De handtekening van de bruidegom

Protestanten en rooms-katholieken moeten met elkaar praten. Dat gebeurt gelukkig al veel onder theologen. Maar ook de gewone mensen moeten daar aan meedoen. Het geloof is niet een vak, een behendigheid of wetenschap naast zovele andere. De godsdienst raakt ieder mens in het diepst van zijn bestaan. Naakt staan wij voor God. God vraagt een antwoord van ieder van ons persoonlijk. We kunnen onze verrekening met God niet aan een ander overdragen, zoals we hier in Nederland onze ingewikkelde belastingzaken dikwijls laten afhandelen door een accountant.

Wie de behartiging van zijn eeuwige belangen in handen wil geven van een dominee of een priester, wie niet rechtstreeks met God daar over spreken wil, zal eens te horen krijgen:„Ik heb u nooit gekend; gaat weg van Mij!" (Mat t h. 7:23) Het belangrijkste verschilpunt tussen Rome en Reformatie gaat nog altijd over de vraag: Wat is het hoogste gezag in de Kerk van Jezus? De mondelinge overlevering, zegt Rome. De Heilige Schrift, antwoordt de Reformatie. Daar moeten we dus eerst eens over doorpraten.

WAT DENKT U HIERVAN ?

Ik heb van Henk ƒ 1000.— geleend. Een jaar geleden. Hij heeft toen goedgevonden, dat ik 5% rente zou betalen. We hebben dat netjes op papier gezet en we hebben het beiden ondertekend.

Maar nu het jaar om is, eist hij ineens 6 % rente van mij. Hij beweert, dat ik dat vorig jaar ook beloofd heb. En of ik hem nu dat papier laat zien, waarop wij beiden schriftelijk hebben vastgelegd, dat hij akkoord zou gaan met 5%, het helpt niets. Hij beweert, dat zijn geheugen feilloos is. En hij wil het voor het gerecht brengen, als ik hem geen 6% wil betalen.

U bent het zeker met me eens, dat Henk een doorgewinterde uilskuiken is, als hij dat doet. Hij móét dat proces toch verliezen. De rechter zal er geen tien woorden meer aan vuil maken, als ik mijn dokument te voorschijn haal.

Goed, maar nu de toepassing. Er is ook meningsverschil ontstaan tussen de discipelen van Christus.

Rome beweert: de christenen moeten onvoorwaardelijk gehoorzamen aan de paus. Ze moeten hun doodzonden biechten bij de priesters, anders gaan ze naar de hel. Na de dood moeten ze nog resten van zondestraffen uitboeten in het vagevuur, waaruit ze weer bevrijd kunnen wor den door de aflaat. Enzovoort. De Reformatie zegt: Neen, dat is niet waar. Wij mogen ons ongestoord overgeven aan het onderzoek van de Bijbel, want daari n spreekt God zelf tot ons. Jezus alleen is onze Verlosser. Hij alleen schenkt ons het eeuwige leven, wanneer wij ons in geloof aan Hem toevertrouwen. Hij is onze enige en volkomen Zaligmaker. Hij heeft al onze straffen gedragen en daarom wacht ons na de dood geen vagevuur meer. Enzovoort.

HET DOKUMENT VAN GOD

En nu komt dit geding voor de eeuwige rechterstoel van God.

Rome beroept zich daar op de mondelinge overlevering. De Reformatie wijst echter op een dokument, op de Heilige Schrift, op de Bijbel, waaraan niemand minder dan God zelf zijn eigen onfeilbaar gezag heeft verbonden.

En wat denkt u nu? Wie zal dit proces winnen? Denkt u dat de eeuwige Rechter zijn uitspraak zal baseren op het geheugen van de rooms-katholieken door de eeuwen heen? Zal God niet veeleer vertoornd zijn, dat men meer op de beweringen van wat „ze" zeggen, heeft vertrouwd dan op zijn eigen duidelijke Schrift? Zoals Jezus eens getoornd heeft tegen de farizeeën: „Zo hebt gij het Woord Gods van zijn kracht beroofd ter wille van uw overleveringen." (Matth. 15:6).

U MOET NOG EENS OORDELEN

Een meisje. Haar jongen zit in Indonesië. Vlak na de oorlog. Hij schreef haar regelmatig. Prachtige brieven. Je kon er zo de liefde en trouw in proeven.

Maar boze tongen loerden op dit jonge ontluikende geluk. En die bestormen het arme meisje in Nederland. Ze fluisteren, ze kronkelen, ze sissen. „Och, dat bestaat toch niet, dat hij jou trouw blijft. Zo ver weg. En telkens in de spanning om het gevaar van de oerwouden en onder de bedreiging van de extremisten. Dat moet zich toch ontladen. Je kunt het toch op je vijf vingers uittellen. En trouwens ze zeggen....".

Zou het niet schande zijn, als dit meisje op die valse geruchten ging vertrouwen? Terwijl de brieven van hem maar blijven komen, terwijl haar hart schreeuwt: Het kant niet, neen, hij houdt echt van mij!

Welnu, Jezus noemt zijn gemeente de bruid en Zichzelf de bruidegom. Hij heeft allerlei rijke beloften gedaan aan zijn bruid, toen Hij op aarde was, Hij heeft die beloften laten verkondigen door zijn apostelen.

Heerlijke beloften, die meteen vervuld worden: eeuwig leven, verlossing van alle schuld en straf, verzoening met de Vader, inwoning van zijn Heilige Geest. Enzovoort.

Heerlijke beloften voor de toekomst: een bruiloftsmaal met Hem, het Lam, dat voor haar geslacht werd. Altijddurend feest in een nieuwe hemel, die op een nieuwe aarde zal nederdalen. God zelf zal dan voor altijd de tranen uit haar ogen wegwissen.

Vrede, rust, liefde, gemeenschap.

En dat alles om niet. Enkel langs de weg van de gelovige, vertrouwvolle overgave van de bruid aan Hem.

Jezus heeft die beloften na zijn dood eerst nog een tijdlang mondeling laten verkondigen. Maar later heeft Hij ervoor gezorgd, dat alles ook schriftelijk werd vastgelegd, opdat zijn bruid alles ook zwart op wit zou hebben. En dat dokument is de Bijbel.

JALOERS OP HET BRUIDSGELUK ?

En nu zijn daar later mensen gekomen, die de bruid, de gemeente van Jezus Christus, wilden verontrusten. Het leek wel alsof ook zij jaloers waren op dit mooie hemelse geluk. Zij beweerden, dat die beloften heus niet zo omvangrijk waren. Ze zeggen tegen de bruid: U moet zelf uw schulden betalen. Al die geschenken moet u zelf verdienen. En de Vader van die bruidegom, Jezus Christus....Weet u, Hij heeft eerst alle straffen door zijn eigen Zoon laten uitboeten. En die uitboeting heeft een oneindige waarde. Maar Hij is daar niet mee tevreden. Hij zal ook u nog eens in het vagevuur stoppen, na uw dood....vlak voor uw eeuwige bruiloft met zijn Zoon.

Dan mag immers die bruid van Jezus ook niet op die geruchten, op die mondelinge overlevering afgaan. Zij mag haar volle vert rouwen in haar bruidegom niet laten vertroebelen door de praatjes van mensen. Zij heeft de schriftelijke bevestiging van al die beloften voor zich in de Bijbel. Daar moet zij zich dan ook altijd op beroepen. Ongestoord moet zij zich overgeven aan de aanschouwing van Jezus Christus, zoals Hij vanuit de Schrift voor haar oprijst in zijn glorie, zijn liefde, zijn erbarmen.

Zij mag Hem niet gaan want rouwen, nu Hij ver weg is. Want Hij is haar juist heel nabij in zijn Woord, in de Schrift. Daarin leeft Hij. En door dat Woord wekt Hij telkens weer nieuwe stromingen van liefde op in het hart van zijn bruid, zijn gemeente, de Kerk van alle tijden.

Begrijpt u nu, waarom wij nooit de overlevering boven de Schrift kunnen stellen? En wij doen ook op u een dringend beroep: Wees toch trouw aan dit dokument van zijn liefde, dat Jezus ons heeft nagelaten. Daarin alleen zult u Hem leren kennen zoals Hij waarachtig is: in zijn grote liefde, in zijn zelfweggave aan ons, zijn gemeente, zijn bruid.

Uitnodiging aan priesters.

Telkens weer horen wij, dat priesters op gesprekscentra beweren, dat wij de rooms-katholieke leer niet juist weergeven. Wij dagen hiermede elke priester uit om zijn bewering ook schriftelijk te bevestigen. Het lijkt mij, dat een gekultiveerd mens beschuldigingen aan het adres van een medemens ook op schrift moet durven stellen. Gaarne zullen wij dit dan opnemen in ons blad en erop antwoorden.

Mag ik aan predikanten, die deelnemen aan zulke gesprekken, dringend verzoeken om dergelijke priesters op deze mogelijkheid te wij zen, dat ze hun bezwaren tegen ons in ons blad kunnen publiceren?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen