DE HERE maakt ons vertrouwen nooit beschaamd... Ook niet in Portugal

Ds Hegger vroeg mij iets te vertellen over ons werk in Portugal. Graag wil ik dat doen. Maar dan eerst iets over de roeping die ik van de Here mocht ontvangen. Toen de Here mij met Zich verbonden had door de persoonlijke kennis van Jezus Christus als mijn Heiland en Verlosser, wiens eigendom ik mag zijn door genade, wilde ik mij geheel in zijn dienst begeven. Ik zodht nu in alle ernst naar de weg, die de Here wilde dat ik gaan zou.

Ik werd aanvankelijk aangenomen door een zendingsgenootschap, dat mij naar Nieuw-Guinea zou uitzenden. Ik werd echter ziek en die ziekte duurde heel lang.

Gevolg: de dokter keurde mij af. Ik mocht niet naar Nieuw-Guinea.

Dat was een grote teleurstelling voor mij. Maar de Here sterkte mij met het woord uit Joh. 15:16, waar staat: „Niet gij hebt Mij, maar Ik heb u uitgekozen en u aangewezen, opdat de Vader u alles geve, wat gij Hem bidt in mijn naam". En ofschoon ik was afgekeurd, wist ik zeker, dat ik vertrouwen kon op Gods Woord, waarover wij in ps. 119:105 kunnen lezen: „Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad om het donker op te klaren".

Het begon donker te worden op mijn pad, want toen ik was afgekeurd, wist ik geen weg of uitkomst meer. Maar de Here Jezus zegt: „Ik ben de weg". En Hij gaf mij een vast vertrouwen in Zijn Woord. Ondanks allerlei problemen die oprezen en vragen die mij bestormden, hield de Here mij vast met Zijn sterke hand en zorgde dat mijn vertrouwen in Hem niet begon te wankelen. En de Here heeft dit vertrouwen, dat Hijzelf in mij had neergelegd, niet beschaamd gemaakt. Hij heeft mij geleid van stap tot stap. Soms leek het een zig-zaglijn, door Zwitserland en België. Maar tenslotte heeft Hij mij gebracht naar Portugal.

Maar toen ik in Portugal was aangekomen, wist ik wel dat de Here mij daar wilde hebben, maar nog niet precies wat ik daar moest doen. Maar ook dat heeft Hij mij duidelijk gemaakt.

„Here, wijs Gij ons de weg"

De eerste vier dagen, dat ik in Portugal was, kwam ik samen met een Amerikaans meisje, dat ik in Nederland had leren kennen. Wij stelden ons samen voor het aangezicht van de Here en we hebben gezegd: „Here, Gij weet alle dingen. Gij weet dat wij U dienen willen. Wijst Gij ons dan ook de weg die wij gaan moeten".

Wij dachten eerst, dat wij naar Angola zouden moeten gaan. Maar door de politieke beroeringen in deze Portugese kolonie werden de deuren naar dit zendingsveld volkomen voor ons gesloten. Wij wachtten toen op verdere leiding van de Here.

De Here bracht ons op het idee om traktaten te gaan verspreiden in onze vrije tijd. Ikzelf werkte n.l. in het ziekenhuis van Lissabon als verpleegster en mijn vriendin gaf Engelse les.

„Ga naar de kinderen van de achterbuurten"

De Here bracht ons in de vreselijke achterbuurten van Lissabon, waar wij geconfronteerd werden met de nood, speciaal van de kinderen van de straat, de nood van armoedige barakken en hutjes.

Wij zijn naar huis gegaan en hebben er een gebedszaak van gemaakt. We hebben gezegd: „Here, wij geloven, dat wij uw stem ook vandaag nog kunnen verstaan, zoals Gij eenmaal Abraham hebt geroepen: Ga uit uw land en uit uw maagsdhap en uit uws vaders huis naar het land dat Ik u tonen zal. En Abraham ging in geloof naar een land dat hij niet kende. Here, en zo geloven ook wij, dat Gij ook vandaag ons een opdracht kunt geven en dat wij in het geloof deze opdracht kunnen aanvaarden".

En de Here gaf ons de overtuiging door zijn Woord en zijn Geest dat het het werk voor ons zou zijn: de kinderen van de straat.

De Here zal voorzien

Wij woonden samen op een kleine kamer. We hadden geen financiën om deze arbeid te beginnen, maar de Here had gesproken en wij wilden zo getrouw mogelijk volgen. En de Here wees ons de plaats aan in Tojal, een huis dat geschikt is om dergelijke arbeid te beginnen. Dat huis is nog niet ons eigendom, maar wij geloven dat de Here spoedig ook hierin zal voorzien en dat wij dit huis ook zullen kunnen kopen.

„Laat de kinderen tot Mij komen"

Zo zijn we dan begonnen in dit dorpje, dat ongeveer 15 km. ten noorden van Lissabon ligt. We hebben er een kinderhuis geopend.

We hebben er nu twaalf meisjes. Waarom geen jongens? Omdat de Portugese wet verbiedt, dat jongens en meisjes tesamen worden opgevoed.

Vreselijk zijn vaak de achtergronden van de familie, waaruit deze kinderen voortkomen. Ouders die ongehuwd met elkaar leven, die verslaafd zijn aan de drank, die lijden aan ziekten die het gevolg zijn van ontucht enzovoort.

Maar de Here heeft ons het voorrecht geschonken om deze kinderen te verzorgen en een tehuis aan te bieden, maar bovenal om hen bekend te maken met de Here Jezus, onze Heiland en Verlosser.

Huissamenkomsten

Wij werden nu ook van nabij in aanraking gebracht met de grote geestelijke nood, die er in dit dorpje heerste, maar ook in de omgeving. Wij gingen n.l. in alle dorpen rondom traktaten verspreiden. En nu bemerkten wij, dat er daar nog nooit iemand was geweest, die daar het Evangelie van Gods loutere genade in Jezus Christus gebracht had. En wat waren wij dankbaar, dat wij nu aan deze mensen konden vertellen van de liefde en de heerlijkheid en de genade van onze Here Jezus Christus.

Deze mensen konden, althans in meerderheid, lezen noch schrijven. Zij konden onze traktaten niet lezen, waarop de blijde boodschap van Gods heil vermeld stond. En zo moesten en mochten wij dat alles mondeling aan hen verkondigen.

Toen wij de kinderen in ons huis kregen, nam de zorg voor hen veel tijd in beslag, zodat wij niet meer zo veel aan traktaatverspreiding konden doen. De Here gaf ons toen vrijmoedigheid om in ons dorpje te beginnen met huissamenkomsten.

Gemeentevorming

In het begin kwamen er maar heel weinig, maar later meer. De samenkomsten groeiden tot 30, soms 40, ja zelfs tot 50 mensen, zodat ons huis te klein werd.

We hebben toen onze garage opgeknapt en als kerkje ingericht. Daarin zijn we doorgegaan met onze samenkomsten.

In het begin leidden we zelf deze samenkomsten en begonnen we ook met zondagsschool. Maar onze bede was, dat de Here iemand uit de bekeerde mensen zou aanwijzen, die de leiding van de zondagsschool op zich zou kunnen nemen en vooral baden we dat de Here ons een voorganger zou geven.

De Here heeft onze gebeden verhoord. We hebben nu een leider, een Portugese bekeerde man, en ook een Portugese voorganger. Er is nu een begin van gemeentevorming en we vieren eenmaal in de maand het H. Avondmaal.

Zo heeft de Here ons hier gesteld in een jonge, beginnende gemeente, die hulp nodig heeft om te groeien in de kennis van de wegen des Heren, in de kennis van Jezus Christus en van Zijn heerlijkheid.

Wij zouden het fijn vinden als er nog vele mensen zouden komen om ons te helpen in deze tak van arbeid. Wij hebben in deze wijngaard des Heren arbeiders nodig, die op de Wes willen staan voor de uitbreiding van Gods Koninkrijk, die bereid zullen zijn om hun leven te geven, te offeren, in geloof en vertrouwen.

Wij danken de Here, dat Hij ons naar deze plaats heeft gebracht, ook al zijn er heel wat moeilijkheden die overwonnen moeten worden.

Zo is er een seminarie in ons dorp, waar jonge mensen opgeleid worden tot priester. Het is te begrijpen, dat wij geen medewerking ontvingen bij onze poging om het blijde Evangelie te brengen aan de mensen van dit dorp. Men werkte met plakkaten tegen ons. Op een van die plakkaten stond zelfs te lezen: „De priester is de weg, de waarheid en het leven".

Maar wij geloven dat de Here Jezus met ons is, en dat wij met Hem overwinnaar mogen zijn in de strijd tegen allerlei weerstanden, tegen de boze geesten in de luchten.

Met water sjouwen...... 350 meter

We hebben ook nog de volgende moeilijkheid in ons werk. Ons huis staat op een heuvel en we moeten 350 meter naar beneden over een smalle weg om water te halen. De waterleiding loopt wel vlak naast ons huis en in ons huis is alles klaar voor de aansluiting, maar men wil daarvoor maar geen toestemming geven. Maar ook in deze plagerijen vertrouwen wij op de Here, opdat Hij ook deze tegenstand zal breken.

De Here heeft ons bijzondere kracht gegeven om deze uitermate zware arbeid met blijdschap voor Hem te verrichten en wij geloven dat de Here nog veel grotere wonderen zal doen, als wij bereid zijn de weg op te gaan die de Here ons zal aanwijzen. Wij weten wel, dat de voetstappen van de Here Jezus leiden naar het Kruis. Maar Hij zal ons de vreugde geven, wanneer wij in zijn voetstappen treden.

Wij vragen tot slot aan u die dit leest;

Wilt u met ons op de bres staan voor de arbeid in Portugal? Niet alleen voor dit kinderhuis en dit dorpje waar wij wonen, maar voor heel dit uitgestrekte land, waar zo'n enorme geestelijke nood is. Hebt u daar wel eens bij stil gestaan, dat hier in Europa zo'n grote nood is; dat hier talloze plaatsen zijn waar nooit de blijde klanken werden vernomen van het bevrijdende Evangelie, waar nooit de lieflijke voetstappen klonken van hen die de blijde boodschap verkondigen?

Moge de Here verheerlijkt worden, moge Zijn naam groot gemaakt worden, ook in Portugal.

ANS IN 'T VELD.

EEN BARMHARTIGE SAMARITAANSE WERKT OVER

„Ook in het afgelopen jaar verdiende ik in de avonduren op het kantoor, waar ik werkzaam ben, met stenograferen in de bestuursvergaderingen een extraatje bij. Het geld doe ik u hierbij toekomen voor uw arbeid onder de ex-priesters".

Ik vroeg aan mej. T. verlof om dit stukje uit haar brief te publiceren. Wij kregen het volgende antwoord:

„U wilt graag de brief in uw blad „In De Rechte Straat" plaatsen en nog wel met mijn initialen erbij. Ja, wat moet ik daar nu op zeggen? Het is helemaal niet mijn bedoeling op de voorgrond te treden, maar als u van mening bent dat het werk van de Stichting „In De Rechte Straat" er mee gebaat kan zijn, doet u het dan maar. Ik ben dankbaar, dat ik het aan u gegeven heb, alhoewel ik het eerst helemaal niet van plan was. Het liet mij echter niet met rust en steeds was het of de Here tegen mij zei: „Dat geld moet naar Ds. Hegger".

Wanneer je geboren bent en opgegroeid in een Hervormd gezin, weet je eigenlijk zo weinig van de Roomse kerk af, maar sinds ik uw blad lees, ben ik er steeds meer van gaan begrijpen en kan ik mij indenken wat een ontzaggelijke strijd en wat een verdriet zij meemaken, die ontdekken dat de kerk, waarin zij opgegroeid zijn, hun niet kan geven, wat onze Here in Christus hun wel kan schenken.

Ik praat wel eens met mijn roomse collega's op kantoor en dan ontdek ik steeds weer zoveel armoede in hun geestelijk leven, alhoewel wij dit ook maar al te vaak bij onze protestanten ontdekken.

Toch heb ik — en u vindt het misschien vreemd, dat ik dit schrijf — bij zo'n gesprek wel eens ondervonden de aantrekkingskracht, die de roomse kerk kan uitoefenen.

Toen ik eens over een kwestie op kantoor in de put zat, zei een van mijn roomse collega's, dat hij iedere dag voor mij aan Maria zou vragen, mij er weer uit te helpen. Toen heb ik begrepen, dat, wil Rome geen invloed op ons uitoefenen, wij heel dicht bij de Here moeten leven, want anders is het niet mogelijk, volgens mij, op de juiste wijze hier tegen in te gaan. In uw 'blad schreef u over het geflirt met Rome en dat dit niet de juiste manier is om tot een gesprek te komen.

Ik heb het begrepen en probeer in diepe ootmoed uit te dragen, wat de Here Jezus voor mij is. Ik heb dagen rond. gelopen met de vraag, is het dan toch waar en is het dan toch juist, dat Maria voor ons bidt en voor ons waakt? Dit had zich zo in mijn denken gezet, dat ik het niet meer kwijt kon raken. Toen wilde ik het geld ook wel sturen, maar eigenlijk schaamde ik mij dood en dacht: Als Ds. Hegger zou weten hoe jij over sommige dingen denkt! Gebruik het maar voor wat anders.

Daarom kan ik zo goed begrijpen wat de ex-priesters moeten doormaken. Alleen Christus kan mij van de dwaalweg bevrijden en Hij deed het. Nu kon ik het u met een gerust hart geven, en ga maar weer aan een neuwe ƒ 100,- beginnen, want de vergaderingen komen ook op kantoor in 1965 weer".

De aantrekkingskracht van Rome

Na dit antwoord kon ik niet nalaten om verlof te vragen, of ik ook deze brief mocht opnemen in ons blad. Want hieruit blijkt toch wel duidelijk de aantrekkingskracht die Rome kan uitoefenen op protestanten, zelfs vanuit de onbijbelse Mariaverering. Op het eerste gezicht lijkt dat vreemd. Bij nader inzien echter niet. Immers ergens predikt Rome een evangelie, dat naar de mens is. En het is inderdaad alleen door de kracht van Gods Woord, dat wij staande kunnen blijven tegenover de zuigkracht van de dwaling.

GEREFORMEERDEN WAARHEEN?

Maar wat dan te denken van het volgende?

In „Centraal Weekblad" editie classis Zeist van 30 januari 1965 las ik het volgende artikel onder de rubriek Soesterberg, getiteld Jeugdclub Maranatha :

„Zondagavond om 8.— uur zijn we weer present in de kerk. We hebben dan een bijzondere gast (misschien wel twee) in ons midden. In verband met het bijwonen van een hoogmis op zondag 7 februari, zal kapelaan Sloot ons tevoren wegwijs maken in de liturgie van de mis. Hij doet dat aan de hand van dia's en tevens is er de mogelijkheid tot een algemene bespreking over de rooms-katholieke eredienst. Als hem dat mogelijk is, komt ook pastoor de Bruyn mee. We hopen dat niemand van ons verstek zal laten gaan".

ONZE OPMERKING:Op zondag krijgen gereformeerde jongelui dus onder leiding van r.k. priesters, een voorbereiding tot...... niet het H. Avondmaal, maar tot de r.k. mis, die ze daarop de volgende zondag zullen bijwonen.

„Er móét een vrijzinnige in de redaktie zitten"

En wat denken wij van dit?

In „De Protestant" van 16 januari 1965 werd op bl. 2 vermeld, dat ds J. Spoelstra, gereformeerd predikant te Boskoop, redaktielid is geworden van „De Protestant."

Verder stond op dezelfde bladzijde te lezen: „Naar een opvolger van ds van Rossum zijn we nog op zoek. Het „Vrijzinnig" element in de redactiebezetting móét beslist aanwezig zijn. In het bestuur van de Evangelische Maatschappij zullen enkele opengevallen plaatsen binnenkort worden aangevuld. Op de a.s. jaarvergadering wil het bestuur als nieuwe leden voorstellen: ds A. H. Knottnerus, hervormd predikant te Breda; ds S. Gerssen, hervormd predikant te Utrecht; dr K. Dronkert, gereformeerd predikant te Leiden. Het bestuur verheugt zich over de bereidheid van deze predikanten om in het werk mee te doen".

Ter toelichting: Ds Spoelstra recenseert regelmatig in Trouw de boeken die handelen over Reformatie-Rome; Dr Dronkert is lid van de deputaten „Reformatie-Rome" van de generale synode van de gereformeerde kerken.

Inderdaad, wanneer men meent samen met de vrijzinnigen het Evangelie te kunnen verkondigen aan onze r.k. medemensen, dan heeft men het "Woord Gods krachteloos gemaakt en kan men de vreemdste dingen verwachten in de verhouding tot Rome. Onze vraag is dan echter: Zijn dit de nazaten van de mannen van de Doleantie en de Afscheiding, die zoveel verdrukking er voor over hadden in hun principiële strijd tegen de vrijzinnigheid?

„MOEDER, IK KLAAG U AAN"

Eindelijk is dan de pocketeditie van dit boek verschenen. Wij vonden het zeer onaangenaam, dat wij dit boek reeds voor september vorig jaar aankondigden, terwijl degenen die het bestelden zo lang moesten wachten. "Wij konden er zelf echter niets aan doen. De uitgever moest eerst heel lang wachten op de drukker, en daarna nog op de binder. Ruim 700 bestellingen kwamen bij ons binnen. Die zijn nu de deur uit.

LEKTUUR OVER REFORMATIE-ROME

Boeken van ds. Hegger: „Mijn weg naar het Licht", f 3,25; „Moeder, ik klaag u aan", f 1,75 (+ 15 ct. porto); „Onder hetzelfde Kruis", f 3,95; „Jezus boeide mij", f 6,90; „Ik zag Gods heerlijkheid", f 4,50; „Kort maar krachtig" (brochure), 35 cent.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen