DE WOESTIJN

Zo noemt men het uitzonderlijke heldendicht van de Hugenoten van Frankrijk die, een eeuw lang, in't verborgen en vervolgd levend, hun geloof en hun eredienst in stand gehouden hebben.

'De Woestijn', in het Frans: Le Désert, dat betekende: Buiten de steden en dorpen, de grot, het ravijn, de verborgen plaatsen, waar de bijeenkomsten clandestien gehouden werden.

In 1685 had Lodewijk de Veertiende, door de herroeping van het Edict van Nantes (Edict dat in 1598 was uitgevaardigd door zijn voorvader Hendrik IV) de uitoefening van de protestantse eredienst verboden. De dominees werden in de gedwongen verbanning gedreven. De kerken werden vernield. Een hele serie koninklijke besluiten had, sinds 1661, de aanhangers van de "Zogenaamd Hervormde Godsdienst" uitgesloten uit de bedieningen die ze bekleedden. Meer dan een half miljoen protestanten zochten een toevlucht in het buitenland, in Zwitserland, in Duitsland, in Holland, in Engeland, in de Verenigde Staten, en zelfs aan de Kaap de Goede Hoop.

Onder dwang van razzia's, uitgevoerd door de dragonders, zwoeren honderdduizenden hun geloof af. Maar dat was slechts een uiterlijke verzaking. Het geloof leefde diep in de harten.

's Avonds, bij gesloten deuren, werd de eredienst gehouden in de gezinnen der Hugenoten, werd de Bijbel gelezen, werden halfluid de Psalmen gezongen en werd gebeden.

Zo nu en dan hield een predikant, op wiens hoofd een prijs was gezet, een bijeenkomst in het een of ander ravijn.

Als de bijeenkomst overvallen werd, werden de mannen levenslang tot de galeien veroordeeld, de vrouwen voor de rest van hun leven in 't gevang gestopt en werd de predikant ter dood gebracht.

Dat duurde een eeuw lang.

Pas in 1787, kort voorde Revolutie, stond Lodewijk XVI eindelijk bij het Edict van Verdraagzaamheid, aan de Protestanten het recht van burgerschap toe.

Het is een wonder, dat de geest van het Protestantse geloof zich een eeuw lang heeft weten te handhaven, terwijl de openbare godsdienstuitoefeningen zeer klein in aantal waren en in de clandestiene bijeenkomsten slechts predikanten voorgingen, die toevallig in de buurt waren. Het is ook een wonder van de Geest dat deze Kerk, meer dan drie generaties lang, zonder versagen, de Kerk van het stilzwijgen en het verborgen gebed is geweest. Uit een folder die uitgereikt wordt bij Le Musée du Désert.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen