'n lichtende nevel omhulden, zijn opgetrokken, komt de ontgoocheling. Dan zie je weer de zonde in jezelf. Dan merk je dat die taaie zelfhandhaving van vroeger wel een stevige knauw heeft gekregen, maar op geen stukken na dood is.

En wanneer je dat bij jezelf hebt ontdekt, dan moet het je eigenlijk ook niet verwonderen dat je datzelfde bemerkt bij die andere door Christus verloste zondaren.

ROME VEROORDEELT „DWALINGEN"

In een brief van 6 aug. '8 3 heeft de Congregatie voor de Geloofsleer (die vroeger de beruchte naam van Congregatie van de Inquisitie droeg) een brief uitgevaardigd, waarin de aanspraak van plaatselijke (huis)gemeenten om zelf hun voorganger aan te wijzen, wordt afgewezen als een dwaling. Ook bij de meeste protestantse kerken wordt dat recht van de plaatselijke (huis)gemeenten beperkt door de verplichting slechts predikanten te aanvaarden die door het landelijk kerkverband zijn goed bevonden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen