Een vreemde ervaring

Een mens heeft een enorme binding aan zijn verleden. Hij is eraan gebonden door de angst of door het verzet, door een soms bijna wanhopige poging om zich van het verleden los te maken. Juist daarin kun je bijna tastbaar de erfschuld ervaren, de oer-zonde van Adam waardoor ons geslacht in het verderf werd gestort.

Zoals ieder van ons afzonderlijk op vele wijzen gebonden is aan allerlei ervaringen in zijn jeugd, ervaringen die zijn hele leven soms beslissend kunnen beinvloeden, zo zijn wij allen als mensen gebonden aan de droevige ervaring van Adam en Eva in het paradijs. Wij kunnen onszelf nooit meer losmaken van de binding aan de vroegste jeugd van het mensdom, de erfbinding aan de zonde van onze stamouders.

De geschiedenis van een koperen kruis

Toen ik nog in Denderleeuw predikant was - nu al tien jaar geleden -, kocht ik een keer in Brugge een klein kruis van gedreven koper. Sober en eenvoudig. Ik was onder de indruk gekomen van verschillende predikanten, die meenden dat het kruis als symbool thuis hoorde op je studeerkamer. Het zou wellicht een goede invloed kunnen hebben op mensen die je wensen te spreken, vooral ook op zoekende r. katholieken. Ze zouden dat kunnen zien als een herkenningsteken van het algemene christelijke besef.

Een bron van onrust

Aanvankelijk had ik geen last van dat kruis. Het hing rustig aan de wand. Het was in zijn soberheid een mooie versiering van mijn studeerkamer.

Maar langzamerhand begon er toch een onrust in mij te komen als ik er naar zag. Tenslotte heb ik het verwijderd.

Natuurlijk kon ik niet nalaten om de oorsprong van die onrust op te sporen. En ik vond er het volgende: In de r.k. kerk heb ik altijd aan beeldenverering gedaan. Ik meende in alle oprechtheid dat dat goed en nuttig was.

Achteraf gezien moet ik echter zeggen, dat die verering van beelden en heiligen (gestorven mensen) mij in aanraking bracht met een wereld van demonen. Begrijp me goed: Ik wil niet zeggen dat de beelden- en heiligenverering op zichzelf satanisch is. Daarom sprak ik van de wereld van de demonen. Dat is een wereld van angst, van misvorming van het religieuze gevoel, van geestelijke onreinheid.

Dat koperen kruis was voor mij dus blijkbaar een associatie (= een verbindings-middel voor het onderbewustzijn) met mijn- vroegere angsten en onzekerheden.

De reine Christus

De Here heeft mij echter bekeerd tot het steunen op Christus alleen. Jezus heeft mij vrijgemaakt van de wereld van de demonen. Ik mag nu in rustige vreugde opzien naar Hem. Hij reinigt mij altijd weer opnieuw van boze geesten die mij trachten te besmetten. Hij doet dat door mij Zijn reine heerlijkheid te tonen. Hij openbaart Zichzelf aan mij door Zijn zuivere Woord en Zijn reine, Zijn heilige Geest.

Moeilijk te begrijpen

Wat ik hierboven schreef is moeilijk te begrijpen voor protestanten. Zij hebben nooit gedaan aan verering van beelden of van afgestorven mensen. Zij hebben dus nooit langs deze weg het kontakt ervaren met de wereld van de demonen. Misschien hebben ze dat kontakt echter wel ervaren langs een andere weg, bv. van magnetisme, spiritisme of ander soort occultisme.

Het is ook moeilijk te begrijpen voor r. katholieken. Want ook r. katholieken, die vanuit hun hart alleen op Christus bouwen, zien toch meestal niet klaar die bindingen aan de demonenwereld. Dat kan soms geheel en al door elkaar verweven liggen.

Waarom ik het dan toch publiceer?

In verband met het artikel over het wijwater. Er zijn protestanten die erg gemakkelijk schrijven over allerlei uiterlijke vormen van eredienst, die nauwelijks nog kwaad zien in de beeldenverering. Misschien dat ze in dit voorbeeld toch tot het vermoeden komen, dat de Here werkelijk deze zonde „zal bezoeken tot in het derde en vierde geslacht van hen die Mij haten". Heus, Gods Woord vervult zichzelf, in zijn zegen en in zijn vloek.

Dus weg met alle kruisen?

Dat wil ik niet zeggen. Ik zie niet in, dat de Bijbel ook het kruis als een eenvoudig symbool verbiedt. Of misschien nog beter: Ik kan er niet goed over oordelen. Want voor mij kan zulk een kruis niet louter symbool meer zijn. Het roept in mij te veel herinneringen op aan vroeger. De angst en de onzekerheid van vroeger treden langs die weg weer mijn ziel binnen.

Maar daarmee wil ik helemaal niet beweren, dat dat ook bij een ander moet gebeuren. Dus nogmaals: ik voel mij niet in staat om hierover rustig en evenwichtig vanuit de Bijbel te oordelen.

Nu moet u niet denken, dat ik telkens op de rand van de doorbraak van de angst leef. Dat beslist niet. Ik beschreef in dit artikel de herinnering aan wat ik vroeger doorstond. En ik wil daar mijn fantasie liever niet meer opnieuw mee belasten. Ik krijg dan het gevoel van een soort bezoedeling, een verontreiniging, meer niet.

Christus heeft mij waarlijk vrijgemaakt

Voordat ik eindig, moet ik nog even mijn diepe dankbaarheid uitdrukken jegens onze Here en Heiland, die mij uit allerlei duisternis bevrijd heeft. De gemeenschap met Hem is bevrijdend, geeft rust, is een licht voor ons leven. Het is een onuitsprekelijke vreugde Jezus te kennen en in Hem de eeuwige Vader.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen