De ontvoering van Luther (vervolg)

Plotseling, toen de wagen door een holle weg reed, — aan weerszijden boorden de wortels van de bomen zich uit de aar de —, vlak bij de ruïne van een kerk, sprongen ineens vijf ruiters uit het struikgewas.

De broer van Luther dook snel van de wagen en maakte dat hij weg kwam. De koetsier en Armsdorf spartelden tegen, maar twee ruiters drukten hen op de grond.

De andere drie pakten Luther beet, wierpen hem een mantel om en zetten hem op een paard.

Daarna liet men Armsdorf en de koetsier los en weg reden de onbekenden door het donkere bos. Eerst volgden ze de grot e weg, maar later sloegen ze een zijpad in. Urenlang reden ze kriskras door het bos, opdat het onmogelijk zou worden hun spoor te volgen.

Luther was niet gewoon te paard te rijden. Hij was spoedig zeer vermoeid.

De gewapende mannen stonden hem toe een poosje te rusten. Hij ging bij een beukenboom liggen en dr onk daar uit een bron, die nog heden naar hem genoemd wordt.

Omstreeks elf uur in de nacht kwamen ze aan de voet van een berg. Op de top van die berg stond een oud slot, dat aan alle kanten was ingesloten door de zware bossen van Thüringen. Dat kasteel heette de Wartburg.

Een sein werd gegeven, en de grote poort ging open en werd weer zorgvuldig dichtgegrendeld, toen het gezelschap binnen was.

De ruiters ontdeden zich van hun vermommingen en eerst nu herkende Luther in een van de ruiters de heer van Altenstein, die echter meteen daarna weer vertrok. Een andere ruiter was de slotvoogd van de Wartburg en de overige drie waren bedienden.

Luther moest zijn priestertoog uittrekken en kreeg in de plaats daar van een ridderkleding aan.

Hij kreeg opdracht om zijn kruinschering weer te laten groeien en hij moes: zorgen de waardige baard van een ridder te krijgen. Zijn naam werd veranderd in 'Jonker George'.

Intussen hadden de drie medereizigers van Luther het verhaal van de overval verteld. Er heerste algemene verslagenheid bij de reformatorische christenen.

Maar ook werd het verzet tegen de clericale overheersing steeds sterker. Men verweet het de priesters: Jullie hebt Luther vermoord! In de kloosters begon men zelfs bang te worden voor de woede van het volk. Enkele priesters schreven aan de aartsbisschop van Mentz: 'Er zit niets anders op dan dat wij maar met brandende toortsen tot in de donkerste hoeken, op heel de wereld, naar Luther gaan zoeken. Wij moeten hem teruggeven aan het volk, dat dreigend om hem roept'.

Langzamer hand echter drong het bericht door, dat deontvoering slechts een schijnvertoning was en in de vele huizen van hen die Luther liefhadden, werd God innige dank gebracht voor zijn behoud.

Op 6 maart 1522 verliet Luther de Wartburg. Met levensgevaar. Maar hij kon niet langer wachten. Hij wist zich geroepen door God om zich weer opnieuw te storten in de strijd om het zuivere Evangelie.

Maar ook zijn verblijf op 'Patmos' zoals Luther de Wartburg noemde, was zeer vruchtbaar geweest. Hij vertaalde er het Nieuwe Testament in het Duits en publiceerde nog andere werkjes. Een zeldzaam harde werker is Luther geweest en een man van ongelooflijke durf.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen