ONTMOETINGEN 41

U schrijft nog al eens in uw brieven aan mij: "wij, gelovigen". Ik durf mezelf daar nog steeds niet zonder meer daarbij te rekenen. Het "wij, gelovigen" komt maar moeilijk over mijn lippen. Reden: het is voor mijn gevoel te hoog gegrepen.

ANTWOORD:

Achter die onzekerheid, het niet durven zeggen: "wij, gelovigen", zie ik van de ene kant iets moois. Het is een uiting van de vreze des Heeren.

Inzoverre kan ik met je meevoelen. Het is de verwondering om een heilig God die mij, zondaar die de eeuwige dood verdien, genadig wil zijn, omdat Zijn Zoon die eeuwige dood, mijn straf, op Zich heeft genomen. Ook ik moet iets in mij overwinnen om dat desondanks te zeggen: "Wij, gelovigen".

En toch doe ik dat steeds weer met vreugde, omdat ik weet dat ik aldus de Heere het meest verheerlijk. Hij heeft er behagen in, wanneer ik zoals jij dat doet, bijna verlegen zeg: "Heere, dat kan toch eigenlijk niet!" Want met des te meer klem zegt Hij dan: "Maar dat is nu juist Mijn genade, dat Ik vergeef, eindeloos vergeef."

Van de andere kant kan die aarzeling ook een restant zijn van een verkeerde traditie, waarin het Evangelie niet goed begrepen is. Als iemand zegt: 'ik, gelovige', dan betekent dat het tegenovergestelde van zelfroem. Het is de diepste zelfvernedering. Want daarmee belijd je d a t j e niets van jezelf, van je eigen werken, verwacht, maar alles van geloof, dus van een Ander, Jezus Christus.

Je erkent daarmee dat je zelf volkomen onmachtig en onwillig bent om je schuld te vereffenen, maar dat niemand minder dan Gods eigen Zoon dat voor jou heeft gedaan.

Iemand die meent dat hij zichzelf verheerlijkt, wanneer hij zich een gelovige zou noemen, heeft niet goed begrepen wat de inhoud is van het bijbelse woord 'gelovige', de inhoud van het Evangelie. Die heeft blijkbaar niet gezien dat het geloof louter een gave van God is en niet een prestatie van de mens waarvoor hij geprezen zou moeten worden.

Niet wie zegt "Ik geloof" moet zich schamen, maar wie zegt "Ik geloof NIET". Want hij zegt dan nee tegen de liefde die God heeft geopenbaard in de gave van Zijn Zoon. Hij weigert dan zijn vertrouwen uit te spreken in Gods waarachtigheid.

Hij beweert dat hij in de Bijbel gelooft van kaft tot kaft, waar de Zoon van God zegt: "Want alzo lief heeft God de wereld gehad dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe"(Joh. 3:16). Maar terwijl deze aangrijpende liefdesverklaring van God Zelf vanuit de Bijbel tot hem komt, schudt hij zijn hoofd en zegt in feite "Dat kan wel waar zijn voor anderen, maar niet voor mij".

En ondertussen denkt hij dat hij door dat te zeggen als heel nederig zal worden beschouwd. Maar Christus zegt: "Wie niet gelooft, is alreeds veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren Zoon van God" (Joh. 3:18). Zo iemand zit nog met al de viezigheid van zijn zonde, omdat hij zich niet door het geloof heeft laten reinwassen met het bloed van Christus.

Dan behoort hij nog tot de wereld, waarin slechts "de begeerlijkheid des vleses en de begeerlijkheid der ogen en de grootsheid des levens" (1 Joh. 2:16) heerst.

Na het bovenstaande vraag ik je heel persoonlijk en heel dringend: Waarom zou je God niet willen grootmaken door heel rustig te getuigen: Ik ben door geloof een kind van God ondanks mijn zondigheid en dank zij de onbegrijpelijke barmhartigheid Gods in Christus?

Trek er je niets van aan, dat anderen die het Evangelie niet goed hebben begrepen, je verwijten dat je door zo te getuigen hoog te paard zit.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen