Spreekbeurten

Varsseveld.

Pater X., wiens brief aan R.v.T. ik in de laatste nummers behandeld heb, is erg boos op mij. (Ik zou zo graag zijn naam noemen, maar hij heeft mij alleen verlof gegeven om zijn brief te behandelen als ik hem slechts zou aanduiden met X. En ik heb hem dat beloofd. Dus: mondje dicht).

Pater X. dan schreef mij, dat hij een doctoranda in de psychologie naar de samenkomst in de hervormde kerk van Varsseveld had gestuurd. Het oordeel van deze lieve juffrouw over mijn optreden aldaar was volgens pater X.: „Pathologisch". (Populair gezeid: „U bent getikt".)

Merkwaardig is echter, dat de Varssevelders dat niet door hebben gehad want na de rede van voornoemd pathologisch geval hebben er zich 165 abonnees opgegeven voor ons blad.

Merkwaardig is ook, dat pater X. zo volkomen vertrouwt op dit „objektieve" oordeel van deze „onbevooroordeelde" luisteraarster. Is hij dan vergeten de definitie die wij, paters, schertsend gaven van de vrouw? „De vrouw is een onredelijk schepsel Gods met een bedriegelijke ziel en een verleidelijk lichaam".

Goerree.

In de tram van Rotterdam naar Hellevoetsluis zat ik temidden van jongens en meisjes, die elkaar de sigaretten uit de mond pakten, die gichelden en gnuifden. Toch werkelijk niet ruw, maar uitbundig en beslist geestig.

Ik dacht: „Is dit nu mijn tocht naar het eiland der „zwaarmoedige" mensen?" In Middelharnis haalde men mij af aan de boot en om half acht begon de vergadering in Dirksland. Er waren een driehonderd mensen gekomen, uit de vrouwenvereniging van de hervormde kerk van het hele eiland.

Ik was zeer nieuwsgierig. Eerst sprak een vrouw van een overleden zendeling van de gereformeerde bond. Daarna kreeg ik het woord.

Wat mij vooral verheugde, was het kontakt, dat ik daarna kreeg met een tweetal broeders. Nu kon ik dieper doordringen tot datgene wat deze bewoners innerlijk beweegt.

Ik ontmoette bij deze broeders een geest van diepe verootmoediging voor God, waarin ik mij volledig kan vinden. O hoe eindeloos zinken wij weg voor Gods ogen, als wij onze zonden beseffen. Dan is er voor ons nergens geen toevlucht meer. Overal is er de rechtvaardige toorn Gods.

En ik kon mij ook zo vinden bij een broeder, die de tranen in de ogen kreeg, als hij sprak over Gods barmhartigheid over zijn leven. Ik moet zeggen, ik kreeg toch een heel ander idee van deze mensen dan vroeger. Over het eiland hoorde ik een zuchten opgaan naar de levende God.

Op 10 november sprak ik in Veenendaal. Ik kreeg later een brief van iemand van de gereformeerde gemeente aldaar. Hij was bang, dat ik op die avond toch niet voldoende aan de hoorders het eeuwige oordeel had aangezegd. Hij sloot een artikel in van een zekere L. in de Saambinder; getiteld: „Werkelijkheid". Het begint: „Wij moeten de dood in, zal Christus ooit ons leven worden". En de beschrijving, die dan gegeven wordt van de mens, die tot bekering komt, sluit wonderwel aan bij wat b.v. zr. Geesink in dit blad vertelt over de hopeloze situatie, voordat zij Jezus Christus vond als haar volkomen Verlosser.

Ik verkeer in allerlei kerken en kringen. En wat kun je niet veel leren, als je naar al die broeders en zusters luisteren wilt. In elke kerk flonkert een bepaald fncet van de parel van onvergelijkbare waarde. Het Evangelie is ook zo rijk. Het is onuitputtelijk.

Reeds de volgende morgen vroeg moest ik vertrekken. Ik had onderweg nog een lang gesprek met een broeder over de geest van de eilanders.

In Goerree en Overflakkee (het is allang één eiland) wonen ongeveer 35.000 mensen. De februari-1953-ramp heeft in talloze gezinnen de rouw gebracht. Het ergste Oude Tonge; 300 doden op 2000 inwoners. Alleen Dirksland en Melissant hebben geen last gehad van het water. De dijken hebben het daar gehouden.

Er wonen ongeveer 1000 rooms-katholieken op het hele eiland verspreid over de volgende plaatsen: Middelharnis, Achthuizen en Oude Tonge.

De morgen begon aan te lichten over het water en nog steeds luisterde ik naar de verhalen over Goerree. Ja, ook deze toon moet steeds weer doorklinken in de Evangelieprediking, de toon van de diepe deemoed, van het besef van de verworpenheid voor Gods ogen. Maar hoog daarboven in een wondervol akkoord zingt dan de vreugde over het heil, over de soevereine genade van onze Here Jezus Christus, in Wie wij ons voor altijd geborgen weten langs de weg van het geloof alleen.

Een bleke winterzon ging op over het Haringvliet toen de boot meerde in de haven van Hellevoetsluis.

Huizen.

Hervormde Kerk in Huizen!!! Op één avond: 275 abonnees!

„En d'r is geen club meer in het zuiden, die Huizen kan verslaan".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen