Toespraak Ds. Grisnigt

OP DE COMITÉDAG TE SCHERPENZEEL 30 NOVEMBER

In Luk. 2:13 staat geschreven: "Vrees niet, Zacharias, want uw gebed is verhoord…" Het staat er zo eenvoudig, dat wij bijna vergeten zouden, dat een leven vol zorg en moeite achter die woorden schuil gaat. Zeker, Zacharias deed op dat moment dienst, naar de beurt van zijn dagorde, in het heiligdom. En het was inderdaad de ure van het gebed, de ure van het reukoffer. Maar niet alleen dat gebed is verhoord, maar een leven vol gebeden…

Weet u, dat ligt al in Zacharias' naam opgesloten. Zacharias betekent immers: "De Heere heeft Zich herinnerd…" Je zou kunnen zeggen: de Heere is gedachtig geweest. Wat even aan onze aandacht dreigde te ontsnappen nl. dat Zacharias' leven een biddend leven geweest is, is niet aan Gods aandacht ontsnapt: "Vrees niet, Zacharias, want uw gebed is verhoord".

Uw gebed…

Wat weten wij van Zacharias'gebedsleven? Wij weten dat zijn leven een leven van gebeden geweest is. Trouwens van zijn vrouw Elisabeth weten wij het ook. Ook haar naam spreekt van God. Haar naam 'Elisabeth' betekent 'Eed van God'. De Heere heeft gezworen. Hij heeft de eed van trouw gezworen op het Woord, gegeven aan Abraham, Zijn knecht…

Wij weten dat immers? Het Verbond met Abraham Zijn vriend, bevestigt Hij van kind tot kind.

Maar daar zat nu de pijn voor Zacharias en Elisabeth! Hun levenskruis was het kruis van de kinderloosheid. Wät hebben ze gebeden een leven lang. Gebeden, terwijl hun leven rechtvaardig voor God was en zij wandelden in al de geboden en rechten des Heeren. Ze zullen het zich vaak afgevraagd hebben: Wat mankeert er toch aan ons? Waarom wij? Beiden van goede afkomst? Hij en ik, beiden uit het huis van Aäron, het priesterlijk geslacht? En we hebben de Heere toch lief? Heeft Hij ons dan niet lie

Nee, Zacharias, dat mag je niet denken! Denk liever aan je naam: de Heere gedenkt! Nee, Elisabeth, dat is een verkeerde gedachte: de Heere heeft Zijn woord van trouw gegeven!

Beste vrienden, voelen wij die strijd wat aan? Misschien kennen we zelf die gebedsworsteling wel heel persoonlijk. Want het gebedsleven, ja het geloofsleven is een leven vol strijd. Aanvechting en vertrouwen strijden om de voorrang. Nu eens is het erop, dan weer er onder. En het enige houvast is: Zijn Woord, Zijn dienst. Psalm 130 vers 3: "Ik blijf den Heer verwachten;

Mijn ziel wacht ongestoord;

Ik hoop, in al mijn klachten.

Op Zijn onfeilbaar woord".

Hou vast aan uw roeping!

Deze gebedshouding kan alleen de houding zijn, waarin wij ook voortgaan met het werk van onze Stichting: het getuigend gesprek met Rome…

Dat gesprek is een moeizaam gesprek. Want in dat gesprek stuiten we niet alleen op het 'oude Rome', maar ook op het 'moderne Rome', rooms-katholieke mensen voor wie de leer van Rome er niet zoveel meer toe doet. Rooms-katholieken, die bij de figuur van de paus, de verering van Maria en de verering van heiligen zo hun eigen vragen hebben. Maar we stuiten ook op protestanten, voor wie de leer van de Schrift achterhaald lijkt te zijn. Voor wie de wijze van spreken van de Catechismus in vraag en antwoord 80 historie geworden is. Die niet meer verstaan, dat de roomse mis een vervloekte afgoderij is, omdat ze niet meer verstaan, dat de verkondiging van het Woord levensreddend is en Gods genade in Christus het éne nodige…

Vrienden, u stuit er ongetwijfeld bij uw werk als comité op. Wij zeggen u niets nieuws. Maar laten we dan toch vasthouden aan die opdracht, aan die roeping. Oprecht wandelen ook daarin voor het aangezicht van de Heere. Weten: "Zo zegt de Heere!"

En niet te vergeten: het voortdurende gebed. Houd aan, Godvruchte schaar, houd moed, Hij is getrouw de bron van alle goed!

En dan op het onverwachtst! Ja, want zo werkt de Heere. Abraham en Sara waren heel oud geworden. Zacharias en Elisabeth verre op hun dagen gekomen. Het was 'aftellen' geworden. Er was niet veel meer over; zeg maar niets!

Mooi wordt het verwoord in psalm 27, vers 7:

"Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven

Mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou,

Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed, gebleven?"

De Heere is getrouw

Eén ding was over bij Zacharias en Elisabeth: hun geloof en vertrouwen in de Heere! Gods gunst, Gods hulp. De gedachte daaraan hield hen op de been!

Houdt ons dat ook op de been? Zodat wij blijvend dienen, rusteloos bezig zijn en uitzien naar Gods verlossing?

Een opwekking onder het ingezonken Nederlandse protestantisme en Gods zegen op het getuigenis onder rooms-katholieken?

Staat zo'n opwekking misschien voor de deur? Het valt op dat de samenkomsten om de Reformatie te herdenken beter bezocht worden. Er is blijkbaar meer behoefte om te horen hoe de Heere eenmaal werkte.

Opmerkelijk ook dat broeder Vanhuysse mij nog belde om te zeggen: Wilt u vooral niet onvermeld laten dat het abonnee-bestand groeit. Dat is in jaren niet gebeurd. Het aantal medewerkers neemt toe.

Er zijn nu 122 comité-leden actief!

Maar, broeders en zusters, dat is niet wat ons de meeste hoop geeft. De Heere is getrouw en Hij zal het doen. Zijn Woord keert niet ledig weer. Hij gedenkt de eed aan Abraham! Zijn Woord wordt ook nu trouw volbracht…

We hoorden dat ook nog bij het sterven van broeder Puttenstein, die weliswaar kort daarvoor als penningmeester van onze Stichting was teruggetreden, maar waarvan we toch zeggen: Hij is ons de afgelopen tijd door de dood ontvallen. Maar hij ontviel de Heere niet! De Heere is Zijn Woord trouw geweest ook in zijn heengaan. En Hij zal Zich Zijn Woord herinneren ook voor mevrouw Puttenstein en de familie. We denken ook aan broeder A. van Noort uit Waddinxveen, die uit dit leven werd weggenomen.

"Maar 's Heeren gunst zal over die Hem vrezen,

In eeuwigheid altoos dezelfde wezen". (Ps. 103 vers 9).

Laten wij voortgaan!

Mogen we zó ons werk blijven doen? Mogen we zo vooruitzien? En uitzien? Uitzien naar het ogenblik, dat de Heere zegt: Vrees niet, want uw gebed is verhoord !?

Dat ogenblik, dat Hij komt. Die d'aarde vruchtbaar maakt van boven.

Die niet alleen de baarmoeder opent, maar ook het hart!

Zullen we dan niet biddend uitzien naar dat ogenblik, dat de Heere zorgt voor een nieuwe doorbraak in de harten van protestantse en rooms-katholieke mensen?

Laten we voortgaan, opzien en uitzien!

Hij heeft, na lang geduld,

met goederen vervuld

Der hongerigen monden.

Hij zag geen rijken aan,

maar heeft z', in hunnen waan,

Gans ledig weggezonden.

Zijn goedheid klom ten top;

Hij nam Zijn Isrel op.

Naar 't heil, Zijn knecht beschoren'

Gelijk Hij, ons ten troost,

Aan Abram en zijn kroost Voor eeuwig had gezworen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen