BITTERE KLACHT OM GOD VAN FRANSE EX-PRIESTER

Beste Mark,

Je vriendschap verbaast mij altijd weer. Jij bent de enige die mij schrijft, en het lijkt erop dat ik alleen maar voor jou iemand ben die bestaat. De rest van die wereld van de kloosterlingen, waarin ik nochtans de helft van mijn leven vertoefd heb, heeft zich volkomen van mij teruggetrokken.

Het is nu vier jaar geleden dat ik ben afgezwaaid en de kerk vaarwel heb gezegd, jij weet onder welke omstandigheden. Ik heb nu een baan en een vrouw. Daardoor ben ik pas echt gaan leven.

Het meest pijnlijke is niet geweest het vertrek, het besef van de mislukking, het in rook op zien gaan van prachtige idealen. Je weet het nog wel: wij zouden de ridders worden van een nieuwe wereld, waar woorden als vrede, harmonie, broederschap, zuiverheid, geest… werkelijkheid zouden kunnen worden.

Nee, wat het hardst aankwam is geweest wat volgde op mijn uittreden. Op een morgen in augustus besefte ik ineens dat ik op de keien stond. Zonder een cent op zak, zonder verleden en zonder toekomst. Vóór mij strekte zich alleen maar een woestijn uit.

In de daarop volgende weken moest ik ervoor zorgen dat ik wat te eten kreeg en ergens kon slapen. Ik moest werk zoeken. Het was alsof ik vanuit een andere planeet ergens was gedropt. Ik verwachtte van de abdij, van hen die mij 'confrater', 'broeder', hadden genoemd, aan wie ik mijn leven had gewijd, met wie ik mijn dromen had gedeeld… ja, wat verwachtte ik van hen?

Ik verwachtte een gebaar, een woord: "Hoe gaat het met je? Waar woon je? Kunnen we je ergens mee helpen?"

Niets, niets van dat alles. Geen enkel gebaar, geen eenvoudig woord waarmee vrienden, broeders, hun zorgen uitspreken over het wedervaren van elkaar.

Niets van dat alles. Niet even een handdruk. Ik had 'de partij' verlaten. Nu bestond ik niet meer voor hen. Ze besteden nog meer aandacht aan hun doden, want ze onderhouden en versieren hun graven.

Confrater, broeder… Nee, ik was niet meer hun broeder, hun vriend. Ik ben dat nooit geweest. Die mooie woorden die men tegenover elkaar, ook tegenover mij, gebruikte, bleken inhoudsloos, leeg te zijn geweest. Dat waren alleen formules uit het woordenboek van de partij, van het kerkelijk apparaat, flikkerend om vogels te vangen. Broeder…

Je vraagt mij hoe het staat met verhouding tot God en of ik nog bid. Onverbeterlijke moralist, die niet kan nalaten te preken. Maar jij bent de enige van wie ik zo'n vraag verdragen kan; jouw vriendschap geeft je het recht om die vraag te stellen.

Ik weet het niet, Mark, ik weet het niet meer. God is de enige hartstocht van mijn leven geweest, en misschien mijn enige, echte liefde. Ben ik nu nog in staat om lief te hebben? Kan ik nu nog dat gevoel ervaren dat alle andere gevoelens commandeert, de liefde? Die vroegere liefde is ontgoocheld, verraden. Kan een andere liefde, welke ook, de plaats daarvan innemen?

Ik weet het niet. Zeker, we moeten niet God verwarren met de mensen, die over Hem praten en theologiseren. Ik die zoveel geweten heb over de dingen Gods, die anderen zoveel over God heb verteld, ik weet niets meer over Hem. Alleen maar dat Hij bestaat. Maar wie Hij is en hoe ik Hem bereiken kan… ik de professor, de specialist in de dingen van God, ik weet het niet meer.

God bestaat. Maar ik stel me voor dat, als ik straks sterven ga, mijn laatste gedachte dan voor Hem zal zijn. Dat zal mij heendragen over de grenzen van de dood heen. God is en blijft de samenvatting van mijn leven.

God, de enige liefde, maar een liefde die afwezig is.

Ik ga nu eindigen. Ik ben geen Zola, die zijn beroemde 'J'accuse' heeft uitgesproken. Mijn leven betekent niet veel. Maar voor jou, die mijn vriend bent aan wie ik alles kan zeggen, spreek ik mijn 'J'accuse', mijn "Ik klaag aan", uit.

Ik beschuldig de kerk ervan dat ze de mensen gebruikt als instrumenten, in dienst van haar macht. Ik beschuldig geen mensen afzonderlijk. Ze zijn gevangenen van een stelsel, van de meest moordende ideologie die het mensdom ooit heeft voortgebracht. En dat geldt van alle kerken en van alle religieuze systemen, ook van de moslims en de boeddhisten. Het zijn machines om te vermalen, fijn te stampen, te verbrijzelen.

Ik beschuldig de kerk, omdat zij graait en graaft in datgene wat het mooiste en daarom tegelijk het meest broze en kwetsbare in ons is en het misbruikt voor haar eigen doeleinden: het idealisme, onze behoefte aan verhevenheid en geestelijke adel, aan rechtschapenheid, aan zuiverheid; datgene waardoor een mens van het dier verschilt.

Ik beschuldig de kerk vooral ervan dat ze ons beroofd heeft van Degene, Die het meest wezenlijke, de Onmisbare, is voor onze persoonlijke levens en voor de samenleving van de mensen onder elkaar: God! En waarom heeft de kerk dat gedaan? Om boven op Hem de muren van hun machtige gebouwen op te kunnen trekken.

Ja, tenslotte is het de kerk geweest, die ons God ontstolen heeft. En ze heeft dat gedaan alleen maar voor haar eigen belang. En wie zal ons voortaan nog de toegang naar God openen? Waar zullen wij Hem vinden, de Levende, de alles Vernieuwende? Komaan Mark, jij hebt het gewonnen. Ik wilde daar nooit meer over praten, ik wilde die oude wonden niet meer aanraken, maar jij bent erin geslaagd de wolf uit het bos te lokken. Ik ben er niet boos om, ik neem het je niet kwalijk. Maar pas op jezelf, beste vriend: er is maar een kleine marge tussen God en het niets…

Wij hebben hem onze Franse lectuur gezonden. Bidt voor hem.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen